Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

ΕΙΜΑΣΤΕ ΒΡΑΣΜΕΝΟΙ ΒΑΤΡΑΧΟΙ;

Ο φίλος μου Evan μου έστειλε σήμερα μια πολύ επίκαιρη ιστορία και τον ευχαριστώ.


"Το βατραχάκι που δεν ήξερε ότι θα βραζόταν… "

Μέσα σε μια κατσαρόλα γεμάτη κρύο νερό κολυμπά ανέμελα ένα βατραχάκι. Κάτω από την κατσαρόλα ανάβεται μια μικρή φωτιά και το νερό αρχίζει να ζεσταίνεται πολύ σιγά. Το νερό σιγά σιγά γίνεται χλιαρό και το βατραχάκι, βρίσκοντας το μάλλον ευχάριστο, συνεχίζει να κολυμπά χαρούμενο. Η θερμοκρασία του νερού συνεχίζει να ανεβαίνει. Σε λίγη ώρα το νερό ζεσταίνεται ακόμα περισότερο, το βατραχάκι δεν νιώθει ευχάριστα κι αισθάνεται λίγο κουρασμένο, αλλά παρ όλα ταύτα δεν αισθάνεται κανέναν φόβο. Λίγη ώρα αργότερα το νερό είναι πραγματικά ζεστό και το βατραχάκι αρχίζει να αισθάνεται δυσάρεστα, αλλά είναι εξουθενωμένο. Για αυτόν τον λόγο, υπομένει και δεν αντιδρά. Η θερμοκρασία συνεχίζει να ανεβαίνει έως ότου το βατραχάκι καταλήγει βραστό.

Εάν έριχναν το ίδιο βατραχάκι κατ’ ευθείαν σε νερό θερμοκρασίας 50 βαθμών, με μια εκτίναξη των ποδιών του, θα είχε πηδήξει αμέσως έξω από την κατσαρόλα.

Αυτό αποδεικνύει ότι, όταν μια αλλαγή γίνει με έναν τρόπο επαρκώς αργό, διαφεύγει της συνειδήσεως και στην πλειονότητα των περιπτώσεων, δεν προκαλεί καμία αντίδραση, καμιά αντίσταση, καμία επανάσταση.

Εάν παρατηρούσαμε αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία μας εδώ και λίγες δεκαετίες, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε ότι υφιστάμεθα μια αργή αλλά σταδιακή εξαφάνιση των πανανθρώπινων αξιών μας και των ιδανικών μας. Δεν το καταλαβαίνουμε όμως γιατί γίνεται αργά και σταδιακά και το συνηθίσαμε.

Ένα μεγάλο μέρος καταστάσεων που πριν από 20, 30 η 40 χρονιά θα μας έκαναν να φρίξουμε, και να βγούμε στους δρόμους, σιγά σιγά έγιναν κοινότυπες και σήμερα περνάνε απαρατήρητες η αφήνουν τελείως αδιάφορη την πλειονότητα του κόσμου.

Στο όνομα της προόδου, της επιστήμης και του κέρδους, γίνονται διαρκώς αυθαιρεσίες κατά της προσωπικής ελευθερίας κάθε πολίτη, της αξιοπρέπειάς του, της ακεραιότητάς του, της ομορφιάς και της χαράς της ζωής, με αργό ρυθμό αλλά ασταμάτητα, με την συνεχή συνενοχή των αδαών θυμάτων, που ίσως και στο μεταξύ να έχουν χάσει την ικανότητα και τη θέληση τους να αμυνθούν.

Τα άσχημα προγνωστικά για το μέλλον μας, αντί να προκαλούν αντιδράσεις και εξεγέρσεις, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να προετοιμάζουν ψυχολογικά τον κόσμο ώστε να υφίσταται και να αποδέχεται τις εξαθλιωτικές και δραματικές συνθήκες ζωής που μας επιβάλλουν.

Το συνεχές σφυροκόπημα από τα ΜΜΕ με τις κακόγουστες εκπομπές και τα reality shows που ισοπεδώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, μεταλλάσουν τον ανήσυχο ανθρώπινο νου σε παθητικό δέκτη που απλά εκτελεί εντολές χωρίς κρίση και ικανότητα να αντιλαμβάνεται τι γίνεται γύρω του...

Συνειδητοποίηση, η βράσιμο.
Ας διαλέξουμε!

Πιστεύω ότι τα παιδιά μας δεν είναι σαν το βατραχάκι, μισοβρασμένα, και προσπαθούν να κάνουν μια γερή εκτίναξη με τα πόδια. Η απόδειξη είναι το γράμμα που μοίρασαν στον κόσμο στην κηδεία του Αλέξανδρου, του δικού μας Αλέξανδρου.

ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ! ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

Δεν είμαστε τρομοκράτες, "κουκουλοφόροι", "γνωστοί-άγνωστοι"

ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ!
Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι....
Κάνουμε όνειρα -μη σκοτώνετε τα όνειρά μας!

Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας.
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ!
Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνογια τη "βιτρίνα", παχύνατε, καραφλιάσατε, ΞΕΧΑΣΑΤΕ!

Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε,
Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε,να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους.
ΜΑΤΑΙΑ!
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε.
Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε δεν δημιουργείτε!
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
Που είναι οι γονείς; Που είναι οι καλλιτέχνες; Γιατί δε βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν; ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ!ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μας. (αναδημοσίευση απο salonica-press )

Τα παιδιά μας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΡΑΣΜΕΝΑ! Ας τα υποστηρίξουμε επιτέλους κι ας βγούμε κι εμείς από την κατσαρόλα με το βραστό νερό!

6 σχόλια:

τσότσος είπε...

Βρασμένα δεν είναι Άννη μου, πόσοι όμως από μας τα θέλουμε βρασμένα; Φοβάμαι πως πολλοί γονείς, πολιτικοί κλπ. θα ήθελαν να υπάρχουν πάντα πελάτες για να ψωνίζουν όχι μόνο καταναλωτικά αγαθά αλλά και πολιτικές, κούφια λόγια, κενές υποσχέσεις κλπ.
Και όταν τα νοιώθουν "άβραστα", τότε τα συκοφαντούν όπως κάνουν τώρα: κουκουλοφόροι, ταραξίες και άλλα. Ξέχασες τί είχε πει στο debate στις προηγούμενες εκλογές ο Κωστάκης για τους φοιτητές που έιχαν τότε ξεσηκωθεί; ΤΑΡΑΞΙΕΣ τους αποκάλεσε...
Και τί κάνουμε στους ΤΑΡΑΞΙΕΣ; Πολύ απλά: τους δέρνουμε, τους βρίζουμε και, άμα λάχει, τους ΣΚΟΤΩΝΟΥΜΕ όπως τώρα...

Αννη είπε...

Ναι, οι άβραστοι πολίτες είναι σκληροί προς βρώσιν... Πρέπει να εξοστρακισθούν, να μην τους βλέπουν και επηρεασθούν κι οι υπόλοιποι!
Έχεις δίκιο, το είχα ξεχάσει αυτό με τους ΤΑΡΑΞΙΕΣ του Κωστάκη... Αχ, η κοντή μνήμη θα μας φάει!

Ανώνυμος είπε...

Ευτυχώς Αννη και τα παιδιά έχουν καλά και γρήγορα ανακλαστικά. Εξεγείρονται για την αδικία που αντίκρυσαν και για το μέλλον που τους προετοιμάζεται. Είναι όμως δύσκολο να βελτιώσουμε δραστικά εμείς το προβλεπόμενο μέλλον τους (εργασία, ποιότητα περιβάλλοντος). Η γενιά μας τους πρόσφερε άφθονα τα υλικά αγαθά αλλά τους στέρησε το όραμα, σε αντίθεση με μας που στο ξεκίνημά μας, είχαμε και τους στόχους και τις λαμπρές ιδέες. Ετσι ψάχνονται, παλεύουν για τη διέξοδό τους στη ζωή. Δίπλα στον αγώνα τους αυτό, μακάρι και οι βάτραχοι να προλάβουν να πηδήξουν εγκαίρως από το καζάνι.
Γιώργος

Αννη είπε...

Ναι Γιώργο, έχεις δίκιο, είναι μπερδεμένα τα παιδιά και είναι απόλυτα λογικό. Δεν υπάρχει κανένα πρότυπο στην εποχή μας, πονάνε και δεν ξέρουν τι να κάνουν. Κι εμείς; Εμείς δεν μπορούμε να τους προσφέρουμε κανένα αξιακό πλαίσιο όπως πολύ σωστά λέει στο άρθρο του το vlemma.wordpress.com

Κι αντί να κάνουμε, βρε αδερφέ, ένα ψάξιμο του εαυτού μας, αντί να προβληματιστούμε για την πορεία μας, εμείς δήθεν αναρωτιόμαστε σαν τον Πρετεντέρη και όλους τους λοιπούς τηλεαστέρες και πολιτικούς "μα τι έπαθαν ξαφνικά τα παιδιά;"... Είμαστε βαθύτατα νυχτωμένοι και ήδη βρασμένοι βάτραχοι!

Ας ελπίσουμε τουλάχιστον τα παιδιά μας να ξεφύγουν με ένα πήδημα από το θανατηφόρο τσουκάλι του εφησυχασμού...

ikor είπε...

Μπορεί να είμαστε και η φωτιά που καίει το καζάνι...

Καλό βράδυ! Ωραίο το blog σας.

Αννη είπε...

Ευχαριστούμε πολύ φίλε Ikor για την επίσκεψή σου. Έχεις δίκιο, πρέπει να ψαχτούμε λίγο καλύτερα προς την κατεύθυνση της φωτιάς...

Προσωπικά πιστεύω πως μια απο τις φωτιές που σιγοκαίνε το καζάνι είναι κι οι γονείς που χρόνια τώρα εξουθενώνουν τα παιδιά τους με το κυνήγι δικών τους γονεϊκών ανεκπλήρωτων "ονείρων" και προσπαθούν να τα καθυποτάξουν σε συστήματα και αρχές που τα παιδιά απορρίπτουν.

Αρκετοί βέβαια λένε, και δεν έχουν τελείως άδικο, ότι στο κυνήγι των ματαιόδοξων στόχων των γονιών συμβάλουν με την ανοχή τους και τα παιδιά. Ναι, αλλά είναι λογικό να θαμπώνονται τα νεανικά μάτια με τα όμορφα πράγματα. Αντανάκλαση ενός ωραίου, αυτάρκη κόσμου τους φάνηκαν τα γυαλιστερά αυτοκίνητα, τα πολυτελή ρούχα, οι καλοντυμένοι κουστουμαρισμένοι τύποι. Πίστεψαν ότι οι αναζητήσεις τους θα βρουν ένα ωραίο, ήσυχο λιμάνι όταν αποκτήσουν τη σίγουρη θέση, τον/την πλούσιο/α σύζυγο και το γυαλιστερό σπίτι. Και το κενό μεγάλωσε, έγινε μαύρη τρύπα...