Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΜΑΓΚΕΣ ΔΕΝ ΚΑΝΕΤΕ ΤΟ ΒΗΜΑ;

Αν η πραγματικότητα είναι αυτή που διαχέεται από τους δημοσιογράφους στα "δελτία" (ο θεός να τα κάνει δελτία...) και αποτυπώνεται στις παρέες όπου είναι "μόδα" να χώνουν μπινελίκια στον Παπανδρέου και να κάνουν οι ανυπότακτοι την "αντίστασή " τους φουμάροντας αρειμανίως (λόγω αδυναμίας του "μπόγια" να τους μαζέψει), ε, τότε ας μας πάρει ο διάολος...

Προσπαθεί ο άνθρωπος να περισώσει ό,τι μπορεί, έχει σηκώσει τα μανίκια, ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΗ (ναι, μόνο ο ακίνητος βούδας δεν έκανε γιαυτό καταντήσαμε εδώ...) και τρώει μούτζες με τέτοια χαιρεκακία που τί να σου πω...
Το αλαλούμ (πράγματι) με τις ανακοινώσεις για την δημόσια περιουσία αντιμετωπίζεται λες και δεν λέγαμε επί χρόνια ότι "λίγη από αυτήν να αξιοποιηθεί θα ξελασπώναμε" (και τώρα λες και μας πήραν τη σημαία αν το γκολφ στη Ρόδο θα το διαχειρίζονται ιδιώτες οι οι "πανάξιοι" δημόσιοι λειτουργοί μας), δεν κοιτάμε ΑΝ μπορεί να αξιοποιηθεί και ΠΟΤΕ αλλά τί σκέφτεται ο Παπανδρέου στο πίσω μέρος του κεφαλιού του για να πουλήσει την Ακρόπολη...
Γίνεται η (μικρο)μαλακία με τους ημιυπαίθριους (πταίσμα είναι ρε παιδιά!) και η χαιρεκακία που βλέπω σε σχολιαστές, καρεκλοκένταυρους ξερόλες για την γκάφα αυτή δεν λέγεται (με αποκορύφωμα σχολιαστές του ΒΗΜΑ FM να λένε ότι η κυβέρνηση είναι το ίδιο μπάχαλο με το αντίστοιχο του βούδα στις τελευταίες μέρες του!!!). Βρε δεν πάτε στο διάολο;

Το ότι αποφεύχθηκε η χρεοκοπία, μειώθηκε με πρωτοφανή ρυθμό το έλλειμμα (αυτό δεν παρήγαγε το θηριώδες χρέος και αν δεν δείξουμε ότι το μειώνουμε, δανεικά γιοκ;), άνοιξαν μέτωπα που επί δεκαετίες τα ξορκίζαμε, ΤΙΠΟΤΑ, στα "φρύδια" μας αυτά!

Εδώ κύριε έχουμε τις μαγικές λύσεις (μηδενισμούς ελλειμμάτων σε χρόνο ντετε, αρνήσεις πληρωμών χρέους, γενική ανυπακοή) και εμείς θα ασχολούμαστε με την βήμα-βήμα οργάνωση των οικονομικών μας, την εξυγείανση επιχειρήσεων, το "σπάσιμο" χοντροπασοκοσυνδικαλιστικών αντιλήψεων, την συστηματική δουλειά; ΜΠΑ, πότε μας άρεσαν αυτά;

Μας πιάνει σύγκρυο ακούγοντας ότι και με το τέλος του μνημονίου ΔΕΝ θα ξαναρχίσουμε τα παλιά, ότι θα ξοδεύουμε ΜΟΝΟ αν παράγουμε (διάολε, λογικό δεν είναι;), ότι ΟΛΟΙ οι άλλοι ευρωπαίοι δεν έχουν βρει τη μαγική συνταγή και ξοδεύουν μόνο αν είναι γεμάτο το πορτοφόλι τους... Τί λες ρε φίλε, εγώ με επιδοτήσεις στα μπαμπάκια είχα μάθει, με επιδότηση στο φωτοβολταϊκό θέλω να πορευτώ γιατί θέλω να κάααθομαι και να γεννά το χωράφι μου χρήμα... Άλλωστε τί με προίκισε ο Θεός με το καλύτερο μυαλό του πλανήτη, κουτοφράγκικες συνταγές θα ακολουθώ; Εδώ σε θέλω κάβουρα: μπορείς να μειώσεις τα χρέη και τα ελλείμματα χωρίς να με ξεβολέψεις; Ε, άμα δεν μπορείς κάνε στην άκρη να σου πω ΕΓΩ πώς θα τα κατάφερνα στο άψε-σβήσε!

Και μουτζώνουμε τον "ηλίθιο", του προσάπτουμε ιδέες προδοσίας του "ομφαλού της γης", γλυκοκοιτάζουμε τον επικίνδυνο αντωνάκη ("ρε μπας και έχει την συνταγή;") έτοιμοι να πανηγυρίσουμε κάθε αποτυχία της κυβέρνησης...

Ε λοιπόν, κάντε την αποκοτιά, ψηφίστε τον μάγο ή τους τσιπροεπαναστάτες, τί περιμένετε και δεν τους δίνετε αέρα στις δημοσκοπήσεις; Κλανιά όμως και εδώ, ανέξοδη μαγκιά, όπως και με το φούμο (σούζα στη Γερμανία ο θεριακλής ελληναράς, με τις ώρες άκαπνος υπό τον φόβο του "Άουσβιτς", εδώ που πιάνει τον κώλο του συντοπίτη του δημοτικοαστυνομικού πουλάει το ζορμπαλίκι του...).

Δεν μας αντέχω...

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

ΚΟΙΝΟΣ ΝΟΥΣ


Tου Άρη Δαβαράκη (protagon.gr) 
Υπάρχουνε λοιπόν κάποιοι Έλληνες, πολλοί από τους οποίους έχω την τύχη να είναι και καλοί μου φίλοι, εντάξει άνθρωποι, σωστοί και δημιουργικοί – που θα έλεγες πως ζούνε σε μια άλλη, παράλληλη πραγματικότητα, εντελώς διαφορετική από την πραγματικότητα των άλλων Ελλήνων, εκείνων που ανήκουν στην... φριχτά ταλαιπωρημένη από την σκληρή ύφεση, ευρύτερη πληθυσμιακά, κοινωνία. Δεν σταματάει το βλέμμα τους στους μετανάστες ή τους ναρκομανείς στους δρόμους, δεν πιστεύουν καθόλου σε «καταστροφολογικά» σενάρια, δεν μποτιλιάρονται ποτέ πάνω από μια φορά το μήνα, προσέχουν την διατροφή τους, ακούνε Τρίτο Πρόγραμμα και αποφεύγουν τις εντάσεις. Η άποψή τους για το Μνημόνιο είναι πως «μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να μπει μία τάξη επιτέλους σ’ αυτόν τον τόπο», είναι αισιόδοξοι για τα οικονομικά και το Χρηματιστήριο, ανακουφίζονται κατά βάθος όταν βλέπουν πως «ελέγχεται κάπως» αυτή η ξαφνική εξέγερση (που βαφτίστηκε κιόλας «Επανάσταση του Νείλου»), είναι εξαιρετικά ευτυχείς που «ο Γιώργος έχει απομονώσει όλο το παλιό ΠΑΣΟΚ και κυβερνάει μόνος του με την Τρόϊκα» και, γενικά, «δεν ανησυχούν πια καθόλου».

Κατά την (πάρα πολύ σοβαρή) άποψή τους, όλα θα πάνε καλά. Ήδη έχουν δρομολογηθεί αποφάσεις και εξελίξεις που θα μεταμορφώσουν την Ελλάδα που ξέραμε μέχρι σήμερα, σε κάτι καινούργιο – αν όχι ιδανικό, πάντως πολύ καλύτερο από την Ελλάδα που παρέδωσε στον Γ.Α.Π ο Κώστας Καραμανλής τον Οκτώβριο του 2009. Οι φορείς αυτών των απόψεων συμπαθούν τον κ. Μπουτάρη και τον κ. Καμίνη ιδιαιτέρα και ελπίζουν πως σε ανθρώπους τέτοιους θα αποφασίσουμε επιτέλους, από δω και μπρός, να βασιστούμε. Καταλαβαίνουνε ειλικρινά το τεράστιο πρόβλημα που προκαλείται στους φτωχούς, τους συνταξιούχους, τους άνεργους και τους χαμηλόμισθους (ανατροπές που οδηγούν μέρα τη μέρα εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες στην απόγνωση), αλλά, με λύπη τους, αποδέχονται την ανάγκη «να γίνουν κάποιες θυσίες». Οι φίλοι (και οι γνωστοί) αυτοί, πιστεύουν πως πρέπει να απολυθεί, ή έστω να μετατεθεί άμεσα, τουλάχιστον το 50% των αναξιοκρατικά προσληφθέντων στο Δημόσιο κομματόσκυλων τα τελευταία 30 χρόνια (για να μην πω και 37), ακούν τον Τσίπρα να φωνάζει «Δεν πληρώνω» και ντρέπονται που ηγείται μέρους της αριστεράς ένας τόσο επικίνδυνα επιπόλαιος πολιτικός και εκτιμούν τις προσπάθειες της ΕΕ «να διασώσει την Ελλάδα», παρά τις αντιδράσεις που συναντά σε όλα τα επίπεδα.

Αυτή η πολιτισμένη και ψύχραιμη Ελλάδα περιλαμβάνει ανθρώπους από όλο το πολιτικό φάσμα (είναι εντυπωσιακό πόσοι «αριστεροί» είναι κοινωνοί αυτής της άποψης) και ο πυρήνας της είναι η κοινωνία των εχόντων περιουσίες ικανές να υπερβούν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τις άμεσες ταμειακές δυσκαμψίες που, ενδεχομένως να εμφανισθούν κάποια στιγμή. Υπάρχει ρευστό εδώ αρκετό για τις τρέχουσες ανάγκες και, λίγο ακόμα, κάπου αλλού, «για μια δύσκολη στιγμή». Έτσι κι αλλιώς αυτού του είδους οι Έλληνες δεν είναι μανιώδεις καταναλωτές ούτε τους ενδιαφέρει να αγοράζουνε κάθε χρόνο άχρηστες σαχλαμάρες. Το “value for money” ήτανε πάντοτε το σύνθημά τους, γι’ αυτό και το παλιό τους παλτό μοιάζει ακόμα ολοκαίνουργιο. Ξέρουν να ταξιδεύουν, ξέρουν να τρώνε, ξέρουν να επενδύουν – χωρίς απαραιτήτως και να «ξοδεύουν». Άλλο να αγοράζεις ακριβά υλικά αγαθά που θα τα φοράς ή θα τα χρησιμοποιείς για δεκαετίες εσύ και τα παιδιά σου (που λέει ο λόγος) κι’ άλλο να «βγαίνεις για ψώνια».

ΕΧΕΙ ΑΔΙΚΟ;;  Και καλά να διαμαρτύρονται αυτοί που χάνουν τη δουλειά τους, που τα φέρνουν δύσκολα βόλτα και αγωνίζονται για την επιβίωση (ναι, γι'αυτούς έχει άδικο...). Ξέρω όμως αρκετούς που, καπνίζοντας το πούρο τους και πίνοντας τον εσπρέσσο τους στο Κολωνάκι, καταφέρνονται στον "προδότη" Παπανδρέου και την κατοχική κυβέρνησή του...Διάολε, αυτοί οι "έχοντες" θά'πρεπε να επικροτούν αυτά που γίνονται για να γίνουμε επιτέλους "Ευρώπη"!

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

ΤΟ ΑΛΑΣ ΤΗΣ ΓΗΣ...

Έχουμε φαγωθεί να γκρινιάζουμε (και με το δίκιο μας) για τα λαμόγια, τους καρεκλοκένταυρους, τους τεμπέληδες που μας διαφεντεύουν τα τελευταία χρόνια θρονιασμένοι σε σημαντικά ή όχι πόστα...
Έχουμε απηυδίσει με όλους αυτούς τους μαλάκες που πουλάνε μούρη, εκμεταλλεύονται τη μικρή ή μεγάλη θεσούλα τους για να ¨"βελτιώσουν" τα οικονομικά τους, να εξελιχθούν στην ιεραρχία, να ζήσουν τελικά ως παράσιτα ξεζουμίζοντάς μας ποικιλοτρόπως...
Έχει γίνει πλέον "δόγμα" ότι όποιος πιάσει μια καρέκλα θα την εκμεταλλευτεί μέχρι εκεί που δεν παίρνει "επενδύοντας" τον μικρό (συνήθως) κόπο του για να λύσει το πρόβλημα της ζωής του...

Και όμως:

Υπάρχουν και οι ΑΓΝΟΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ (όχι με την συκοφαντημένη έννοια του όρου) που το μοναδικό μέλημά τους είναι να ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ χωρίς άνω τελείες και υποσημειώσεις που συνήθως μπαίνουν σε τέτοιου είδους "συμβόλαια" με υπουργούς, διοικητές, αφεντικά...
Είναι αυτοί που κρατάνε στη θέση της αυτή τη δύσμοιρη χώρα, που τραβάνε το κουπί ενάντια στο ρεύμα του ωχαδελφισμού, της αρπαχτής, της αλαζονείας, της σπουδαιοφάνειας...

Θέλω να πιστεύω ότι ζουν και εργάζονται πολλοί φτιαγμένοι από τέτοια πάστα ανάμεσά μας...

Εγώ πάντως έχω την εύνοια της τύχης να έχω γνωρίσει έναν τέτοιο σεμνό Έλληνα (με το Ε κεφαλαίο):

Με τιμά με την φιλία του ένας αφανής "εργάτης" που είναι η ΨΥΧΗ ευαίσθητου υπουργείου όπου τον βρίσκεις στο γραφείο του από τις 7 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ.
Και δεν είναι μόνο ότι δουλεύει πέρα από τα ανθρώπινα όρια βάζοντας σε κίνδυνο την ψυχική και σωματική του υγεία (και άλλοι το κάνουν αλλά, είπαμε, με ανταλλάγματα), κυριολεκτικά "λύνει και δένει", όλα περνάνε από τα χέρια του με μοναδικό κριτήριο τί είναι ΣΥΜΦΕΡΟΝ για την Ελλάδα και πώς θα προσθέσει το λιθαράκι του (είναι και ταπεινός ο άτιμος...) για να πάνε τα πράγματα μπροστά...

Τί και αν οι γνωστές φάτσες τον πλησιάζουν προς ίδιον όφελος, τί και αν του παρουσιάζονται ευκαιρίες να "ανελιχθεί" και αυτός, τί και αν, εκμεταλλευόμενοι την καλή και ανιδιοτελή καρδιά του, του "την φέρνουν" οι καπάτσοι καταπατώντας τα νόμιμα δικαιώματά του...
Τί και αν μπορεί να "χτυπήσει" διεθνή καρριέρα (όντας ένας από τους ελάχιστους που έχουμε με ΒΑΘΙΕΣ γνώσεις του αντικειμένου με το οποίο ασχολείται)... Αυτός ΕΚΕΙ, στο καθήκον: "πώς να τα παρατήσω και να φύγω, δεν μου πάει συνειδησιακά" λέει όταν, φουρκισμένος εγώ για τα ζόρια που τραβάει και γνωστός φιλοτομαριστής, τον παροτρύνω να τα μουτζώσει όλα και να κοιτάξει το συμφέρον του... Αυτή η αίσθηση καθήκοντος τον έκανε να παρατήσει περίοπτη θέση στις Βρυξέλλες για να βοηθήσει το πολιτικό πρόσωπο που του το ζήτησε...

Δεν θα μπορούσε όμως να αντιδρά διαφορετικά γιατί η ψυχή του (όνομα και πράγμα...) έχει μόνο μια έννοια, ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ, ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ:

Ξέρω περίπτωση που δάνεισε σημαντικό ποσό σε "άγνωστό" του συνάδελφο όταν αυτός έκανε ΝΥΞΗ για παροδικές οικονομικές δυσκολίες και, όταν αυτός του επέστρεψε το ποσό μετά από κάποιους μήνες, ο άνθρωπός μας το είχε ξεχάσει και ευχαριστούσε τον χρεώστη του για την επιστροφή των ΔΙΚΩΝ ΤΟΥ χρημάτων!

Κλέβουν τις ιδέες και τις επιστημονικές δουλειές του δημοσιεύοντάς τις με την υπογραφάρα τους και ο δικός μας, παρόλη την πικρία του, δεν προβαίνει σε ενέργειες εναντίον τους ("δεν πειράζει, αρκεί που φάνηκε η δουλειά μου χρήσιμη και θα βοηθηθεί έστω και λίγο η Ελλάδα"...).

Του προτείνεις να τον φιλοξενήσεις για λίγο καιρό στο σπίτι σου όταν δουλεύαμε μαζί στο εξωτερικό (για να μην χρειαστεί να νοικιάσει για 3 μήνες μέχρι να φύγει για Ελλάδα) και μετά από ομηρική μάχη δέχεται υπό τον όρο να πληρώνει μέρος του ενοικίου και να κερνάει ΟΛΑ τα φαγοπότια των 3 αυτών μηνών...

Χρειάζεσαι αίμα για την εγχείρησή σου και αυτός τρέχει πρώτος απ'όλους να δώσει (για τον φίλο-αδελφό του λέει) ξεκλέβοντας 1 ώρα ανάμεσα σε πολλαπλά επαγγελματικά ραντεβού του...

Και πόσο βαθιά "νυχτωμένος" είναι: "και εσύ στη θέση μου το ίδιο θα έκανες"...
Κυριολεκτικά κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια...

Όσο λοιπόν υπάρχουν τέτοιοι έχω ελπίδα ότι το καράβι τελικά δεν θα βουλιάξει...