Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

"ΣΟΦΙΕΣ" ΠΙΚΡΑΜΕΝΩΝ

Τελικά μέσα στο σκοτάδι του τούνελ που ζούμε και, μη βλέποντας φως (γιατί αν βλέπαμε φως θα παίρναμε κουράγιο και θα σταματούσαμε να λέμε/ακούμε μαλακίες...), βγάζουμε τον κάθε πικραμένο να πει τις "σοφίες" του, άλλοι καλοπροαίρετα, άλλοι με ιδιοτελείς σκοπούς.
Και, αφού τις ακούσουμε, πανικοβαλλόμαστε, χάνουμε το κουράγιο μας, δακτυλοδείχνουμε τον "σοφό" ("είδες τί είπε ο τάδε;") εκθειάζοντας τον χαρακτήρα, την μόρφωσή του ή δεν ξέρω και εγώ τί άλλο (αν είναι πολιτικός εστιάζουμε στην εντιμότητά του, στα τσεκουράτα λόγια του κλπ.) και τρέχουμε να βγάλουμε έξω τις υπαρκτές/ανύπαρκτες καταθέσεις μας προ της επικείμενης πτώχευσης...

Τελευταίο δείγμα της ομαδικής παράκρουσής μας είναι η συνέντευξη του Αλέκου Παπαδόπουλου στον Παπαχελά που παρουσιάστηκε περίπου σαν το χρονικό μιας αναπόφευκτης κατάρρευσης της χώρας, ένα χρονικό γεμάτο σοφίες, διδάγματα, νέα στοιχεία, αλήθειες που δεν λέγονται από τους κυβερνώντες, μια σφαλιάρα που έδωσε σε όλους βγάζοντάς μας από την μακαριότητά μας, οπότε "τρεχάτε ποδαράκια μου"...
Εκτιμώ τον τσεκουράτο λόγο του, την πανθομολογούμενη εντιμότητά του και, γιατί όχι, τη ζοχάδα του για τα κακώς κείμενα στον τόπο μας. Σίγουρα μίλησε στο παρελθόν (αρχές της δεκαετίας του 90) με σταράτες κουβέντες που ξένισαν εν μέσω ανδρεοπαπανδρεϊκής λαϊκίστικης πολυλογίας (που ήδη τότε βρισκόταν σε φάση τακτικής υποχώρησης από τα φληναφήματα του 80...).
Και αυτή του η αρετή ("πιράνχας της υγείας" κλπ.) του κατοχύρωσε το δικαίωμα να τον παίρνουν όλοι τοις μετρητοίς και στα σοβαρά όντας ένας ΣΟΒΑΡΟΣ πολιτικός. Έτσι, όταν ανοίγει το στόμα του, σπάνια τα τελευταία χρόνια, μένουμε όλοι με ανοιχτό το δικό μας έτοιμοι να καταπιούμε τα "αγκωνάρια" που θα μας πετάξει...

Έτσι λοιπόν παρουσιάστηκε/διαφημίστηκε η τελευταία του συνέντευξη στον ΣΚΑΪ: "τά'πε έξω από τα δόντια", "είπε αλήθειες που δεν τις έχουμε ξανακούσει", "κρίμα που δεν είναι υπουργός, αυτός μάλιστα, θα μας έσωζε" και δεν συμμαζεύεται...

Τί είπε λοιπόν ο άνθρωπος που δεν το έχουμε ξανακούσει και μας έκανε ΤΟΣΗ εντύπωση (ΣΚΑΪ);

Ότι η προσπάθεια που γίνεται μέχρι τώρα για το συμμάζεμα των ελλειμμάτων έχει πενιχρά αποτελέσματα, ότι το χρέος είναι θηριώδες (πρόσθεσε και διάφορα άλλα που ΔΕΝ τα προσθέτουν οι άλλες χώρες στο έλλειμμά τους όπως τα χρέη των τραπεζών και το ανέβασε στα 610 δις!), ότι η έξοδος από το ευρώ θα ήταν καταστροφή όπως και η αναδιάρθρωση, ότι η υποτίμηση έχει νόημα όταν είσαι εξαγωγική χώρα και τα οφέλη της εξανεμίζονται σε 2-3 μήνες, ότι οι αποκρατικοποιήσεις πρέπει να προχωρήσουν ΑΜΕΣΑ/ΧΤΕΣ κλπκλπ....

Και γιατί έγινε όλος αυτός ο ντόρος;
Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τί είπε που είναι ΑΛΛΟ από αυτά που ακούμε και από την πολιτική που ακολουθείται (με την μόνη διαφορά ότι είναι απαισιόδοξος για την πορεία των πραγμάτων ενώ η κυβέρνηση αισιοδοξεί...).

Τόνισε αρκετές φορές τί έλεγε/έκανε όταν ήταν υπουργός (νάτες οι πικρίες τώρα που δεν τον πολυ-υπολογίζουν στη δύση της πολιτικής του καρριέρας...), είπε ότι και να του προτείνουν να μπει στην κυβέρνηση αυτός δεν θα δεχτεί γιατί, λέει, έχει διαφορετική (ποια; μόνο για τις αποκρατικοποιήσεις ζήτησε ταχύτερη πορεία) αντίληψη για το τί πρέπει να γίνει, αν τον καλέσει ο Παπανδρέου ευχαρίστως θα πει τη γνώμη του κλπκλπ.

Θυμίζει λίγο τον αντωνάκη (αν και είναι "βλασφημία" να συγκρίνεις τον Αλέκο με τον πατριωτικότερο) που δεν θα δεχτεί, λέει, συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ: ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται...

ΠΟΥΘΕΝΑ/ΚΑΝΕΙΣ ρε γαμώτο δεν λέει ΜΙΑ (όχι πολλές, ΜΙΑ) κουβέντα αισιοδοξίας που θα μας κάνει να σηκώσουμε λίγο το κεφάλι, να πάρουμε θάρρος... Στο ντούκου πέρασε η θεαματική (συνεχιζόμενη!) αύξηση των εξαγωγών (και όχι μόνο στα τρόφιμα...), οι αθρόες προκρατήσεις δωματίων για την επερχόμενη τουριστική περίοδο (βοήθησε σ'αυτό και λίγο ο θεός της Ελλάδας με τις ταραχές στην Β. Αφρική), κανείς δεν βγήκε (όχι οι κυβερνητικοί ρε παιδιά, αυτοί τη δουλειά τους κάνουν, ΑΛΛΟΙ, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, πρόεδροι επιμελητηρίων, κάποιος ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ, αμάν πια, μόνο την καταστροφή ξέρουν να διατυμπανίζουν!) να ΤΟΝΙΣΕΙ αυτά τα θετικά σημάδια...

Κ-Α-Ν-Ε-Ι-Σ (πλην φυσικά των καθ'ύλην αρμόδιων όπως ο υπουργός Οικονομικών, η πρόεδρος των εξαγωγικών επιχειρήσεων κλπ. που μικρό impact έχουν στην παραδαρμένη ελληνική κοινή γνώμη που τσιμπάει σε κάθε μαλακία που θα ακούσει...).

Μα είναι φυσικό όμως: πώς αλλιώς θα έχουν δουλειά/επιρροή οι Πρετεντέρηδες, Ανδριανόπουλοι, Μάνοι που, αν πετύχει τελικά η ακολουθούμενη πολιτική, θα εξαφανιστούν από προσώπου γης;

Έτσι λοιπόν, μέσα σ'αυτό το τέλμα της απαισιοδοξίας, φύονται και οι τσεκουράτοι αλλά και οι χάνοι που τσιμπάνε...

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

ΕΠΙ ΤΟΝ ΤΥΠΟΝ ΤΩΝ ΙΛΩΝ


Για να τελειώνουμε μια και καλή με Σαμαροπρετεντέρηδες...


Αντιμνημονιακοί μύθοι, πλίνθοι και κέραμοι, ατάκτως ερριμμένοι
Του Πασχου Μανδραβελη (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 6.3.2011)
Μνημονεύονται πολλά για το «Μνημόνιο Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής», όπως είναι ο ακριβής τίτλος της συμφωνίας που έκανε το ελληνικό κράτος με την Ευρωπαϊκή Ενωση, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Τα περισσότερα είναι ρηχά συνθήματα. Πολλά είναι λάθος και κάποια είναι ψέματα.
Το πρώτο σύνθημα, λάθος και ψέμα, είναι ότι «μας επιβλήθηκε από το εξωτερικό». Η αλήθεια είναι ότι τον Μάιο του 2010 είχαμε χονδρικά δύο επιλογές. Ή να κηρύξουμε στάση πληρωμών ή να παλέψουμε μια διευθέτηση επιμήκυνσης του χρέους μας εκτός των αγορών, οι οποίες έτσι κι αλλιώς δεν μας δάνειζαν. Ευτυχώς η κυβέρνηση επέλεξε τη δεύτερη. Η πρώτη, δηλαδή η χρεοκοπία, θα είχε ανυπολόγιστες συνέπειες για τη χώρα. Οχι μόνο για τη διεθνή θέση της, αλλά και για το εσωτερικό, για τους μισθούς, τις συντάξεις, τις καταθέσεις όλων μας. Αν σκεφθεί κανείς ότι με την υποψία μόνο της χρεοκοπίας έφυγαν 23 δισεκατομμύρια από τις εγχώριες τράπεζες, μπορεί να φανταστεί τον πανικό του πληθυσμού στα γκισέ για να πάρει και να διασφαλίσει τα λίγα ή πολλά, αλλά πάντως πολύτιμα για όλους ευρώ. Θα υπήρχαν επιπτώσεις ακόμη και για την κατανάλωση. Η Ελλάδα εισάγει από το εξωτερικό 36 δισ. περισσότερα αγαθά και υπηρεσίες απ’ όσα εξάγει. Οι περισσότερες εισαγωγές γίνονται με δάνεια, τραπεζικές εγγυήσεις κ.λπ., που μια χρεοκοπημένη χώρα δεν μπορεί να εξασφαλίσει.
Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και αν παραμέναμε στο ευρώ και ακόμη και αν κρατούσαμε τους μισθούς και τις συντάξεις στα επίπεδα του 2009, η κατανάλωσή μας θα περιοριζόταν έτσι κι αλλιώς. Οι τιμές των εισαγόμενων, που είναι ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κατανάλωσης, θα ανέβαιναν δραματικά. Και δεν μιλάμε μόνο για τα μπλουζάκια Πόλο ή τα αυτοκίνητα Καγέν. Η Ελλάδα εισάγει τα πάντα· από ηλεκτρικό ρεύμα μέχρι φακές. Δεν υπάρχουν εύκολες ή τζάμπα επιλογές. Η οικονομία (που είναι εκατομμύρια αποφάσεις μυριάδων οικονομικών υποκειμένων, ανάμεσά τους και οι καταναλωτές) έχει πολλούς τρόπους. Θα ζούσαμε δηλαδή τα αποτελέσματα του Μνημονίου σε ό,τι αφορά την κατανάλωση, αλλά θα είχαμε οξυμένες όλες τις άλλες παραμέτρους του προβλήματος.
Η δεύτερη μισή αλήθεια καταγράφεται στο σύνθημα (κυρίως της Ν.Δ.) «ένα άλλο μνημόνιο ήταν εφικτό». Η αλήθεια είναι ότι δισεκατομμύρια άλλα μνημόνια ήταν εφικτά και παραμένουν εφικτά. Εξάλλου, οι αναθεωρήσεις πραγματοποιούν κάποια από αυτά. Αλλά αυτή η εύκολη κριτική δεν λαμβάνει υπόψη της τα χρονικά περιθώρια, διαπραγμάτευσης, σύνταξης, έγκρισης από τα κοινοτικά όργανα και από 16 Κοινοβούλια της Ευρώπης. Ο μηχανισμός στήριξης της Ελλάδας (ο οποίος κατόπιν επεκτάθηκε στην Ιρλανδία και θα γίνει πανευρωπαϊκός) ήταν για τα (κοινοτικά δεδομένα, πάντα) ένα θαύμα αποτελεσματικότητας. Εδώ, μια Οδηγία για την αλίευση του βακαλάου κάνει χρόνια να περάσει τις συμπληγάδες της κοινοτικής γραφειοκρατίας, πόσο μάλλον μια δανειακή σύμβαση 110 δισ. από κοινωνίες που ήδη στενάζουν από μακροχρόνια λιτότητα. Ενα είναι σίγουρο: «άριστο μνημόνιο» (υπό την έννοια ότι οι άλλοι θα μας δανείζουν όπως μας δάνειζαν, εμείς θα καταναλώνουμε όπως καταναλώναμε χωρίς να παράγουμε) δεν υπήρξε ποτέ ως πιθανότητα, ούτε μπορεί να υπάρξει.
Οι αναθεωρήσεις
Το τρίτο ψέμα που ακούγεται διαρκώς στα τηλεκαφενεία είναι ότι «οι διαρκείς αναθεωρήσεις του Μνημονίου δείχνουν την αποτυχία του». Κατ’ αρχάς οι αναθεωρήσεις προβλέπονται από το ίδιο το Μνημόνιο. Δεύτερον, αυτό είναι το λογικό. Η οικονομία δεν είναι ένα γραμμικό πράγμα, που μπαίνει στον αυτόματο πιλότο και απλώς πάει. Αυτό το διαπιστώσαμε με τραγικά αποτελέσματα την περίοδο διακυβέρνησης της Ν.Δ. 2004-2009. Η οικονομία είναι ένα πολυπαραγοντικό σύστημα που θέλει διαρκή ρύθμιση για την επίτευξη αποτελεσμάτων. Εσωτερικοί και εξωτερικοί παράγοντες επιβάλλουν τις διαρκείς αναθεωρήσεις. Υπάρχουν, για παράδειγμα, κοινωνικές αντιστάσεις, κυβερνητικές αστοχίες κ.ά. Αλλά ακόμη κι αν εφαρμοζόταν το Μνημόνιο κατά γράμμα, υπάρχει η Λιβύη. Η ελληνική είναι η πιο εξαρτημένη από το πετρέλαιο οικονομία της Ευρώπης· άλλη μια αμαρτία που δεν σκεφθήκαμε όσο είχαμε εύκολα και φθηνά δανεικά. Η άνοδος των διεθνών τιμών θα επηρεάσει πολλαπλώς την παραγωγή, τις δαπάνες, όλα. Μόνο η θέρμανση των πολλών και απέραντων δημόσιων κτιρίων (ακόμη κι εκείνων που δεν θέλουμε να πουλήσουμε) θα επιβαρύνει επιπλέον τον προϋπολογισμό και συνεπώς θα χρειαστεί να αναθεωρήσουμε το Μνημόνιο.
Το τέταρτο ψέμα είναι ότι το Μνημόνιο αυξάνει το χρέος. Η αλήθεια είναι ότι στο τέλος της εφαρμογής του, το δημόσιο χρέος θα φτάσει το 150% του ΑΕΠ. Η άλλη αλήθεια είναι ότι χωρίς το Μνημόνιο (και με την προϋπόθεση ότι θα μας δάνειζαν) το χρέος θα ανέβαινε στο 170%. Το χρέος δημιουργείται από τα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού, αυτά που με θυσίες, κόπους και διά του Μνημονίου προσπαθούμε να περικόψουμε. Με ένα ακόμη πιο «σκληρό» μνημόνιο το χρέος μας θα ήταν στο 140%. Με ένα «άριστο» για το χρέος μνημόνιο, δηλαδή με την περικοπή 36 δισ. ευρώ από τις δαπάνες του κράτους (ήγουν με απόλυση των μισών δημοσίων υπαλλήλων, κλείσιμο των μισών νοσοκομείων και ΑΕΙ κ.λπ.), το χρέος θα παρέμενε σταθερό. Με άλλα λόγια, αυτό που επιτυγχάνει το Μνημόνιο είναι η ομαλή μετάβαση σε χαμηλότερο ύψος χρέους (μετά το 2015, κι αν το εφαρμόσουμε) με το μικρότερο κοινωνικό κόστος. Πρώτα φρενάρεις ένα αυτοκίνητο που τρέχει στον γκρεμό και μετά βάζεις την όπισθεν.
«Τα νούμερα βγαίνουν»
Τον πέμπτο μύθο, που συνοψίζεται στο «τα νούμερα δεν βγαίνουν», τον διακινούν όλοι εκείνοι που κάνουν ό,τι μπορούν για να μη βγουν τα νούμερα. Εκδότες και στελέχη επιχειρήσεων ΜΜΕ (που πιέζουν για τις παλιές καλές «ρυθμίσεις», δηλαδή λεφτά γι’ αυτούς σε βάρος του προϋπολογισμού), συνδικαλιστές που επιδιώκουν τη διατήρηση των παλιών καλών «ρυθμίσεων», «επιχειρηματίες» που στοχεύουν στα πάντα εκτός από την παραγωγή (φοροαπαλλαγές, επιδοτήσεις κ.λπ.), γενικώς οι βολεμένοι στην παλιά κατάσταση μαζί με διάφορους αριστερούς που ελπίζουν ότι διά της κατάρρευσης της Ελλάδος θα καταρρεύσει και ο παγκόσμιος καπιταλισμός.
«Τα νούμερα βγαίνουν»· με την προϋπόθεση ότι θα εφαρμόσουμε τα μέτρα και δεν θα αλλάξει δραματικά το διεθνές περιβάλλον. Οι οικονομολόγοι τριών διεθνών οργανισμών έχουν μεγαλύτερη πείρα και φυσικά περισσότερες γνώσεις από τους τηλεσχολιαστές και τους βουλευτές θαμώνες των καφενείων τους. Εξάλλου οι τελευταίοι είναι και πολυτεχνίτες, έχουν να σχολιάσουν μια ευρύτατη γκάμα θεμάτων ή να φροντίσουν να μην κλείσει κανένα παράρτημα του ΙΚΑ στην εκλογική τους περιφέρεια. Πού να προλάβουν να κάνουν τους υπολογισμούς για τα νούμερα, πολλώ γε μάλλον να διαβάσουν...
«Επιπλέον μέτρα», τα πιο δημοφιλή
Κάθε φορά που οι απεσταλμένοι των τριών διεθνών οργανισμών έρχονται στην Ελλάδα ξέρουμε τους τίτλους της επομένης: «Νέα μέτρα απαιτεί η τρόικα», «Ερχονται νέα χαράτσια», «Αλί, αλί και τρισαλί...», ή στην καλύτερη περίπτωση «Επιπλέον μέτρα τόσων δισ. ζητεί η τρόικα». Αυτό πιθανώς να οφείλεται στην ανάγκη εντυπωσιασμού –εγγενές χαρακτηριστικό των Μέσων και των πολιτικών– μπορεί να οφείλεται και σε κακή αριθμητική. Κατ’ αρχήν να πούμε ότι μέχρι στιγμής όλα τα μέτρα προβλέπονται από το Μνημόνιο, που ξεδιπλώνεται σε βάθος τριετίας. Μπορεί να υπάρξουν νέα μέτρα, όταν κάποια αποτύχουν, και πρέπει να βρεθεί το ισοδύναμό τους για να επιτευχθούν οι στόχοι.
Αυτά όμως που κατά κύριο λόγο βαφτίζονται «επιπλέον μέτρα», είναι παλιά, και η βάφτιση εμπεριέχει ένα αριθμητικό τρικ. Πέρυσι, για παράδειγμα, η κυβέρνηση μείωσε το έλλειμμα κατά έξι ποσοστιαίες μονάδες (δηλαδή κατά 14 δισ. ευρώ) κόβοντας (σχεδόν μόνο) μισθούς και συντάξεις. Αυτό μείωσε το έλλειμμα από το 14,5% σε 9,4% του ΑΕΠ. Οι περικοπές αυτές του 2010 –αν δεν αλλάξει τίποτε άλλο– το μόνο που διασφαλίζουν για το 2011 είναι ότι το έλλειμμα θα μείνει στο 9,4%. Είκοσι δύο δισ. περισσότερα απ’ όσα εισέπραξε το κράτος το 2010, είκοσι δύο δισ. θα είναι το έλλειμμα και το 2011, αν δεν ληφθούν τα «επιπλέον» μέτρα. Είναι λιγότερα από τα 36 δισ. του 2009, αλλά είναι τριπλάσια από τον στόχο του 3% (7 δισ. ευρώ), εκείνο που έτσι κι αλλιώς ευθύς εξ αρχής έπρεπε να είχαμε τηρήσει, λόγω των συμφωνιών της ΟΝΕ. Επομένως, τα μέτρα του πρώτου χρόνου βοηθούν, αλλά δεν είναι το άπαν.
Πίσω απ’ όλους αυτούς τους μνημονιακούς μύθους δεν κρύβεται μόνο η διαχρονική προχειρότητα των Μέσων (κάπως έτσι δεν φτάσαμε ανυποψίαστοι στη χρεοκοπία;). Ούτε τα ποικιλώνυμα συμφέροντα, που νομίζουν ότι θα σώσουν τα τιμάριά τους συκοφαντώντας το Μνημόνιο. Κρύβεται και μια υπόρρητη ελπίδα, ότι υπάρχει μια μαγική συνταγή για έξοδο από την κρίση χωρίς πολλά πολλά. Είναι η διάχυτη αντίληψη (που υπάρχει κυρίως στο κυβερνητικό στρατόπεδο) ότι παίρνουμε κάποια μέτρα στην αρχή, ρίχνουμε στάχτη στα μάτια των αγορών και συνεχίζουμε τις σπατάλες διά του εύκολου πλέον δανεισμού.
Αυτό ακούγεται καλό, αλλά το πρόβλημα είναι ότι μας πήραν χαμπάρι. Κάναμε τρία τέτοια σταθεροποιητικά προγράμματα και προκοπή δεν είδαμε. Ετσι όλοι (με πρώτο το ΠΑΣΟΚ) οφείλουμε να καταλάβουμε ότι ο δρόμος της παραγωγικής αναδιάρθρωσης της χώρας είναι μακρύς. Αυτό που κάνει το Μνημόνιο είναι το σταμάτημα της αιμορραγίας του κρατικού κορβανά, που είχε φτάσει το 2009 σε 36 δισ. ετησίως ή προσέθετε χρέος 3.600 ευρώ σε κάθε πολίτη αυτής της χώρας. Αν εφαρμοστεί, θα λύσει το επείγον πρόβλημα της χώρας (μην πεθάνει από την αιμορραγία) αλλά το διαρθρωτικό θέλει δουλειά πολλή.

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ/ΑΝΤΘΕΤΟΙ

Και καλά, οι "αγνοί" διαδηλωτές που συγκεντρώθηκαν έξω από το σπίτι του Σημίτη έχουν δίκιο που διαμαρτύρονται γιατί άνθρωποί του τα κονόμησαν όταν αυτός, πεσμένος με τα μούτρα στο μπλοκάκι για να βάλει την Ψωροκώσταινα στην ΟΝΕ και να διοργανώσει Ολυμπιακούς, έχασε τον έλεγχο στους ανθρώπους του (βλέπεις στην Ελλάδα ούτε το αποτέλεσμα ούτε η προσπάθεια μετράει, μόνο ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας και μας επιβάλει το θυμικό μας και οι λαοπλάνοι που εμπιστευόμαστε...).
Αφού λοιπόν το άγος της λαμογιάς μάς έχει τόσο πνίξει που βάλαμε στην άκρη την εικόνα της Ελλάδας του 2004 (θυμάστε πώς είμασταν τότε;) περιμένω 10πλάσιο αριθμό διαδηλωτών για Ραφήνα, να διαδηλώσουν εναντίον του "Βούδα" που και αυτός ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ δεν είχε ΚΑΝ έλεγχο στα δικά του λαμόγια και που ΔΕΝ ΠΑΡΗΓΑΓΕ ΤΙΠΟΤΑ...
Εκεί, φιμωτροαγόρια μου, θα δω τις αγνές προθέσεις σας, στη Ραφήνα πρέπει να βουίξει το λιμάνι της, να στενάξουνε βαπόρια που θα ξεφορτώνουν κόσμο για να βγάλουν την δικαιολογημένη οργή τους στον άχρηστο τεμπέλη που μας κατάντησε εδώ...

Αλλά τί περιμένω και εγώ ο αφελής, πότε ο Έλληνας ξεχώρισε αξίες, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, χώρισε δυο γαϊδάρων άχυρα... Εδώ εξόρισε τον Αριστείδη γιατί βαρέθηκε, λέει, να ακούει ότι ήταν δίκαιος, στον Σημίτη θα σταματούσε...

Και έτσι ο μεν ένας λούζεται τα επίχειρα της υπερπροσπάθειάς του, ο δε άλλος απολαμβάνει το βουδιλίκι του έχοντας το θράσος να ευελπιστεί σε προεδρία δημοκρατίας...

Ας φάμε λοιπόν στη μάπα τους πολιτικούς που μας αξίζουν!