Γίναμε λοιπόν "χυλός"; Συμβιβαστήκαμε, κουραστήκαμε/κουράσαμε, βαρεθήκαμε, "κάτσαμε"; Ξεχάσαμε τα οράματα της νιότης μας, απεμπολήσαμε το δικαίωμά μας να αλλάξουμε τον κόσμο; Βολευτήκαμε, "αράξαμε στα κιλά μας", χορτάσαμε ζωή;
Εμείς οι Έλληνες μοιάζουμε περισσότερο με σπρίντερ παρά με δρομείς μεγάλων αποστάσεων: τις πρώτες 2-3 δεκαετίες της ζωής μας τις διάγουμε με πάθος γλεντώντας, ταξιδεύοντας, χορεύοντας, διαδηλώνοντας, ερωτευόμενοι με ορμή και χωρίζοντας για "ψύλλου πήδημα" εφαρμόζοντας τα νάματα του αείμνηστου λαϊκού αοιδού Χριστάκη ( "η κανάρα"...).
Και όταν μπουν τα δεύτερα ...άντα, τα πρώτα ...ήντα μένουμε ξέπνοοι, λαχανιασμένοι στη γωνία...
Έχουμε "καταλήξει/κατασταλάξει", συζητάμε για πολυτελή αυτοκίνητα που ήδη έχουμε ή θέλουμε να αποκτήσουμε, για τη μαιζονέττα με πισίνα που φτιάχνουμε, για την "μικρά" απέναντι που θα θέλαμε να "ξαπλώσουμε" με την πρώτη ευκαιρία... Τη γυναίκα μας τη βαρεθήκαμε, τα παιδιά τα κάναμε για να μας γηροκομήσουν, μόνο για λεφτά και καριέρα ενδιαφερόμαστε, γυαλίζει το μάτι μας και φθονούμε τον "καταφερτζή" που (μπράβο του ρε) έχτισε τη βιλάρα με την πισίνα και μας κουνιέται με το Cayenne του...
Διάβασμα βιβλίων; - "Μπααα"...Εφημερίδες; - "Βέβαια, ξέρουμε ότι έσκισε η ομαδάρα χτες"... Περιοδικά; - "Να φάνε και οι κότες, τα ξεκοκκαλίζω στην παραλία, άλλωστε πρέπει να ξέρουμε τί γίνεται "πολιτιστικά" στην πόλη μας"...Θέατρο; - "Βέβαια, ωραία η τύπισα που γδύθηκε στην Επίδαυρο, πήγα από περιέργεια, ταλαιπωρία όμως βρε παιδί μου να τρέχεις εκεί κάτω"...Πολιτική; - " Τί ψάχνεις τώρα, να πλακώσουν μόνο τους ταραξίες τους μαλλιάδες που διαδηλώνουν και δεν μας αφήνουν να πάμε στη δουλειά μας"...
Σφρίγος, ζωντάνια, πάθος, ΖΩΗ; - "Αυτά είναι για τους νέους"...
Με πόσους άραγε 40ρηδες/50ρηδες στον περίγυρό μας μπορούμε να κάνουμε μια ουσιαστική συζήτηση για τέχνη, βιβλία, μουσεία, φιλοσοφία, ιστορία, εθελοντισμό, πολιτική; να συμφωνήσουμε, να διαφωνήσουμε, να καυγαδίσουμε τέλος πάντων; Πόσοι παθιάζονται για μια βόλτα στο δάσος (όχι για να χωνέψουμε το κοψίδι που φάγαμε αλλά να νοιώσουμε την πνοή και τις ανάσες του), τις αιρετικές απόψεις του τάδε συγγραφέα, μια έκθεση φωτογραφίας; Πόσοι πάμε σε μπαρ να ακούσουμε τις ροκιές της νιότης μας και να χορέψουμε;
Και φυσικά βγάζουμε τη χολή μας για το "θεό" Μικ που αφηνιάζει, μαζί με τις άλλες "πέτρες", κάνοντας ακριβώς τα ίδια (και καλύτερα, πιστέψτε με, δείτε το shine a light του Σκορσέζε τον άλλο μήνα και θα καταλάβετε...) που έκανε στη νιότη του ("τί θέλει τώρα και κοψομεσιάζεται στη σκηνή, δεν του φτάνουν τόσα που απόκτησε 40 τόσα χρόνια, τζόβενο πάει να μας το παίξει;")
Και έτσι πορευόμαστε μέχρι ο διαιτητής να σφυρίξει τη λήξη...