ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ - Α' ΜΕΡΟΣ

Μόλις επέστρεψα από ένα ταξίδι-σταθμό στη ζωή μου. Πήγα για φωτογράφιση στον δήμο Ζαχάρως στην Ηλεία. Αυτό το ταξίδι ήθελα να το κάνω από την πρώτη στιγμή της τραγωδίας αλλά συγκρατήθηκα γιατί δεν ήθελα να βγάλω την δυστυχία των ανθρώπων στις φωτογραφίες μου. Έχουμε χορτάσει από πόνο στα ρεπορτάζ των επίδοξων δημοσιογράφων της τηλεόρασης. Ήθελα να βγάλω φωτογραφίες που να έχουν - έστω - ψήγματα ελπίδας μιας καλύτερης μέρας. Θα δούμε τι έκανα με τις φωτογραφίες, όταν τις ανεβάσω στο site μου θα σας ενημερώσω.

Σε αυτό το σημείωμα θα αναφέρω τις εντυπώσεις μου που σχετίζονται με τη ζωή των πυρόπληκτων κατοίκων.

Η ζωή τους έχει αλλάξει οριστικά και αμετάκλητα: έχασαν τη δουλειά τους και δεν ξέρουν να κάνουν τίποτε άλλο εκτός από αυτό που έκαναν μέχρι τώρα, να ζουν δηλαδή από τη γη. Μπορούμε εμείς να μπούμε στο πετσί τους έστω για λίγο;

Ζητούν να μην τους ξεχνάμε. Μια επίσκεψή μας στον τόπο τους αρκεί. Με ευχαριστούσαν μόνο και μόνο γιατί άκουγα τον πόνο τους...

Ανάμεσα στους κατοίκους ξεχωρίζουν αυτοί που συνέχεια ζητούν και αυτοί που συνέχεια δίνουν. Για όσους γκρινιάζουν δεν θα γράψω. Δεν δικαιούμαι να κάνω κριτική από την ζεστασιά του σπιτιού μου σε όσους έχασαν τα πάντα και κοιμούνται σε ένα μεταλλικό κουτί. Ένα από τα δεύτερα, χρυσά παραδείγματα είναι η Μαρία από την Μάκιστο. Αξίζει να επισκεφθείτε το blog της. Είμαι σίγουρη ότι δεν θέλει να γράψω τίποτε άλλο για κείνη, κοκκινίζει μόλις κάποιος αναφέρεται στις προσπάθειές της...

Αυτά προς το παρόν. Ακόμα προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε σειρά...