Το πρόβλημα της παιδείας στην Ελλάδα επικεντρώνεται, κατά τη γνώμη μου, στην υπερβολική άνθηση της παραπαιδείας (γνωστή, κοινότοπη αλήθεια...): αν αυτή μειωνόταν και οι γνώσεις παρέχονταν κυρίως από το σχολείο, τότε ίσως (ποτέ δεν ξέρεις με τον απαιτητικό Έλληνα τί θα του τη "βάραγε" σ'αυτή την περίπτωση) να εκτιμούσαμε καλύτερα το εκπαιδευτικό επίπεδό μας και να μην ζηλεύαμε (δίκαια ή άδικα) τους ξένους.
Δεν μιλάω βέβαια για τις οφθαλμοφανείς περιπτώσεις δημόσιων σχολείων όπου υπάρχουν ελλείψεις σε καθηγητές, υποδομή, ΜΕΡΑΚΙ και δημιουργούνται κενά στα παιδιά...Ξέρω όμως για την πλειοψηφία των μαθητών ακόμα και καλών ιδιωτικών σχολείων που τρεχολογάνε στα φροντιστήρια για να είναι (λένε...) σίγουρο/πιθανό ότι θα μπουν στη σχολή που θέλουν...
Πού οφείλεται αυτή η άνθηση της παραπαιδείας;
Στην "μανία" γονιών (κυρίως) και παιδιών να "ξεπεράσουν τον ίσκιο τους":
Γιατί, αγόρι μου/κορίτσι μου, επιμένεις να γίνεις δικηγόρος/μηχανικός/γιατρός αφού τόσο το επίπεδό σου (αν έχεις βασικά κενά) όσο και η προσπάθεια που θέλεις να καταβάλεις για μάθηση ανταποκρίνονται σε βαθμούς γύρω από το 10-11; Πώς το 11 να γίνει 18-19;; "Πεθαίνεις" στα φροντιστήρια, παίρνεις τελικά ένα 14-15 και παραπονιέσαι ότι δεν τα κατάφερες...
Αλλά και αν ακόμη τα παιδιά δεν πολυγουστάρουν το "λούκι" του νυχθημερόν διαβάσματος και του φροντιστηρίου και ενδόμυχα καταλαβαίνουν μέχρι πού αντέχουν, πώς να γλυτώσουν από το όνειρο του μπαμπά (κυρίως) και της μαμάς να καμαρώσουν το βλαστάρι τους ό,τι δεν κατάφεραν εκείνοι να γίνουν; Να λοιπόν τα "ιδιαίτερα", τα φροντιστήρια, το ξεπαράδιασμα...
Αν ρωτήσετε 20 παιδιά 1ης-2ας Γυμνασίου τί θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν, θα πάρετε, αν όχι 20, πάντως 10-15 διαφορετικές απαντήσεις (μουσικός, ξυλουργός, ζωγράφος, μηχανικός, γιατρός κλπ.). Οι απαντήσεις περιορίζονται, όταν τα ίδια παιδιά φτάσουν στην 2α-3η Λυκείου, σε 5-6 (το πολύ) "κλασσικές": γιατρός, μηχανικός, δικηγόρος, άντε και οικονομολόγος...Πού πήγαν οι ξυλουργοί, μουσικοί, ζωγράφοι; Μα στον κάλαθο των αχρήστων, αφού η νεόπλουτη ελληνική κοινωνία δεν "σηκώνει" τέτοια "αιρετικά" επαγγέλματα: "πώς θα πούμε στη θεία, στους γείτονες ότι έγινες μουσικός, αν είναι δυνατόν!"... Ξέρω ελάχιστα παιδιά που άντεξαν την οικογενειακή πίεση και ακολούθησαν το όνειρό τους (όποιο και αν είναι αυτό)...
Μήπως (λέω μήπως...) να πατήσουν όλοι λίγο πιο γερά στη γη και να αφήσουν τις πτήσεις στους αιθέρες;;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Η άποψη σου τα βάζει με την "ιερότητα" της οικογένειας στην Ελλάδα... Τα προβλήματα στη χώρα μας πάντα τα ρίχνουμε στους πολιτικούς. Και φυσικά, οι κυβερνήσεις έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για πολλά προβλήματα, αλλά τελικά εμείς οι πολίτες δεν φταίμε ποτέ και για τίποτε;
Συμφωνω τοσο πολυ και στη σκεψη και στο υφος γραφης, που ειναι σαν να τα εγραφα εγω. Τετοια συμφωνια που δεν μου αφηνει ουτε περιθωρια για σχολιο.
Θελω μονο να ερθεις και στους "φακελους" για προτασεις μιας ομαδας, οπου μετεχω, για την παιδεια.
Να πεις τις προτασεις σου μηπως μπορεσουμε και ξυπνησουμε ή εστω προβληματισουμε καποια παιδια, που χανουν τα παντα μεσα σ' ενα διαρκες φροντιστηριο. Η συμβουλη μας να ειναι "αναπτυξτε το ταλεντο σας και θα πατε μπροστα τραβωντας και την Ελλαδα στο δρομο σας"
Μηπως μπορεσουμε και οι προτασεις μας να γινουν πληρεις για να τις υποβαλλουμε και παραπανω σε κυβερνηση, κομματα. Η συμβολη ολων θα ειναι πολυτιμη.
Ειναι ενα βημα, εκτος απο τον σχολιασμο, να προχωραμε και σε λυσεις-προτασεις. Θα το παλεψουμε και πιστευω θα τα καταφερουμε ως ενα βαθμο. Οτι προσθετει ο καθενας ειναι ετσι κι' αλλοιως μια νικη.
http://efakeloi.blogspot.com/
"Η ζωη ειναι ωραια" ο εξαισιος υμνος προς τον πατερα. Απο τις ωραιοτερες ταινιες που εχω δει, μαζι με την τελευταια "οι ζωες των αλλων"
-να το τυλιξω το βιβλιο για δωρο;
-οχι, ειναι για μενα
με δυο λογια απλα ολο το μεγαλειο της ψυχης του, φιλε μου.
Ενας ανθρωπος αγνος, ιδεολογος που πιστευε οτι προσφερνε πολυτιμες υπηρεσιες στο αγαπημενο του καθεστως, ωσπου καταλαβε και διπλωσε την αναφορα στα χερια του για να μη προδωσει τα πιστευω του να μη προδωσει εναν περηφανο και ελευθερο συγγραφεα, να μη προδωσει τα δικα του ιδεωδη...
Υπεροχα συναισθηματα, αξεπεραστες ταινιες, χαιρομαι που ειναι απο τις αγαπημενες σου...
Δημοσίευση σχολίου