Κυριακή 14 Ιουλίου 2013

ΑΝ...

Αν είμασταν σοβαρός λαός με πολιτικό ένστικτο και σοφία, θα καταβαραθρώναμε στα τάρταρα τον αμετροεπή ΣΥΡΙΖΑ που, στο ιδρυτικό συνέδριό του, αποφάσισε ότι, αν/όταν γίνει κυβέρνηση, θα ζητήσει μονομερή διαγραφή ΜΕΡΟΥΣ του χρέους και απέρριψε τα προηγούμενα φληναφήματα περί επαχθούς χρέους και μονομερής διαγραφής του ΣΥΝΟΛΟΥ του και σχεδίου Β με επιστροφή στη δραχμή και δεν συμμαζεύεται...
Άλλωστε ΑΥΤΟ είχε πετύχει ο Παπανδρέου τον Οκτώβριο του '11 και έπεσαν όλοι να τον φάνε...

Αν είμασταν σοβαρός λαός, θα στέλναμε στο διάολο το Σαμαρά που ξέχασε τα "Ζάππεια" και τους αυτόματους μηδενισμούς των ελλειμμάτων, την "αρχιτεκτονική" του αντιμνημονιακού αγώνα και την επαναδιαπραγμάτευση...

Αν είμασταν σοβαρός λαός, δεν θα επιτρέπαμε στον εαυτό μας να εκτινάζουμε δημοσκοπικά την Χρυσή Αυγή που, εκτός από την βάναυση πρόκληση του δημοκρατικού μας αισθήματος (δεν περηφανευόμαστε ότι εμείς διδάξαμε δημοκρατία στους κουτόφραγκους;), προσβάλει και την αισθητική μας (έχουμε;)...

Αν είμασταν σοβαρός λαός, θα εξαφανίζαμε τους αεροψεκασμένους Καμμένους τώρα που τους έφυγαν και οι "σοβαροί" τους (Μακρόπουλος, Ζώης κλπ.)...

Αν είμασταν σοβαρός λαός, θα επιβραβεύαμε την ΔΗΜΑΡ για τη σθεναρή στάση της ενάντια στο στραγκαλισμό του ύψιστου αγαθού, της ενημέρωσης, που δρομολογήθηκε με το κλείσιμο της ΕΡΤ...

Αν είμασταν σοβαρός λαός, θα κρατούσαμε σε αξιοπρεπή ποσοστά το ΠΑΣΟΚ που, έστω δειλά προσπάθησε να σβήσει τη φωτιά και έκανε τις ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ μεταρρυθμίσεις των τελευταίων ετών (ΔΙΑΥΓΕΙΑ, Καλλικράτης, οικονομικός εισαγγελέας, άνοιγμα τραπεζικών λογαριασμών, κακούργημα η φοροδιαφυγή) ξεπερνώντας τις βενιζελικές αθλιότητες: άλλωστε ο Βενιζέλος εξανάγκασε τον "προδότη" Παπανδρέου σε παραίτηση (αυτό δεν θέλαμε;)...

Αν είμασταν σοβαρός λαός, θα εκτινάσσαμε τα ποσοστά του ΚΚΕ που είναι το ΜΟΝΟ κόμμα που ευαγγελίζεται τη ΜΟΝΑΔΙΚΗ εναλλακτική λύση στο μνημόνιο...

Αν είμασταν σοβαρός λαός...

5 σχόλια:

Αλεξιάννα είπε...

Έχω να σχολιάσω τα εξής. Ξεχνάς ότι η σοβαρότητα ενός λαού/ προσώπου μειώνεται δικαιολογημένα αλλά ενίοτε κα παροδικά όταν επικρατεί το συναίσθημα που μπορεί ναι μεν συχνά να δείχνει ασοβαρότητα αλλά άλλες φορές είναι αναπόφευκτο μέσα σε μεγάλη δυστυχία και ανέχεια. Έτσι εξηγούνται και οι Καμμενοχρυσαυγίτες... Τώρα όσον αφορά τη ΔΗΜΑΡ μπορεί η στάση της να ήταν σωστή σχετικά με την ΕΡΤ όμως ξεχνάς ότι αυτό ουσιαστικά ήταν η αφορμή για μια εντελώς προσχηματική και αριστερίστικης λογικής αποχώρηση από την κυβέρνηση χωρίς σαφή αίτια και επιδιώξεις. Τέλος, όσον αφορά στο ΚΚΕ δεν μπορείς να θεωρείς λύση μία πρακτική που δοκιμασμένα έχει αποτύχει...

τσότσος είπε...

Είναι η μόνη εναλλακτική που κανονικά θα έπρεπε να ελκύει όλα αυτά τα σούργελα που μιλάνε περί κακών Ευρωπαίων και να ζούμε μόνοι μας κλπ.
Τώρα΄όμως, Αλεξιάννα, μετά από 4 χρόνια "συναισθήματος", ε, θά'πρεπε να μπορούν να δουν ότι ο ΣΡΙΖΑ τους κοροϊδεύει. Δεν το βλέπουν, άρα;
Όσο για τη ΔΗΜΑΡ θεωρείς ότι ο κόσμος την τιμωρεί (3%) για ποιο πράγμα; Που μπήκε ή που βγήκε από την κυβέρνηση; Γιαυτό σου λέω "αν"...

Αννη είπε...

Σίγουρα η κρίση επιδεινώνει την κριτική ικανότητα, αλλά αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται επί σχεδόν τέσσερα χρόνια.. Έχει δίκιο ο τσότσος.
Σήμερα καθάρισε λίγο η ματιά μου από την μιζέρια με το περιοδικό Harvard Business Review που ξεφύλισα: επαγγελματική επιρροή, ισορροπία της ικανότητας και την ένταση συναισθήματος στον εργασιακό τομέα κλπ. κι όλα αυτά για να γίνουμε πιο αποδοτικοί, πιο χαρούμενοι, πιο χρήσιμοι στις εποχές της οικονομικής κρίσης. Βλέπεις ότι υπάρχουν λαοί που το παλεύουν βρε παιδί μου και δεν σέρνονται από τις εξελίξεις ούτε μένουν καθηλωμένοι για χρόνια λόγω του αρχικού σοκ...

Ανώνυμος είπε...

Τόσες δεκαετίες χυδαίου και αχαλίνωτου λαϊκισμού , αλλά και ομφαλοσκοπικής κολακείας "του περιούσιου λαού" έφεραν τα αποτελέσματα που βλέπουμε. Η κρίση αντί να γίνει αφορμή για ενδοσκόπηση και αλλαγή πορείας γέννησε όχι νέα σχήματα , αλλά τέρατα βίας , ανευθυνότητας και ξεσαλωμένα (Χρυσή Αυγή, Καμμένος, εκτόξευση ΣΥΡΙΖΑ). Η άρνηση της πραγματικότητας, η τάση για ακρότητες,η απόρριψη της Δύσης, η λαχτάρα για την βαρβαρότητα της "καθ' ημάς Ανατολής" η συγκρουσιακή νοοτροπία, η μισαλλοδοξία και τα φληναφήματα περί ψεκασμού κυριαρχούν. Το χειρότερο είναι δεν μπορεί πια να γίνει διάλογος με επιχειρήματα. Μόνο σοφίσματα, συνωμοσιολογίες, βρισιές.Το συναίσθημα χωρίς το χαλινάρι της λογικής όχι μόνο δεν είναι προτέρημα, αλλά ολέθριος αυτισμός . Αυτή είναι η βαθύτατη παρακμή (φοβάμαι ανεπίστρεπτη αυτής της χώρας) που δεν αφήνει ελπίδα. Και δυστυχώς (λυπάμαι που το λέω) δεν βλέπω φως ούτε στους νεότερους. Παιδιά των μπαμπάδων τους. Μακάρι να διαψευσθώ. Διαφωνώ Δημήτρη σε ένα πράγμα. Το ΠΑΣΟΚ έπαυσε ήδη με τον δεύτερο Σημίτη να είναι φορέας ελπίδας και είναι μέρος του προβήματος. Κατά τούτο ο κόσμος έχει δίκιο που το αποστρέφεται (ειδικά με Μπένυ). Για το ΚΚΕ ως καλαμπούρι δέχομαι αυτό που γράφεις. Η ΔΗΜΑΡ έδειξε με την αποχώρησή της από την κυβέρνηση ότι στην ουσία είναι ένας ελαφρώς πραλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ ένα κόμμα κολλημένο στο παρελθόν σε ξεπερασμένες αντιλήψεις που δειλιάζει να κάνει το αποφασιστικό βήμα. Κατά τούτο δικαίως τιμωρείται , κατά τη γνώμη μου στις δημοσκοπήσεις. Κατά τα λοιπά, συμφωνώ, όπως έγινε ήδη σαφές. Ιάσων.

τσότσος είπε...

Φίλε μου καλέ, δεν θεωρώ τα του ΚΚΕ καλαμπούρι: εφόσον ο Έλληνας πλέον βδελύσσεται την Ευρώπη, προτιμά να ζήσει μόνος, θέλει τη δραχμή κλπ. τότε μόνο στο ΚΚΕ θα έβρισκε την εναλλακτική λύση. Φυσικά δεν θα το έκανε "ΣΥΡΙΖΑ" δημοσκοπικά, θα το ενίσχυε όμως. Αντ' αυτού το ΚΚΕ περιθωριοποιείται, άρα, κατά τη γνώμη μου, τα περί κακών Ευρωπαίων, εξόδου από το Ευρώ κλπ. είναι οι γνωστές τσάμπα μαγκιές (εκεί θέλω να καταλήξω).
Για τη ΔΗΜΑΡ, αν και συμφωνώ με αυτά που λες, θεωρώ ότι, εφόσον ο ελληναράς είναι δυσαρεστημένος από την "δοσίλογη" κυβέρνηση (έτσι δεν λένε στις δημοσκοπήσεις, ότι δηλ. έχει ακολουθηθεί λάθος δρόμος;), τότε θα έπρεπε να την επιβραβεύσουν που έφυγε... Να λοιπόν πού θέλω να καταλήξω: άρες μάρες κουκουνάρες θέλει/λέει/ επιθυμεί ο ελληναράς...
Για τα υπόλοιπα που λες, δεν έχω να προσθέσω τίποτα, προσυπογράφω, εκτός από τα του ΠΑΣΟΚ: ο ΓΑΠ έκανε σε 2 χρόνια 3 μεταρρυθμίσεις (τις είπα) που υποτίθεται ήταν αίτημα πολλών επί χρόνια. Άρα, σε σχέση με τους επόμενους που δεν έκαναν τίποτα, θα έπρεπε, αν και είναι μέρος του προβλήματος, να μην καταβαραθρώνεται αλλά να λαβώνεται για τις παραλείψεις του.
Πάντα γόνιμη, πολιτισμένη, παθιασμένη η συζήτηση μαζί σου, Ιάσων!