Ξέρω τι λέει η Ευρώπη για τους Κύπριους, για τα μαύρα χρήματα, για το πόσο
πλούσιοι είναι, για όλα όσα τους καταμαρτυρούν/ούμε. Τα περισσότερα από αυτά
πιθανότατα ισχύουν, δεν διαφωνώ στα στοιχεία, δεν εθελοτυφλώ στα γεγονότα.
Σκέφτηκε όμως κανείς από όλους τους πρωταγωνιστές του δράματος, τους απλούς
ανθρώπους; Στην εσχατιά της Ευρώπης ζούνε οι Κύπριοι, μπήκανε στην Ευρώπη και
στο ευρώ για προστασία και υποστήριξη. Για τον ίδιο λόγο που μπήκανε στην Ε.Ε.
οι Σλοβένοι, οι Φινλανδοί, οι Ιρλανδοί, οι Πολωνοί, οι Ούγγροι, εμείς.
Συνεχίζω να πιστεύω στο πείραμα της Ε.Ε. Πιστεύω ότι όλοι οι λαοί που αλληλοσκοτωνόμασταν
επί αιώνες, αξίζουμε να ζούμε ειρηνικά και αλληλέγγυα όλοι μαζί. Με τις
ιδιαιτερότητές μας, τις παραδόσεις και τις γλώσσες μας. Με τους διαφορετικούς
χαρακτήρες μας, με τον ενθουσιασμό μας, τα πάθη μας αλλά όχι τα μίση μας.
Δεν μας αξίζουν η Μέρκελ, ο Μπαρόζο, ο Σόιμπλε γιατί δεν πιστεύουν στο
όραμα της Ευρώπης. Δεν μας αξίζει όμως ούτε ο Χριστόφιας που κρύφτηκε σαν τον
ποντικό πριν τις εκλογές, ούτε ο τωρινός Αναστασιάδης, ούτε οι Ελλαδίτες
Σαμαράς, Βαγγέλης Βενιζέλος και φυσικά ο μη εξαιρετέος Κωστάκης Καραμανλής ο
Β´... Άθλια υποκείμενα όλοι τους, μόνο το τομάρι τους σκέφτονται, οι πολίτες
των χωρών τους μόνο σαν ψηφοφόροι μετρούν.
Τι είναι ο Μπαρόζο; Ένας αποτυχημένος πρωθυπουργός μια μικρής χώρας που
έδωσε γη και ύδωρ στον κατάπτυστο υιό Μπους, έγινε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής
Επιτροπής... Ξεφτίλα..
Η Μέρκελ; Μια μετριότατη ύπαρξη αλλά ικανότατη δολοπλόκος, κατάφερε να
γίνει και να παραμένει η Καγγελάριος της πλέον δυναμικής χώρας της Ευρώπης. Ξεφτίλα
στους Γερμανούς που δεν μπορούν να παράξουν μυαλά μεγαλύτερης εμβέλειας, μια
πρώην κομμουνίστρια που δεν μπορεί να δει πέρα από την μύτη της, σέρνει από την
μύτη μια ολόκληρη Ευρώπη... Ο Σόιμπλε, ένας στερημένος απ´ ότι φαίνεται
άνθρωπος, που δεν μπορεί να κρατήσει το στόμα του κλειστό και θέλει όλους να
τους κατακεραυνώνει. Βρήκαμε έναν νέο τιμωρό Θεό στο πρόσωπό του. Μπράβο μας!
Κι οι πολιτικοί της Κύπρου; Ένα μάτσο ηλίθιοι που πίστευαν ότι σε τέτοιες
εποχές μπορούσαν να διατηρήσουν επ´ αόριστον το χρηματοπιστωτικό status quo τους. Για λύπηση αλλά και για πολλή οργή. Ξεφτίλες... Μαζί και με τα δικά
μας "μπουμπούκια" στυλ Στουρνάρα που έβγαλαν στην φόρα αμέσως μετά
την αρχική δραματική συνεδρίαση του Eurogroup τα άπλυτα της
συνάντησης, λες και περίμεναν να τους πούμε και μπράβο που μας κοινοποίησαν τις
"βρώμικες" λεπτομέρειες της συνάντησης. Διπλή ξεφτίλα...
Μην ψάχνετε να βρείτε με ποιανού το μέρος είμαι. Με το μέρος της Ευρώπης
είμαι, και πιστεύω ότι μας έλαχαν τα χειρότερα ανθρωπάκια κάτω από τις
δυσκολότερες συγκυρίες.
Δεν ζητούνται μόνο μυαλά στην σημερινή Ευρώπη, ζητείται και ψυχή, ζητείται
πάθος και έμπνευση για να παραμείνουμε οι λαοί της Ευρώπης μαζί και ενωμένοι.
8 σχόλια:
Σε γενικές γραμμές έχεις δίκιο, Άννη και καταλαβαίνω την αηδία σου. Επειδή όμως μου αρέσει να αποδίδω "τα του Καίσαρος", ε, προτιμώ να λογαριαστώ κυρίως με τους εδώ και, λόγω ειδικών συνθηκών ("αδέλφια" μας), εκεί ηλίθιους (επιεικής χαρακτηρισμός...) και να επικεντρωθώ στις δικές τους τεράστιες ευθύνες.
Οι αγαρμποσύνες Σόιμπλε/Μέρκελ θα αποτιμηθούν εν καιρώ και κυρίως όταν/αν η ιστορία αποδείξει ότι ένας άλλος χειρισμός ή εναλλακτική λύση θα ήταν δυνατό να υλοποιηθεί...
Μην ξεχνάς ότι το θολό οικοδόμημα του ευρώ δεν επιτρέπει εκ των προτέρων παρεμβάσεις για να "μαζευτούν" οι "κακοί" και αυτή η παράλειψη χρεώνεται στους πράγματι ικανότερους των σημερινών ηγέτες της 10ετίας του 90 (Κολ, Μιτεράν)...
Άλλες οι ανάγκες του `90 τσότσο και άλλες οι σημερινές! Ο Κολ απέδειξε εκείνη την εποχή την ηγετική του ικανότητά στον χειρισμό της ένωσης της Γερμανίας. Εξεπλήρωσε τους στόχους του και με το παραπάνω!
Οι σημερινοί είναι στην καλύτερη περίπτωση σωστοί διαχειριστές και τίποτε άλλο..
Η απουσία όμως των σωστών βάσεων οικοδόμησης του ευρώ έφερε τα σημερινά χάλια: οι απείθαρχοι, καλή ώρα εμείς, βρήκαμε "τρύπες" και ελιχθήκαμε και, όταν έσκασε το πράγμα, τρέχουν οι καλοί διαχειριστές και δεν προλαβαίνουν...
Το πρόβλημα είναι ότι ο ηγέτης της Ευρώπης, η Γερμανία, απασχολημένη να ολοκληρώσει την διαδικασία ενοποίησής της, δεν επέβαλε τις σωστές διορθωτικές κινήσεις που απαιτούντο (κοινός προϋπολογισμός, υπουργός Οικονομικών, άρση τραπεζικού απορρήτου κλπ.) και οι οποίες αμφιβάλω αν εγίνοντο δεκτές. Άλλωστε το πείραμα του ευρώ ήταν σε πολύ αρχικό στάδιο και όλοι "μάθαιναν". Έσκασε η βόμβα και, όπως φαίνεται, μόνο όταν έχεις μπροστά σου τα δύσκολα σκέφτεσαι εν τάχει και βγαίνεις δυνατότερος (όπως θα βγουν όλοι πλην ημών)...
Συμφωνώ απόλυτα με την Άννη. Το ευρώ δεν έγινε μόνο για οικονομικούς λόγους. Έγινε ως εργαλείο προώθησης της ευρωπαϊκής ενοποίησης.Όλο αυτό το πείραμα έχει αξία γι' αυτό τον λόγο. Πρέπει δηλ η Ευρώπη όχι μόνο να γίνει πιο ανταγωνιστική αυτήν την περίοδο της παγκοσμιοποίησης έναντι Κίνας, Ινδίας Βραζιλίας ΗΠΑ κλπ , αλλά και για να προωθήσει το πολιτικό της όραμα. Όραμα που δεν είναι άλλο από την δημιουργία μιας συνομοσπονδίας αδελφών λαών με κοινό πολιτισμό . Μια συνομοσπονδία που θα κρατήσει ζωντανές τις πολιτιστικές ιδιαιτερότητες της ηπείρου μας, τις κατακτήσεις δημοκρατίας, ελευθερίας κράτους δικαίου και κράτους πρόνοιας στα οποία είναι μοναδική η γηραιά Ευρώπη. Μόνο ένα τέτοιο όραμα μπορεί να συγκινήσει τους λαούς της. Τα σημερινά ανθρωπάκια που κυβερνούν Γερμανία και Ευρώπη λειτουργούν μόνο ως λογιστές και όχι ως homines politici. 'Ετσι όμως έχει λιμνάσει το ευρωπαϊκό όνειρο. Οι λαοί απομακρύνονται ψυχικά από την Ευρώπη. Ο ευρωσκεπτικισμός γιγαντώνεται. Δεν εμπνέει μια Ευρώπη η οποία σκέπτεται μόνο με οικονομικούς και γραφειοκρατικούς όρους. Μια Ευρώπη η οποία επιπλέον εν ονόματι των οικονομικών αναγκαιοτήτων επιφυλάσσει στους λαούς του Νότου της διαρκή χειροτέρευση του επιπέδου ζωής τους. Με τους λαούς απόντες και το χάσμα το ψυχικό μεταξύ αυτών να αυξάνεται επικίνδυνα δεν μπορεί να χτισθεί Ευρώπη ούτε καν να λειοτουργήσει κοινό νόμισμα. Η Ευρώπη βρίσκεται για πρώτη φορά στην εξηντάχρονη ζωή της κοντά σε διαδικασία αποσύνθεσης.Αν καταρρεύσει αυτή η προσπάθεια με την συνέχιση αυτων των κυριάρχων αντιλήψεων θα πρόκειται για ήττα ιστορικών διαστασεων. Και αυτά τα ανθρωπάκια που ηγούνται Γερμανίας και Ε.Ε. κοιμούνται μακάριο ύπνο και δεν το αντιλαμβάνονται. Ιάσων Κλεάνδρου
Έχω άλλη άποψη, Ιάσωνα:
Το όραμα της Ευρώπης οικοδομήθηκε από ελάχιστους ηγέτες (Ντελόρ, Μιτεράν, Κολ, Σμιτ) που, με στόχο την σύγκλιση, προώθησαν τα γνωστά "πακέτα" που έγιναν τελικά το "όπιο" των λαών, αφού ΜΟΝΟ Σ' ΑΥΤΑ είδαν τη χρησιμότητα της Ευρώπης (μην κρίνεια από τον εαυτό σου και μια πανευρωπαϊκή μειοψηφία που είμαστε "ευρωπαίοι" πάση θυσία). Απόδειξη; η διαχρονικά μειωμένη συμμετοχή των πολιτών της Ευρώπης στις ευρωεκλογές...
Τώρα που πέρασαν οι παχιές αγελάδες και οι κυβερνήσεις δεν μπορούν πια να μοιράσουν πακέτα (θυμήσου ότι ο Αντρέας δεν έλεγε καν ότι τα πακέτα ήταν ευρωπαΊκά...), βγαίνουν πάλι οι εθνικισμοί. Αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο οι σημερινοί διαχειριστές (Μέρκελ, Μπαρόζο κλπ.) δεν μπορούν να πλασάρουν την ιδέα της Ευρώπης αλλά, νομίζω, ούτε και υποθετικοί ηγέτες μεγάλου βεληνεκούς δεν θα μπορούσαν ειδικά στον πολιτιστικά απομονωμένο Νότο: αλλιώς βιώνει την Ευρώπη ο Λουξεμβουργιανός, αλλιώς ο Έλληνας, ο Ιταλός που κυρίως πιστεύουν στο δόγμα "εν τη παλάμη και τούτο βοήσομαι".
Φυσικά οι εθνικές ηγεσίες και τα ΜΜΕ εξάπτουν τον λανθάνοντα αντι-ευρωπαϊσμό και δεν εξηγούν στους απαίδευτους λαούς τους ότι, αν κάνουμε ό,τι πρέπει (που θα έπρεπε να τα κάνουμε ΠΡΙΝ την τρόικα), οι σημερινές δυσκολίες θα είναι περαστικές και θα δημιουργήσουμε ένα καλύτερο μέλλον.
Αυτό περίπου ψέλλισε ο ΓΑΠ και τον "έφαγαν" οι πάντες...
Και δεν έχει ΚΑΜΙΑ δικαιολογία ο σύγχρονος άνθρωπος με την "καταιγίδα" ενημέρωσης που έχει: μπορεί να ενημερωθεί βάζοντας το μυαλό του να δουλέψει. Ειδικά το τελευταίο ο Έλληνας το αποφεύγει όπως ο διάλολος το λιβάνι...
Ιάσωνα, τα έγραψες εξαιρετικά και έδωσες το στίγμα της σημερινής Ευρώπης πολύ καλύτερα από εμένα. Εγώ, πάνω σε μια συναισθηματική φόρτιση έγραψα την ανάρτηση. Τελικά, πόσοι Ευρωπαίοι πονούν για την σημερινή αποσύνθεση της Ευρώπης; Έχει δίκιο σε όσα γράφει ο τσότσος, αλλά το θέμα είναι ποιά είναι η Ευρωπαϊκή προοπτική πέρα από το οικονομικό σκέλος. Οι ηγέτες της Ευρώπης βγαίνουν μέσα από τους λαούς της που τελευταίως φαίνονται τελείως μπερδεμένοι και αποπροσανατολισμένοι.. Ας θυμηθούμε την περίοδο Μπους και την στρατιωτική επέμβαση στο Ιράκ. Όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες σέρνονταν πίσω από το άρμα της οργισμένης και συντηρητικής Αμερικής. Καμιά πρωτοβουλία όπως θα περίμεναν όλοι από την 'σοφή' γηραιά ήπειρο. Καμιά πραγματικά προοδευτική ιδέα. Και το δράμα της Ευρώπης συνεχίζεται..
Δημήτρη μου εγώ πιστεύω ότι οι ιδρυτές του ευρωπαϊκού ονείρου (κυρίως ο Monnet) ξεκίνησαν από την οικονομία με την λογική των μικρών βημάτων σε μια Ευρώπη που μέχρι πριν από λίγα χρόνια σπαράσσονταν σε αδελφοκτόνους πολέμους. Ο στόχος τους όμως ήταν να οδηγηθεί η Ευρώπη σταδιακά σε μια μορφή (πολιτικής) συνομοσπονδίας έτσι ώστε ποτέ πια να μην ξαναγίνει πόλεμος στην ήπειρο αυτή. Ο σκοπός δεν ήταν να δημιουργηθεί μόνο μια κοινή ελεύθερη εσωτερική αγορά. 'Ετσι πορεύτηκε η Ευρώπη επί σειρά δεκαετιών με διαρκή (μικρά αλλά αποφασιστικά) βήματα προς την ενσωμάτωση των κρατών σε κοινούς θεσμούς με αποκορύφωμα τον μεγάλο οραματιστή Ντελόρ, ο οποίος πάντα τόνιζε ότι η Ευρώπη πρέπει να έχει και μια άλλη διάσταση πέρα από την καλή συσκευασία των προϊόντων. Μετά τον Ντελόρ υπήρξε μια καθίζηση μια μετάλλαξη. Ίσως κάτω από την αμείλικτη πίεση της παγκοσμιοποίησης και του ακραίου θατσερισμού το πολιτικό όραμα χάθηκε. Επικράτησε η γλώσσα των αγορών και οι "πολιτικοί" έγιναν λογιστές και υπόλογοι στις τελευταίες. Μέτρια άτομα συχνά με νοοτροπία υπαλλήλου επιχειρήσεων (συχνά διαπλεκόμενοι με αυτές) πήραν την εξουσία. Παρά το γεγονός ότι συμφωνώ ότι τα πρόσωπα δεν αρκούν από μόνα τους για να αλλάξουν μια ιστορική νομοτέλεια πιστεύω ότι η σημερινή παρακμή της Ευρώπης (με την πλήρη έλλειψη αλληλεγγύης και την επικράτηση της πιο ακραίας εθνοκεντρικής και μονεταριστικής πολιτικής) δεν ήταν νομοτελειακή. Πιστεύω δηλαδή ότι κάποιοι πραγματικοί statesmen θα μπορούσαν, χωρίς να παραγνωρίζουν τις αμείλικτες οικονομικές αναγκαιότητες, να επανισορροπήσουν την πορεία της Ευρώπης δίνοντας της το οραματικό στοιχείο που χρειάζεται για να συνεχί΄σει το κτίσμα των Μοννέ , Σουμάν και Ντελόρ. Η Ευρώπη αυτή την στιγμή είναι ακυβέρνητη και πάει κατ' ευθείαν στα βράχια. Λείπει κοντολογίς η ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Φοβάμαι δε ότι οι κυβερνώντες , τους οποίους το μόνο που απασχολεί είναι να είναι καλοί μάνατζερ δεν είναι ούτε καν αυτό. Και ευλόγως. Διότι , πιστεύω,
δεν μπορείς (σε μια δημοκρατική τουλάχιστον χώρα) να απομονώσεις την οικονομία από την πολιτική της διάσταση , από πολιτικές στοχοθεσίες. Φιλιά στους δύο σας. Ιάσων
Δημοσίευση σχολίου