ΠΟΥ ΗΣΟΥΝΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΕΛΛΗΝΑΡΑ ΟΤΑΝ....

Ναι, σε σένα μιλάω!

• σε σένα που πιστεύεις ότι είσαι το κέντρο του κόσμου γιατί κάποτε, κάποιοι μακρινοί πρόγονοί σου ήταν πραγματικά σπουδαίοι,
• σε σένα που νομίζεις ότι είσαι ευφυής και όλοι οι άλλοι είναι "κουτόφραγκοι", "ηλίθιοι", "αφελείς", "άσχετοι",
• σε σένα που η γνώμη σου διαμορφώνεται ανάλογα με το στενά προσωπικό σου συμφέρον,
• σε σένα που αγανακτείς όταν σου παρουσιάζουν την ωμή αλήθεια,
• σε σένα που δεν θέλεις κανείς να σου θυμίζει τα λάθη σου,
• σε σένα που το παίζεις ήρωας αλλά δεν έχεις το κουράγιο να παραδεχθείς κανένα σφάλμα σου,
• σε σένα που θεωρείς ότι είσαι μάγκας επειδή κάποιοι πολιτικοί σε χώσαν σε κάποια καλοπληρωμένη θεσούλα,
• σε σένα που θεωρείς ότι μπορείς να μην εργάζεσαι και όσοι εργάζονται να είναι υποχρεωμένοι να σε πληρώνουν,
• σε σένα που θεωρείς ότι είσαι σπουδαίος επειδή κατάφερες να πάρεις πρόωρη σύνταξη και να κάααααθεσαι μέχρι τα βαθιά σου γεράματα χωρίς να παράγεις τίποτα,
• σε σένα που πουλάς την ψυχή σου για ένα κομματάκι εξουσίας,
• σε σένα που νομίζεις ότι τα λόγια και οι πράξεις σου δεν έχουν καμιά συνέπεια,
• σε σένα που θεωρείς αυταπόδεικτο ότι ανήκεις σε μια ανώτερη φυλή,
• σε σένα που συνωμοσιολογείς ασύστολα,
• σε σένα που το παίζεις συνδικαλιστής για να παλεύεις - δήθεν - για τα δικαιώματα των εργαζομένων,
• σε σένα που γίνεσαι έξαλλος όταν σου λένε ότι οι πολιτικοί έφαγαν τα χρήματα μαζί σου και όχι μόνοι τους,

Σε σένα αναφέρομαι ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ!

Πού ήσουνα, πού βρισκόταν η αγανάκτησή σου, πότε ακούστηκαν οι φωνές σου, όταν:

• έβλεπες συμπολίτες σου να δουλεύουν με εξοντωτικά ωράρια και να μην πληρώνονται,
• άθλιοι εργοδότες παρενοχλούσαν υπαλλήλους τους και τους απέλυαν αν δεν ενέδιδαν,
• έβλεπες συναδέλφους σου να χτυπάνε κάρτες εργασίας άλλων συναδέλφων που δεν εμφανίζονταν ποτέ στην υπηρεσία,
• ήξερες ότι εκατοντάδες/χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι δουλεύουν λιγότερο κι από το μισό ωράριό τους,
• έβλεπες γιατρούς να συνταγογραφούν εξετάσεις που ποτέ δεν θα έκανες,
• έβλεπες παραβατικές συμπεριφορές μέσα στον χώρο του πανεπιστημίου και συνέχιζες να μιλάς για την ανάγκη ύπαρξης του πανεπιστημιακού ασύλου,
• παρόλο που όλοι μιλάνε για ελεύθερη διακίνηση ιδεών, κανείς φοιτητής με ακραία ή έστω μη πολιτικά ορθή άποψη δεν μπορεί να την εκφράσει στον πανεπιστημιακό χώρο,
• πήγαινες και έπαιρνες δάνεια για ποσά που μόνο εάν ήσουνα μεγιστάνας θα μπορούσες να αποπληρώσεις,
• γνώριζες τους δράστες των εμπρησμών και μετά δεν παραξευνευόσουνα που έφτιαχναν οικόπεδα προς πώληση μέσα στα καμένα,
• κάηκαν 70 άνθρωποι και σε λιγότερο από ένα μήνα πήγες και ξανα-ψήφισες τον μπουχέσα,
• τα χρήματα για την προστασία της ζωής και του δάσους πήγαν στους μισθούς των αγροφυλάκων,
• καταστράφηκαν γενιές δημιουργικών συμπολιτών σου μέσα στο "όνειρο" της θεσούλας στο δημόσιο,
• όταν έβλεπες να καταλύεται το ΑΣΕΠ και να μπαίνουν άχρηστοι άνθρωποι στο δημόσιο,
• αγόραζες ασύστολα εισαγόμενα προιόντα,
• κρατικοποιούσαν επιχειρήσεις και δημιουργούσαν στρατιές άχρηστων ανθρώπων που δεν ήξεραν τι θα πει δημιουργικό μυαλό και προσπάθεια να κερδίσεις το ψωμί σου.

Εσένα, λοιπόν, μαλάκα ελληναρά, δεν σε λυπάμαι πλέον!

Δεν έχεις κρίση, δεν έχεις ευφυία, δεν έχεις ίχνος δημιουργικότητας μέσα σου και αναπόφευκτα θα χαθείς μέσα στα μαύρα σκοτάδια που οσονούπω θα τυλίξουν την πρώην ένδοξη Ελλάδα. Και όταν θα βυθίζεσαι στο χάος θα κατηγορείς όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό σου.

Λυπάμαι και σπαράζω για την χώρα μου. Έχω όμως εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου, στις δυνάμεις που δεν αποκτήθηκαν με καμιά επιφοίτηση ή έξωθεν βοήθεια αλλά μέσα από χρόνια σκληρής εργασίας.

Όταν εγώ ξενύχταγα, πάλευα και δεν φοβόμουνα τον υγιή ανταγωνισμό, εσύ πέρναγες τις ώρες σου στα γραφεία πολιτικών φιλώντας κατουρημένες ποδιές για μια άκοπη θεσούλα στο δημόσιο.

Δεν λυπάμαι πλέον που σου λέω κατάμουτρα ότι θα εξαφανιστείς όσο και να παλεύεις να την βγάλεις πάλι καθαρή.

Όσο και να παρακαλάς να παραμείνει το καθεστώς που σε εξέθρεψε, όσο και να φωνασκείς υπέρ του κάθε τρελλαντώνη που εξάπτει τα κατώτερα, σιχαμερά ένστικτά σου, δεν πρόκειται να σωθείς.

Πιθανόν να δεις τον τρελλαντώνη σου πρωθυπουργό. Θα είναι όμως στην χώρα της δραχμής, στην χώρα που θα παλεύεις για ένα πιάτο φαγητό και όχι πλέον για ένα καγιέν και δάνειο για μαιζονέτα.

Εγώ θα είμαι μακριά, θα σε βλέπω και θα χασκογελάω, όπως ακριβώς χασκογελούσες εσύ όταν με θεωρούσες άτυχη που δούλευα σκληρά κι εσύ απολάμβανες την καλοπληρωμένη ξεκούραστη θεσούλα σου.

Δεν νιώθω κανέναν οίκτο για σένα μαλάκα ελληναρά!