"ΣΟΦΙΕΣ" ΠΙΚΡΑΜΕΝΩΝ

Τελικά μέσα στο σκοτάδι του τούνελ που ζούμε και, μη βλέποντας φως (γιατί αν βλέπαμε φως θα παίρναμε κουράγιο και θα σταματούσαμε να λέμε/ακούμε μαλακίες...), βγάζουμε τον κάθε πικραμένο να πει τις "σοφίες" του, άλλοι καλοπροαίρετα, άλλοι με ιδιοτελείς σκοπούς.
Και, αφού τις ακούσουμε, πανικοβαλλόμαστε, χάνουμε το κουράγιο μας, δακτυλοδείχνουμε τον "σοφό" ("είδες τί είπε ο τάδε;") εκθειάζοντας τον χαρακτήρα, την μόρφωσή του ή δεν ξέρω και εγώ τί άλλο (αν είναι πολιτικός εστιάζουμε στην εντιμότητά του, στα τσεκουράτα λόγια του κλπ.) και τρέχουμε να βγάλουμε έξω τις υπαρκτές/ανύπαρκτες καταθέσεις μας προ της επικείμενης πτώχευσης...

Τελευταίο δείγμα της ομαδικής παράκρουσής μας είναι η συνέντευξη του Αλέκου Παπαδόπουλου στον Παπαχελά που παρουσιάστηκε περίπου σαν το χρονικό μιας αναπόφευκτης κατάρρευσης της χώρας, ένα χρονικό γεμάτο σοφίες, διδάγματα, νέα στοιχεία, αλήθειες που δεν λέγονται από τους κυβερνώντες, μια σφαλιάρα που έδωσε σε όλους βγάζοντάς μας από την μακαριότητά μας, οπότε "τρεχάτε ποδαράκια μου"...
Εκτιμώ τον τσεκουράτο λόγο του, την πανθομολογούμενη εντιμότητά του και, γιατί όχι, τη ζοχάδα του για τα κακώς κείμενα στον τόπο μας. Σίγουρα μίλησε στο παρελθόν (αρχές της δεκαετίας του 90) με σταράτες κουβέντες που ξένισαν εν μέσω ανδρεοπαπανδρεϊκής λαϊκίστικης πολυλογίας (που ήδη τότε βρισκόταν σε φάση τακτικής υποχώρησης από τα φληναφήματα του 80...).
Και αυτή του η αρετή ("πιράνχας της υγείας" κλπ.) του κατοχύρωσε το δικαίωμα να τον παίρνουν όλοι τοις μετρητοίς και στα σοβαρά όντας ένας ΣΟΒΑΡΟΣ πολιτικός. Έτσι, όταν ανοίγει το στόμα του, σπάνια τα τελευταία χρόνια, μένουμε όλοι με ανοιχτό το δικό μας έτοιμοι να καταπιούμε τα "αγκωνάρια" που θα μας πετάξει...

Έτσι λοιπόν παρουσιάστηκε/διαφημίστηκε η τελευταία του συνέντευξη στον ΣΚΑΪ: "τά'πε έξω από τα δόντια", "είπε αλήθειες που δεν τις έχουμε ξανακούσει", "κρίμα που δεν είναι υπουργός, αυτός μάλιστα, θα μας έσωζε" και δεν συμμαζεύεται...

Τί είπε λοιπόν ο άνθρωπος που δεν το έχουμε ξανακούσει και μας έκανε ΤΟΣΗ εντύπωση (ΣΚΑΪ);

Ότι η προσπάθεια που γίνεται μέχρι τώρα για το συμμάζεμα των ελλειμμάτων έχει πενιχρά αποτελέσματα, ότι το χρέος είναι θηριώδες (πρόσθεσε και διάφορα άλλα που ΔΕΝ τα προσθέτουν οι άλλες χώρες στο έλλειμμά τους όπως τα χρέη των τραπεζών και το ανέβασε στα 610 δις!), ότι η έξοδος από το ευρώ θα ήταν καταστροφή όπως και η αναδιάρθρωση, ότι η υποτίμηση έχει νόημα όταν είσαι εξαγωγική χώρα και τα οφέλη της εξανεμίζονται σε 2-3 μήνες, ότι οι αποκρατικοποιήσεις πρέπει να προχωρήσουν ΑΜΕΣΑ/ΧΤΕΣ κλπκλπ....

Και γιατί έγινε όλος αυτός ο ντόρος;
Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τί είπε που είναι ΑΛΛΟ από αυτά που ακούμε και από την πολιτική που ακολουθείται (με την μόνη διαφορά ότι είναι απαισιόδοξος για την πορεία των πραγμάτων ενώ η κυβέρνηση αισιοδοξεί...).

Τόνισε αρκετές φορές τί έλεγε/έκανε όταν ήταν υπουργός (νάτες οι πικρίες τώρα που δεν τον πολυ-υπολογίζουν στη δύση της πολιτικής του καρριέρας...), είπε ότι και να του προτείνουν να μπει στην κυβέρνηση αυτός δεν θα δεχτεί γιατί, λέει, έχει διαφορετική (ποια; μόνο για τις αποκρατικοποιήσεις ζήτησε ταχύτερη πορεία) αντίληψη για το τί πρέπει να γίνει, αν τον καλέσει ο Παπανδρέου ευχαρίστως θα πει τη γνώμη του κλπκλπ.

Θυμίζει λίγο τον αντωνάκη (αν και είναι "βλασφημία" να συγκρίνεις τον Αλέκο με τον πατριωτικότερο) που δεν θα δεχτεί, λέει, συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ: ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται...

ΠΟΥΘΕΝΑ/ΚΑΝΕΙΣ ρε γαμώτο δεν λέει ΜΙΑ (όχι πολλές, ΜΙΑ) κουβέντα αισιοδοξίας που θα μας κάνει να σηκώσουμε λίγο το κεφάλι, να πάρουμε θάρρος... Στο ντούκου πέρασε η θεαματική (συνεχιζόμενη!) αύξηση των εξαγωγών (και όχι μόνο στα τρόφιμα...), οι αθρόες προκρατήσεις δωματίων για την επερχόμενη τουριστική περίοδο (βοήθησε σ'αυτό και λίγο ο θεός της Ελλάδας με τις ταραχές στην Β. Αφρική), κανείς δεν βγήκε (όχι οι κυβερνητικοί ρε παιδιά, αυτοί τη δουλειά τους κάνουν, ΑΛΛΟΙ, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, πρόεδροι επιμελητηρίων, κάποιος ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ, αμάν πια, μόνο την καταστροφή ξέρουν να διατυμπανίζουν!) να ΤΟΝΙΣΕΙ αυτά τα θετικά σημάδια...

Κ-Α-Ν-Ε-Ι-Σ (πλην φυσικά των καθ'ύλην αρμόδιων όπως ο υπουργός Οικονομικών, η πρόεδρος των εξαγωγικών επιχειρήσεων κλπ. που μικρό impact έχουν στην παραδαρμένη ελληνική κοινή γνώμη που τσιμπάει σε κάθε μαλακία που θα ακούσει...).

Μα είναι φυσικό όμως: πώς αλλιώς θα έχουν δουλειά/επιρροή οι Πρετεντέρηδες, Ανδριανόπουλοι, Μάνοι που, αν πετύχει τελικά η ακολουθούμενη πολιτική, θα εξαφανιστούν από προσώπου γης;

Έτσι λοιπόν, μέσα σ'αυτό το τέλμα της απαισιοδοξίας, φύονται και οι τσεκουράτοι αλλά και οι χάνοι που τσιμπάνε...