ΚΟΤΕΣ ΛΕΙΡΑΤΕΣ

Είναι, λένε, αποφασισμένοι να μην καμφθούν από το κυβερνητικό σχέδιο να ανατρέψει τα κεκτημένα τους...
Αγωνίζονται, δήθεν, για να διαφυλάξουν το δημόσιο χαρακτήρα των αστικών συγκοινωνιών και να προστατέψουν τους επιβάτες από την αναλγησία της κυβέρνησης που θέλει σώνει και καλά να αυξήσει άνευ λόγου τα εισιτήρια...
Προέταξαν τα στήθη τους όλο αυτό τον καιρό στη λαίλαπα του Ρέππα (που ΘΑ ερχόταν, ΤΩΡΑ κατατέθηκε το νομοσχέδιο!) και μας άλλαξαν τα φώτα στις γιορτές με μαλακίες του τύπου "μολών λαβέ" και φάσκελα...
Οι συνδικάλες της χλιδάτης Αττικό Μετρό απειλούσαν με 48ωρες και επ'αόριστον απεργίες...

Και όλοι εμείς που λιώσαμε παπούτσια στον ποδαρόδρομο ή (ξανά)κάναμε πλούσιους τα άλλα "μπουμπούκια" (τους ταξιτζήδες) για να πάμε στη δουλίτσα μας, αναλογιζόμασταν με τρόμο τί θα γίνει ΟΤΑΝ θα ερχόταν το περιβόητο νομοσχέδιο στο φώς: εγώ τουλάχιστον είχα προετοιμαστεί ότι θα χάσω επιτέλους τα περιττά κιλά μου περπατώντας 2 ώρες κάθε μέρα (πηγαινέλα στο γραφείο)...

Και μόλις δημοσιεύτηκε το "τρομονομοσχέδιο" και διαπιστώθηκε ότι ο Ρέππας δεν έκανε πίσω και τους άλλαξε τον αδόξαστο (πραγματικά ανατρέπει βολέματα 10ετιών!) και τους κάλεσε σε διάλογο με προοπτική ΜΙΚΡΟΔΙΟΡΘΩΣΕΩΝ, πάνε άπατα τα αγωνιστικά τσιτάτα και οι υψωμένες γροθιές: αναστέλλονται οι κινητοποιήσεις με την κρυφή ελπίδα, λέω εγώ, να περισώσουν όσα μικροπρονομιάκια μπορούν...
Η τσεπούλα λοιπόν, αυτή η καταραμένη κινητήρια δύναμη του Έλληνα, αυτή ήταν το "διακύβευμα", τα κεκτημένα, που αν μπορούν, έστω και κουτσουρεμένα, να διασωθούν, ε, τί να κάνουμε, θα σκύψουμε περίλυποι το κεφάλι που αναγκαστήκαμε να υποκύψουμε και να υποστείλουμε τον αγώνα για δημόσιες φτηνές συγκοινωνίες...

Πάνε λοιπόν στο διάλογο με την ανάλγητη κυβέρνηση (πραγματικά ανάλγητη ρε παιδιά: ενώ μπορεί να έχει κοινωνική ειρήνη, να εξυγιαίνει τις ΔΕΚΟ χωρίς να ακουμπά προνόμια, να μην αυξάνει τις τιμές των εισιτηρίων και δημόσιων αγαθών, να μην συγκρούεται με τους δικούς της συνδικαλιστές, να μας έχει όλους ευχαριστημένους, αυτή, ένα μυστήριο πράγμα, πραγματική μαζόχα, μας γαμάει χωρίς σάλιο...κρεβάτι ψυχίατρου χρειάζονται, δεν εξηγείται αλλιώς!) με κατεβασμένες τις σημαίες του αγώνα και με την κρυφή ελπίδα μπας και τους λυπηθεί ο τύραννος και δεν ακουμπήσει κάποιο από τα επιδόματά τους...

Αυτό που ανέκαθεν σιχαίνομαι είναι η υποκρισία: πες φίλε μου ότι δεν μπορείς να ανεχτείς να καταστρατηγούνται κεκτημένα, ότι ανατρέπονται οικογενειακοί προγραμματισμοί (λες και για μας τους υπόλοιπους, μισθωτούς, συνταξιούχους κλπ. δεν ανατράπηκαν!), ΜΗ ΜΕ ΖΑΛΙΖΕΙΣ ΜΕ ΔΕΚΑΡΙΚΟΥΣ περί δημόσιου συμφέροντος, φτηνού εισιτηρίου και δεν συμμαζεύεται!
Πες ότι "εγώ, κύριε, ο οδηγός ΗΣΑΠ, με τα 3-4 χιλιάρικα το μήνα που παίρνω, έχω κάνει τα κουμάντα μου, έχω τις ανάλογες υποχρεώσεις και θα πονέσω αν μου τα πετσοκόψει", μη με παραμυθιάζεις με δήθεν ευαισθησίες για το κοινωνικό σύνολο!

Αν όμως μιλήσεις με ειλικρίνεια θα φας τις φάπες από όλους εμάς τους υπόλοιπους μαλάκες και φυσικά δεν το θέλεις... 
Πήγαινε λοιπόν στο διάλογο, πίεσε (με απεργίες φυσικά) να στηρίξεις το κλαδικό σου συμφέρον και άσε τις μεγαλοστομίες και τις τζάμπα μαγκιές...