ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ;

Είδα την παράσταση "ο επιστάτης" περιμένοντας τα καλύτερα, όχι μόνο λόγω της παρουσίας του Καταλειφού αλλά και λόγω της φήμης του έργου και του δημιουργού του (Χάρολντ Πίντερ).

Ε λοιπόν:

Αν πηγαίνεις στο θέατρο για να παρακολουθήσεις ρεσιτάλ ηθοποιίας τότε ο Καταλειφός (και μόνο) σε αποζημιώνει, οι 2 "κομπάρσοι" που συμμετέχουν επιεικώς ανεπαρκείς...

Αν περιμένεις από το έργο να σου "μιλήσει" είτε σε 1ο είτε σε 2ο επίπεδο (π.χ. αποκωδικοποιώντας νοήματα που υποκρύπτονται και στην αρχή δεν τα ανακάλυψες) απόφυγέ το: αυτά τα βαρύγδουπα που γράφουν οι κριτικές περί "παιχνιδιών εξουσίας" και τα τοιαύτα είναι αφελή: ο τίτλος του έργου θα έπρεπε να είναι "δώσε θάρρος στο χωριάτη..." και τίποτα άλλο.

Είμαι σίγουρος ότι αν δεν το είχε γράψει ο Πίντερ αλλά άγνωστος δικός μας, θα είχε φάει "ντομάτες".

Δεν έχω τις γνώσεις να κρίνω τον Πίντερ, αλλοίμονο τί να πω για ένα νομπελίστα, όμως δεν μπορώ να μην σταθώ στον βλαχοεπαρχιωτισμό και την ξενομανία των κριτικών μας που το εκθείασαν ως έργο και παράσταση...

 Ίσως η αγγλοσαξωνική "ιδιοσυγκρασία" να το καταλαβαίνει καλύτερα αλλά εμένα μου φάνηκε "φύκια για μεταξωτές κορδέλλες"... Ίσως τότε που πρωτοπαίχτηκε (1960) να "μιλούσε", σήμερα όμως φαντάζει επίπεδο και "ρηχό"...