"ΜΙΑ ΖΩΗ ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ"!

Τά'πε πολύ σωστά (ως συνήθως) η τσαούσα:

Γκρίνια, μούτρα μετά τις γιορτές, προσδοκία να ξεφύγουμε από το τέλμα με τις επερχόμενες καλοκαιρινές διακοπές, όλα μας φταίνε, μαλακιζόμαστε με γιορτινά τραπεζώματα, ζούμε αγκαλιά με την τηλεόραση, το ψυγείο, μιζεριάζουμε με τον/την σύντροφό μας, σερνόμαστε στη δουλειά μας, περιμένουμε πώς και πώς την καλοκαιρινή άδεια για ραχάτι και, άμα λάχει, κάνα "γρήγορο" με γκομενάκι που θα μας κάτσει αν του κουνήσουμε ευρώπουλα και του τάξουμε χλίδα, ε, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ ΑΥΤΗ!

Πού είναι ρε γαμώτο η σπίθα, η μαγκιά (πραγματική όχι η κουτσαβάκικη), το ξαναμμένο μάτι, η "τσαντίλα" μας να αλλάξουμε τα πράγματα; Πώς εξελιχτήκαμε σε μαλάκες από τότε που ψιλοχορτάσαμε ψωμί; Έτσι θα πορευόμαστε μέχρι να μας εγκαταλείψουν οι δυνάμεις μας και αποδημήσουμε εις Κύριον; ΔΙΑΟΛΕ...

Νέα χρονιά μπήκε και εμείς κολλημένοι στις παλιές συνήθειες... "Γέρος γάιδαρος καινούργια περπατησιά δεν μαθαίνει", το αγαπημένο μας γνωμικό... Μας πήραν δήθεν τα χρόνια, το σλόγκαν μας... Όλη η ενέργειά μας καταναλώθηκε στην εφηβεία και νεότητά μας, όταν κυνηγούσαμε την λεγάμενη να την "ρίξουμε" και, όταν δέσαμε το γάιδαρό μας με στεφάνι και στέγη, παραδοθήκαμε στην αμείλικτη μοίρα του πεπρωμένου και του πανδαμάτορα χρόνου...

Γραφικός μας φαινόταν ο παθιασμένος Κακαουνάκης (Θεός σχωρέστον!) που μέχρι τέλους σαν έφηβος "πυροβολούσε" δεξιά/αριστερά, χλευάζουμε τις "πέτρες" που συνεχίζουν να περιοδεύουν εμπαίζοντας το γήρας, κρυφογελάμε που ο "αιωνόβιος" Κριαράς δημοσιεύει ακόμα μελέτες για την ελληνική γλώσσα γιατί "αυτά δεν είναι για μας, εμείς, τώρα που καβατζάραμε τα ...ήντα, ε, τί να περιμένουμε από τη ζωή!" Μόνο με το ποδόσφαιρο και την ομάδα μας παθιαζόμαστε (και αν...), όλα τ'άλλα είναι για τη νέα γενιά, εμείς "καλή ψυχή"...

Ας δούμε ρε μάγκες το νέο χρόνο κατάφατσα και ας συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή δεν είναι "κατοστάρι" αλλά μαραθώνιος και ΟΧΙ ΓΟΛΓΟΘΑΣ που αγκομαχάμε να τον ανέβουμε και ξεμένουμε από δυνάμεις...

Ας διαβάσουμε με πάθος κάποιο "δύσκολο" βιβλίο, ας πλουτίσουμε τις γνώσεις μας σε βάθος (στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο βρε αδελφέ, τί διάολο, μόνο ο Ρουσόπουλος θα σπουδάζει εκεί;), ας καλλιεργήσουμε κάποιο χόμπυ, ας παίξουμε λίγη μπάλα, ας καβαλήσουμε ένα ποδήλατο, ας, ας...

Ο βοσκός που, την ώρα που αγναντεύει τα βουνά, σερφάρει στο Ίντερνετ (σημερινά ΝΕΑ), ο νεαρός αγρότης που blogάρει με πάθος, ο Πάμπλο Καζάλς που στα 90 του εξασκόταν καθημερινά στο βιολί ("για να γίνω καλύτερος"...), η νοικοκυρά που στα 70 της ανακάλυψε τη χαρά της στενής παρακολούθησης των πολιτικών πραγμάτων και άλλαξε τις παγιωμένες πολιτικές πεποιθήσεις της και που περνά ώρες ατέλειωτες ζωγραφίζοντας καταπληκτικές συνθέσεις, η αρχιτέκτων που αποχώρησε από την ΔΙΚΗ ΤΗΣ εταιρεία (γιατί οι συνέταιροι της "ζαλίζανε τον έρωτα") και ρίχτηκε με πάθος στο διάβασμα και τα ταξίδια, οι μεσόκοπες παντρεμένες κουκλάρες που ξεσαλώνουν σε κλαμπάκια ζώντας ως το μεδούλι τους τη χαρά του χορού (και τις καμαρώνουν οι άντρες τους), οι, λίγο πριν τη σύνταξη, 60άρηδες που ξεσηκώνουν τον κόσμο με τις φωνές τους διαφωνώντας για τη συνεισφορά του Βυζαντίου στον πολιτισμό, ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟ ΔΡΟΜΟ...

Δεν θέλει πολλά, μια πέτρα να ρίξουμε στο βάλτο της καθημερινότητάς μας, να πιτσιλιστούμε λίγο και να πάρουμε ΑΠΟΦΑΣΗ!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!