GASTARBEITER

Είδα πρόσφατα μια πολύ ενδιαφέρουσα φωτογραφική έκθεση με θέμα την μετανάστευση Ελλήνων στην Αμερική στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.

Βλέμματα, δάκρυα, κινήσεις, αισθήσεις προσμονής για το νέο που δεν ήξεραν και πίκρας για το φευγιό από τη μίζερη τότε πατρίδα μου θύμισαν αντίστοιχες ματιές των απόκληρων που κατακλύζουν πλέον τις πόλεις μας και που, χορτασμένοι πλέον εμείς, τους βλέπουμε σαν δούλους που πρέπει να μας ευγνωμονούν (και το κάνουν) που τους δώσαμε ένα κομμάτι ψωμί (και τους το βγάζουμε ξινό...).

Αλήθεια, έχουμε αναρωτηθεί τί κίνητρο κάνει αυτούς τους απελπισμένους να εγκαταλείπουν χώρα, οικογένεια, συνήθειες και να έρχονται σε μια χώρα που τους είναι τελείως ξένη; Τί τους σπρώχνει να έρχονται κατά κύματα παρόλο που, φαντάζομαι, θα μαθαίνουν πώς γενικά τους αντιμετωπίζουμε;

Μα ποιο άλλο κίνητρο, διάολε, από το χορτασμένο στομάχι αλλά και το αεράκι ελευθερίας (που πιστεύουν ότι θα βρουν εδώ στην κοιτίδα της...) μπορεί να τους σπρώξει στην περιπέτεια των δουλέμπορων, του παρολίγον πνιγμού στο δρόμο για εδώ, της απίστευτης εκμετάλλευσης από μαφιόζικα κυκλώματα και, στην καλύτερη περίπτωση, της ηγεμονικής συμπεριφοράς των εγχώριων "μαντάμ Σουσού" που το είδανε κυρίες του καλού κόσμου και θαμώνες του Golden Hall (προσπαθώντας να ξεπεράσουν το σύνδρομο της φασολάδας που χρόνια πριν περιδρόμιαζαν);

Γιατί εμείς, "έθνος ανάδελφον", ανεμοδαρμένο σε Ατλαντικούς/Ειρηνικούς, στοιβαγμένο για μήνες σε "σαρδελλοκάραβα", διψασμένο για μια καλύτερη ζωή, ξεχάσαμε τί πέρασε η "θεία από το Σικάγο" και πόσες κατουρημένες ποδιές έπλυνε/φίλησε μέχρι να έλθει, γριά πια, να επιδείξει τον πλούτο της στην Ψωροκώσταινα, πόσα βουνά πιάτα έπλυναν στο Μανχάτταν και πόσους τόνους κάρβουνο ξεθάψανε οι παππούδες/πατεράδες μας στο Ρουρ και γίναμε αφεντικά που, σε στυλ Γεωργιάδηδων, ωρυόμαστε για την καθαρότητα της "πατρίδας"... Και διανθίζουμε τους "δεκάρικούς" μας με τσιτάτα Αριστοτέληδων, Σοφοκλέων για να περηφανευτούμε την απευθείας καταγωγή μας από το θείο γένος των αρχαίων και να υπερασπιστούμε (από το DaCapo μας) την καθαρότητα και υπεροχή της φυλής: "πας μη Έλλην βάρβαρος", έτσι δεν είναι;

Ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη...