<< Η φίλη μου η Μαρία ήρθε και με βρήκε για πρώτη φορά τον περσινό Σεπτέμβριο. Λίγους μήνες νωρίτερα είχε επιστρέψει από την Αγγλία με το μεταπτυχιακό της, μετά είχε πάει τέσσερις μήνες διακοπές (στο Μπαλί, τη Μύκονο και τη Φλωρεντία), και τώρα είχε έρθει μαυρισμένη και έτοιμη να ξεκινήσει την καριέρα της και μια νέα ζωή. "Θέλω να μου βρεις δουλειά ", μου είπε με τον επιτακτικό τρόπο που λέει τα πάντα. Ήταν 26 χρονών. Ρώτησα και έμαθα ότι πράγματι υπήρχε μια ανοιχτή θέση στο διαφημιστικό τμήμα μιας εταιρίας, προώθησα το βιογραφικό της και, ικανοποιημένος που έκανα το καλό για έναν συνάνθρωπο, το ξέχασα εντελώς. Μετά από τρεις μέρες η Μαρία με πήρε τηλέφωνο, έξαλλη."Υποδοχή διαφήμισης; Η θέση που μου βρήκες είναι για υποδοχή διαφήμισης; Έχω κάνει μεταπτυχιακό στην Ιστορία της Τέχνης στο Λονδίνο και θα πάω να σηκώνω τηλέφωνα για 600 ευρώ;" Η Μαρία δεν είχε πάει στο ραντεβού. Όταν την πήραν τηλέφωνο για να την καλέσουν απέρριψε τη δουλειά μονομιάς. Η Μαρία, βλέπετε, ανήκει σε μια εντελώς νέα κατηγορία Ελλήνων. Πρόκειται για μια υποκατηγορία της διαβόητης «γενιάς των 700 ευρώ», των νεαρών Ελλήνων, δηλαδή, που έχουν αποκτήσει πολύ καλή μόρφωση, και οι οποίοι βγαίνουν σε μια αγορά εργασίας η οποία δεν τους πολυχρειάζεται και έτσι δεν μπορεί να τους εξασφαλίσει μισθό αντίστοιχο των σπουδών τους, ή έστω επαρκή για να συντηρηθούν. >>
Η συγκεκριμένη υποκατηγορία της Μαρίας περιλαμβάνει τους νέους που, αν και δεν βρίσκουν μια καλοπληρωμένη δουλειά, αρνούνται να κάνουν οποιονδήποτε συμβιβασμό στον τρόπο ζωής τους. Μαθημένοι στο χαρτζιλίκι από τους γονείς κατά τη διάρκεια της εφηβείας και των σπουδών, βγαίνοντας στην «αγορά» εξακολουθούν να επιθυμούν να συχνάζουν στα ίδια μαγαζιά, να ψωνίζουν το ίδιο ακριβά προϊόντα, και να κάνουν ακριβώς την ίδια άνετη ζωή που έκαναν πριν. Είναι οι χλιδάνεργοι και δεν πρόκειται να θυσιάσουν ούτε την παραμικρή λεπτομέρεια από το lifestyle τους...
Με τον κίνδυνο να θεωρηθώ "βλάσφημος" προς την συντριπτική πλειψηφία των μορφωμένων νέων παιδιών που αγωνιούν να εκπληρώσουν τα όνειρά τους, θεώρησα το παραπάνω θέμα, που μου έστειλε ο καλός μου φίλος Γεράσιμος, καλή βάση συζήτησης.
4 σχόλια:
Νομίζω ότι το άρθρο περιέχει υπερβολές. Κατ'αρχήν η Μαρία του άρθρου σίγουρα είναι γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας σαν αυτές που βλέπουμε να κυκλοφορούν στο Κολωνάκι και στην Κηφισιά, αυτές με το άδειο βλέμμα, το ξανθό μαλλί και τα επώνυμα ρούχα που η μόνη τους στενοχώρια είναι να μην χαλάσει το νύχι (έχουμε γνωρίσει μερικές τέτοιες και τις αηδιάσαμε...). Υποπτεύομαι ότι δεν ζούνε μόνο με το χαρτζιλίκι του πλούσιου μπαμπά αλλά και με τα τυχερά του "θείου"...
Η πλειονότητα των νέων μορφωμένων παιδιών από φυσιολογικούς γονείς, από γονείς που ενδιαφέρθηκαν για τα παιδιά τους και τα έχουν ευαισθητοποίησει για τα προβλήματα του κόσμου, ψάχνει να βρει εργασία και όχι νταβατζιλίκι. Όλοι μας ξεκινήσαμε με χαμηλό πρώτο μισθό και σιγά-σιγά ανεβήκαμε λιγάκι. Αυτά τα παιδιά αγωνιούν: θα συνεχίσουν να ζουν για χρόνια με τον μισθό των 700 ευρώ...;;; Θα μπορέσουν κάποτε να κάνουν οικογένεια; να μείνουν μόνα τους; Βλέπουν ότι η παγκόσμια κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο. Οι πολιτικοί όλων των δυτικών χωρών θέλουν να μας πείσουν ότι πρέπει να ζούμε σαν τους κινέζους: να παρακαλούμε να πέσει κανένα ψίχουλο από το τραπέζι των πλουσίων δουλέυοντας από το πρωί ως το βράδυ.
Οι χλιδάνεργοι ΔΕΝ είναι η πλειοψηφία των νέων ανθρώπων. Είναι άρρωστα παιδιά μεγαλωμένα από άρρωστους γονείς...
Ενδεχομένως ή θέσις χρειάζεται καί γιά άλλους λόγους καί όχι κατ'ανάγκην βιοποριστικούς, όπως επί παραδείγματι γιά δικτύωση. Δίνεται έτσι ή δυνατότης σέ κάποιον νά συναγελασθή καί νά δικτυωθή στούς χώρους εργασίας, γιατί δέν πρέπει νά λησμονάται καί ή εκδοχή τής αποκαταστάσεως πάντα βεβαίως μέ ένα "καλό" παιδί αναλόγων φυσικά προσόντων. Επομένως τό ποσόν τών χρημάτων είναι θέμα όχι πρώτης προτεραιότητος αλλά αυτό πού προέχει είναι ή θέσις πού θά καταλάβει κανείς, ανεβάζοντας ταυτοχρόνως καί τίς μετοχές του στό τραπέζι τής συναλλαγής, όσον αφορά μία πιθανή σχέση καί τήν μελλοντική αποκατάσταση.
Φίλε k.sk. ενδιαφέρουσα η άποψή σου, ξεπερνά το πνεύμα του άρθρου μου. Υπάρχει, λοιπόν, και αυτή η περίπτωση δηλ. να προσλαμβάνεται κάποιας/α σε μια θέση για κονέ...
Όμως αναφερόμουνα περισσότερο στην απόριψη τέτοιων προσφορών δουλειάς από "καβαλοκάλαμους" νέους που δεν σκέπτονται αν ο μπαμπάς/μαμά είναι σε θέση να τους τρέφουν εσαεί.
Καλό μήνα!
Βασικά και για να μην κρυβόμαστε πίσω απο το δάχτυλό μας εμείς η γενιά των 25-35, λίγο πολύ έτσι είμαστε!Δεν θα έλεγα όλοι, αλλά ίσως το μεγαλύτερο ποσοστό!Μα και πώς να μη είσαι έτσι όταν μαθαίνεις να ζείς ψάχνοντας για το καλύτερο(πολύ σωστά), αλλά όσο γρηγορότερα γίνεται!Fast Food Nation!Όλα πρέπει να γίνουν γρήγορα και χωρίς λάθη ώστε σε μικρό χρονικό διάστημα να έχει καταφέρει κάποιος την επιτυχία, η οποία επιτυχία μεταφράζεται με οικονομική ευρωστία,τις περισσότερες φορές έτσι!!(όχι πάντα!είπαμε υπάρχουν και εξαιρέσεις!)
Δημοσίευση σχολίου