Στα 44 σχεδόν χρόνια που πέρασαν από τότε που αποφοιτήσαμε και διασκορπιστήκαμε, οι περισσότεροι, στα 4 σημεία του (ευρωπαϊκού) ορίζοντα, οι συναντήσεις μας μετριόνταν στα δάκτυλα του ενός χεριού: θες η απόσταση, θες η τριβή με τις σπουδές, την κατοπινή δουλειά, τις οικογενειακές "αποκαταστάσεις" δεν καταφέραμε, οι παλιοί συμμαθητές της τάξης του '69 της Γερμανικής, να ξαναβρεθούμε σε "μεγάλη κλίμακα" τουτέστιν μαζική μάζωξη της πλειοψηφίας.
Οι προηγούμενες "ταβερνοκατανύξεις" (του ενός χεριού που είπαμε) είχαν το αναμενόμενο σασπένς: ποιοι θα έλθουν, πώς θα αναγνωριστούμε με καραφλίτσα, κοιλίτσα, παραπανίσια κιλάκια...
Η χαρά υπόκωφη, καταπιεσμένα συναισθήματα νοσταλγίας και προσμονής για να δούμε πώς/τι έγινε ο κολλητός μας του ίδιου θρανίου, σε ποιές επαγγελματικές κορυφές υψιπετούν τα "σαϊνια" που, εγώ ο μέτριος, από τότε θαύμαζα και αναγνώριζα την απόσταση "απόδοσης" που με χώριζε από αυτούς...
Η τελευταία όμως συνάντησή μας την περασμένη Πέμπτη δημιούργησε την "έκρηξη"...
Κάτι e-mails "ασυνεννοησίας" περί της ώρας/μέρας που θα μπορούσαμε όλοι να βρεθούμε, κατέληξαν σε ορυμαγδό εκατοντάδων μηνυμάτων "προ-χαράς" για το επερχόμενο ΓΕΓΟΝΟΣ, λες και ξαναγίναμε teenagers: πειράγματα. διακριτικά μεν (μην τυχόν πληγώσουμε αυτόν/αυτήν που δεν ξέραμε αν ο χρόνος που πέρασε τον/την έκανε πιο ευαίσθητο/η από τότε...) ενθουσιώδη δε, ανυπομονησία και "αγωνιώδης" προσμονή για την "μεγάλη μέρα"...
Και η "φούσκα" έσκασε την Πέμπτη και μας έλουσε με γέλια, φιλιά, αγκαλιές.
Βρεθήκαμε και με φίλους που δεν τα είχαν καταφέρει τις προηγούμενες φορές να έλθουν, μιλήσαμε για αυτούς που οι συνθήκες τους κράτησαν αυτή τη φορά μακριά μας, καθήσαμε δίπλα με τους τότε κολλητούς μας, ΞΑΝΑΓΑΠΗΘΗΚΑΜΕ!
Και μετά;
Αμ το μετά έχει πλάκα:
Τα mails ξαναφούντωσαν απρόσμενα, η "φούσκα" ξαναγέμισε και προς το παρόν φαίνεται ότι θα διαρκέσει για τα επόμενα 44 χρόνια: ραντεβού για βραδιές τάνγκο κλείνονται (αχ Βασίλη!), εκδρομές κανονίζονται, facebook groups φτιάχνονται!!!
Περιττό να πω ότι η ΠΡΩΤΗ μου δουλειά, μόλις ανοίξω τον υπολογιστή στο γραφείο το πρωί και στο σπίτι το απόγευμα, είναι να δω τα mails, τις ανακοινώσεις, τις ειδοποιήσεις και να απαντήσω το βράδυ σε όλα αν προλάβω...
Τάσο, Έρη, Βασίλη, Χρίστο, Γιάννη, Ρέτη, Λίλη, "πρόεδρε", Γιώργο, Μίλτο, Ξενοφών (και ας είσαι μακριά), συμμαθητές αγαπημένοι, τώρα που σας (ξανα)βρήκα ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΦΗΝΩ!
Τάσο, σε ευχαριστούμε για όλα!
8 σχόλια:
Συμφωνώ Δημήτρη μου με όλα όσα γράφεις. Και εγώ χάρηκα ιδιαίτερα που σας (αλλά ειδικότερα που σε) ξαναβρήκα. Δεν μπορώ να εξηγήσω τι άλλαξε σε σχέση με το παρελθόν. Ξέρω όμως ότι το απολαμβάνω. Ήδη από τα e.mail της προ-χαράς κατάλαβα ότι αυτή η επανεύρεση δεν ήταν κάτι συγκυριακό ή μουσειακό. Είδα ανθρώπους με τους οποίους αισθάνθηκα τόσο κοντά σαν μην τους είχα ποτέ χάσει. Δεν μόνο η ωριμότητα (με την καλή έννοια) της ηλικίας που μας έφερε κοντά, ούτε (μόνο) οι αναμνήσεις της εφηβείας μας (πολύτιμες και αυτές). Είναι μια ταύτιση συναισθηματική, αισθητική, πνευματική στο τώρα. Δεν πρέπει να ξαναχαθούμε. Είναι βέβαιο. Σε φιλώ. Ιάσων
Σας χαίρομαι, σας χαίρομαι πολύ! κι ας ακούγεται στερεότυπο ;-)
Και στα επόμενα 44 χρόνια, όπως λέει κι ο τσότσος, να βρισκόσαστε συχνά για να γεμίζετε τις μπαταρίες της ψυχής σας :-)
Εύχομαι να σας γνωρίσω από κοντά κάποια στιγμή.
Αν και μικροτερος και εγω εχω περασει υπεροχη στις δυο -ανα δεκαετια- συναντησεις συμμαθητων της ταξης. Μονο που εχω την υποψια οτι δεν χρειαζεται συχνη επαφη, συντομα θα χαθει ο ενθουσιασμος και η ειδυλιακη εικονα για τους συμμαθητες μας. Πιστευω οτι δεν εχεις να περιμενεις πολλα απο ανθρωπους που συμπορευτικες μαζι τους απο τυχη και οχι επειδη τους διαλεξες. Κατι σαν τους συγγενεις...
Νίκο, δεν περιμένω πολλά, αν το βάζεις σε χρησιμοθηρική βάση, ίσως και τίποτα.
Άλλωστε όλοι μας έχουμε τακτοποιήσει τις δουλειές μας και την προσωπική μας ζωή όλα αυτά τα χρόνια ανεξάρτητα από τους τότε συμμαθητές/φίλους.
Περιμένω (δεν περιμένω: το βίωσα, το βιώνω) την ανέφελη χαρά των συναντήσεων (όσες και όποτε γίνουν), των επαφών/μηνυμάτων που ανταλλάσουμε και that's it.
Το σίγουρο είναι ότι η πατίνα του χρόνου ξαναθέριεψε ένα εξαιρετικό παρελθόν: προσωπικά, και νομίζω και οι άλλοι, δεν βίωσα κόντρες και απέχθεια προς συμμαθητές στα μαθητικά μου χρόνια και θαύμασα ειλικρινά αυτούς που η ευφυία και η σκληρή δουλειά τους τους απογείωσε μετά (και χαίρομαι που, και τώρα μετά από τόσα χρόνια συνεχίζουν να δικαιώνουν το τότε "προφίλ" τους).
Ναι, τους συγγενείς δεν τους διαλέγεις, τους μετά από 44 χρόνια συμμαθητές όμως ΝΑΙ: κανείς και τίποτα δεν σε υποχρεώνει να έχεις επαφή μαζί τους!
Καλή σου μέρα, σε ευχαριστώ που συμμετείχες σε αυτή την "προσωπική" ανάρτηση!
ΔΗΜΉΤΡΗ δεν είναι μόνο ότι συμφωνώ με τα γραφέντα αλλά ξέχασα να σου πω ότι τα έγραψες και με γοητευτικό τρόπο.
ΑΝΝΗ (αν διαβάζεις αυτή τη σελίδα) εγώ τουλάχιστον (πιστεύω δε και οι υπόλοιποι) θα ήθελα να σε γνωρίσω
Χρ. Ρ. (Ιάσων)
Ιάσωνα, σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια (ναι, κάτι κατάφερνα στην έκθεση στο σχολείο, το είχε πει και ο Λαμψίδης!).
Και εμείς θα χαρούμε να τα πούμε από κοντά, πιστεύω ότι πρέπει να βάλουμε και τα "ταίρια" μας στο παιχνίδι...
Φιλιά
αχ, ποσο σας ζηλευω, δημητρη,εστω και μετα 44 χρονια που ξανασμιξατε.ειδες πως ξανανοιωθεις παιδι;να το συνεχισετε και να ονειρευεστε και να περνατε καλα στις δυσκολες μερες που ζουμε.μα αυτα δεν ειναι στιγμες ευτυχιας;
Το ενδιαφέρον είναι ότι (ξανα)νοιώθουμε παιδιά "φορτωμένα" όμως με την "σοφία" των 60+ χρόνων μας...
Δημοσίευση σχολίου