ΟΙ "ΠΕΤΡΕΣ" ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ ΜΑΣ

"Πενηντάρησαν" λοιπόν και, για όλους εμάς τους παλιούς που παραληρούσαμε στην συναυλία τους στην Αθήνα το 1967 (θυμάμαι ότι παρακαλούσα "γονατιστός" τον πατέρα μου να μου δώσει το 500σάρικο του εισιτηρίου για να δω τους "μαλλιάδες") και που παρακολουθούμε την μυθική πορεία τους από τότε μέχρι σήμερα, παραμένουν το ίδιο φρέσκοι και δημιουργικοί γράφοντας, ακόμα και τώρα, αριστουργήματα...

Το μυστικό τους είναι η αστείρευτη βουλιμία τους για ζωή και δημιουργία: ακόμα και τώρα ο Mick Jagger έφτιαξε "παράλληλο" γκρουπ, τους Super Heavy, και γράφει τραγούδια, ο Charlie Watts περιοδεύει στην Ευρώπη επικεφαλής δικού του τζαζ συγκροτήματος, ο Ronnie Wood ζωγραφίζει μανιωδώς και ο Keith Richards, εκτός από το γράψιμο της αυτοβιογραφίας του ("LIFE"), δηλώνει ότι θα βάλει αγγελία για να βρει δουλειά ως κιθαρίστας γιατί "τον τρώνε τα χέρια του που δεν έχει ανέβει στη σκηνή τα τελευταία 5 χρόνια"...

Οι τελευταίες συναυλίες τους (2002 - 2003, 2005 - 2007) ήταν κλάσεις ανώτερες από άλλες νεώτερων performers (είχα την τύχη να τις απολαύσω) και τώρα, στα late sixties τους, ετοιμάζονται για μία ακόμα...

Πού κολλάει η ελληνική πραγματικότητα και τα βαρίδια που κουβαλάει διαμορφώνοντας ένα ολόκληρο λαό;

1. Σχόλιο "έγκριτου" δημοσιογράφου για τα 50χρονα των Rolling Stones: "μόνο την φωτογραφία τους να δεις...σταφιδιασμένοι, γεμάτοι ρυτίδες, τι άλλο να πείς..."
2. Οι περισσότεροι που έτρεξαν να προμηθευτούν εισιτήρια για την, τελικά ματαιωθείσα, συναυλία τους στο ΟΑΚΑ το 2006, αλλά και όσοι πήγαν στην συναυλία του 1998 σχολίαζαν (στα ΜΜΕ) ότι το κίνητρό τους ήταν, όχι τόσο η απόλαυση της μουσικής τους (τι να καταλάβουν οι κατσαπλιάδες του κλαρίνου/μπουζουκιού από paint it black, sympathy for the devil κλπ. αφού οι περισσότεροι, όσοι άκουγαν ροκ στη δεκαετία του '60,  αρκούνταν σε Olympians και ελληνικού στίχου ροκιές...), αλλά να δουν ΑΝ ΑΝΤΕΧΟΥΝ και να επιβεβαιώσουν την άποψή τους ότι η ζωή τελειώνει στα 40 και από εκεί και πέρα "καλή ψυχή" (άντε και κάνα χάιδεμα μικρογκομενίτσας για να επιβεβαιώσουν τη λίμπιντό τους)...

Πού να καταλάβουν την ρήση του Mick ("όσο δεν θα χάνω νότες θα τραγουδάω, τίποτα δεν έχει αλλάξει σε σχέση με το παρελθόν, μόνο λίγο λιγώτερα ναρκωτικά"...), πώς να προσεγγίσουν το φαινόμενο οι πρώιμοι συνταξιούχοι της ΔΕΗ, ΟΤΕ και δεν συμμαζεύεται;

Δείτε τους "σταφιδιασμένους" στα videos του blog και απολαύστε νεανικό σφρίγος και μαγκιά...

Τελικά για ποιο πράγμα να τους ζηλέψουμε, για τη ζωή που ζουν ή για το γήρας που εμπαίζουν;