ΘΑΥΜΑΣΜΟΣ...

Πολλές φορές απλά πράγματα μας κάνουν να σκεφθούμε τα μεγαλύτερα.

Εχθές θαύμασα τους κατοίκους του Ζάγκρεμπ που αντέχουν τόσο κρύο χωρίς να δείχνουν ότι βασανίζονται.

Σήμερα θαύμασα έναν ανώνυμο σχολιαστή της προηγούμενης ανάρτησης του Τσότσου που είπε ότι παρότι άνεργος θα έρθει στην Αθήνα να διαδηλώσει υπέρ του Παπανδρέου εάν τολμήσουν να τον τραβήξουν στα δικαστήρια.

Εχθές το βράδυ σκεφτόμουνα και θαύμαζα τους πολίτες της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας που μέσα σ´ αυτήν την φοβερή κρίση υπομένουν κι ελπίζουν για καλύτερες ημέρες.

Σήμερα θυμήθηκα τον παππού μου που 40 χρόνων μετανάστευσε στον Καναδά με την γιαγιά μου και την μητέρα μου για να παλέψουν για μια καλύτερη ζωή. Άνεργος ήταν τότε και δεν άντεξε το κρύο και την ζωή του Καναδά για πολλά χρόνια, πρόλαβε όμως να σπουδάσει οπτικός εκεί δουλεύοντας ταυτόχρονα, μάζεψε ένα κομπόδεμα, ήρθε ξανά στην Αθήνα κι άνοιξε ένα μικρό μαγαζάκι με οπτικά. Ποτέ δεν τον θυμάμαι να παραπονιέται, η σύνταξη μικρή αλλά κι οι ανάγκες μικρές. Ποτέ δεν αναπολούσε με πικρία την θέση του στο διπλωματικό σώμα και τα μεγαλεία που είχε πριν μείνει άνεργος.

Σήμερα σκεφτόμουνα και ένιωσα περήφανη για άλλη μια φορά για τον άντρα μου που δούλεψε και έμεινε 4 χρόνια στην μακρινή βόρεια χώρα της Ευρώπης και διέπρεψε. Δεν σταμάτησε εκεί, δούλεψε άλλα 2 χρόνια στην γειτονική αλλά εχθρική χώρα, πετυχαίνοντας κι εκεί τα καλύτερα.
Σήμερα σκεφτόμουνα κι ένιωσα περήφανη για άλλη μια φορά για την κόρη μας που πέτυχε την ανώτερη διάκριση τελειώνοντας το σχολείο, που δεν ακολούθησε τις σειρήνες του κόσμου και σπούδασε αυτό που ήθελε η ψυχή της, και δούλευε από τον πρώτο χρόνο των σπουδών της για να μπορέσει να σταθεί μόνη της στα πόδια της. Άλλο ένα αριστείο την συνοδεύει τώρα μετά το τέλος των μεταπτυχιακών της σπουδών.
Σήμερα θυμήθηκα και τον θαυμασμό που ένιωθα για την Ελλάδα μας στην διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων μας! Το καλύτερο πρόσωπο της Ελλάδας μας παρουσιάστηκε σε όλον τον κόσμο μέσα σε δεκαπέντε ημέρες.

Και τα θαυμάσια τελείωσαν ξαφνικά μόλις θυμήθηκα την σημερινή Ελλάδα... Πού είναι η περηφάνεια μας, ο θαυμασμός του κόσμου για το πείσμα και τη θέλησή μας; Πού είναι η ελπίδα μας; Πού είναι το ευρηματικό μυαλό; Η ευφυία μας που μας επιτρέπει να βρίσκουμε λύσεις στα δύσκολα;

Μας έβαλαν τα γυαλιά όλοι οι άλλοι λαοί, σ´ αυτόν τον πόλεμο δείχνουμε να μην αντέχουμε, να μην έχουμε την θέληση να ζήσουμε και να ελπίσουμε.

Η περηφάνεια μας έγινε ψευτομαγκιά,

Το δημιουργικό μας πείσμα έγινε κακόγουστο αστείο,

Η υπομονή μας έγινε μιζέρια,

Η ευφυία μας εξαντλείται σε κόλπα για να γλυτώσουμε τον ιδρώτα και τα δάκρυα,

Η θέλησή μας φαίνεται να ξοδεύτηκε στο χτίσιμο του πολυτελούς σπιτιού και στην αγορά του πολυτελούς αυτοκινήτου..

ΓΙΑΤΙ;;;;;;;

Ζητείται ελπίδα, ζητείται αγάπη για την ζωή, ζητείται θέληση, ζητείται να δούμε κατάματα την αλήθεια και να προχωρήσουμε!