ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Ναι, έχω γίνει απαισιόδοξος με όλα αυτά που βλέπω/νοιώθω να συμβαίνουν στη χώρα μου, την απλωμένη μιζέρια, οργή, τυφλό θυμό, αλλά κυρίως την ενδημική πια συνήθειά μας να ρίχνουμε το φταίξιμο μόνιμα στους "κακούς": ευρωπαίους, πολιτικούς, καπιταλιστές, κυβερνήτες, δημόσιους υπάλληλους, στον "Χατζηπετρή" τέλος πάντων...

Ναι, βαρέθηκα, αηδίασα, απηύδησα, τα βλέπω όλα μαύρα...

Μέχρι που αντίκρυσα αυτό το βλέμμα, την δασκάλα που μαζί με τα "παιδιά" της, τους μαθητές της, στόλισε με ανακυκλώσιμα στολίδια το δέντρο-καμάρι της Αθήνας μας, την ταπεινή κούκλα νεραντζιά.
Το καθάριο βλέμμα του αγγέλου, του ανθρώπου που κοιτάζει "παιδικά" (τόσο παρεξηγημένη έννοια την σήμερον ημέρα...), αθώα, ΜΕ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ, τον κόσμο, το μέλλον, ΤΗ ΖΩΗ!

Και είπα "υπάρχει λοιπόν ελπίδα ότι ΟΛΑ ΘΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝ, ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ"!!

Νά'σαι καλά Κατερίνα, όσο υπάρχεις εσύ, η Άννη, η Μαρία και όλοι αυτοί οι αφανείς όμοιοί σου, η Ελλάδα που δεν φωνάζει, δημιουργεί, χαμογελάει, κοιτάει μπροστά, υπάρχει ελπίδα να βγεί το κάρο από τον βούρκο!

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!