ΤΟ ΑΛΑΣ ΤΗΣ ΓΗΣ...

Έχουμε φαγωθεί να γκρινιάζουμε (και με το δίκιο μας) για τα λαμόγια, τους καρεκλοκένταυρους, τους τεμπέληδες που μας διαφεντεύουν τα τελευταία χρόνια θρονιασμένοι σε σημαντικά ή όχι πόστα...
Έχουμε απηυδίσει με όλους αυτούς τους μαλάκες που πουλάνε μούρη, εκμεταλλεύονται τη μικρή ή μεγάλη θεσούλα τους για να ¨"βελτιώσουν" τα οικονομικά τους, να εξελιχθούν στην ιεραρχία, να ζήσουν τελικά ως παράσιτα ξεζουμίζοντάς μας ποικιλοτρόπως...
Έχει γίνει πλέον "δόγμα" ότι όποιος πιάσει μια καρέκλα θα την εκμεταλλευτεί μέχρι εκεί που δεν παίρνει "επενδύοντας" τον μικρό (συνήθως) κόπο του για να λύσει το πρόβλημα της ζωής του...

Και όμως:

Υπάρχουν και οι ΑΓΝΟΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ (όχι με την συκοφαντημένη έννοια του όρου) που το μοναδικό μέλημά τους είναι να ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ χωρίς άνω τελείες και υποσημειώσεις που συνήθως μπαίνουν σε τέτοιου είδους "συμβόλαια" με υπουργούς, διοικητές, αφεντικά...
Είναι αυτοί που κρατάνε στη θέση της αυτή τη δύσμοιρη χώρα, που τραβάνε το κουπί ενάντια στο ρεύμα του ωχαδελφισμού, της αρπαχτής, της αλαζονείας, της σπουδαιοφάνειας...

Θέλω να πιστεύω ότι ζουν και εργάζονται πολλοί φτιαγμένοι από τέτοια πάστα ανάμεσά μας...

Εγώ πάντως έχω την εύνοια της τύχης να έχω γνωρίσει έναν τέτοιο σεμνό Έλληνα (με το Ε κεφαλαίο):

Με τιμά με την φιλία του ένας αφανής "εργάτης" που είναι η ΨΥΧΗ ευαίσθητου υπουργείου όπου τον βρίσκεις στο γραφείο του από τις 7 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ.
Και δεν είναι μόνο ότι δουλεύει πέρα από τα ανθρώπινα όρια βάζοντας σε κίνδυνο την ψυχική και σωματική του υγεία (και άλλοι το κάνουν αλλά, είπαμε, με ανταλλάγματα), κυριολεκτικά "λύνει και δένει", όλα περνάνε από τα χέρια του με μοναδικό κριτήριο τί είναι ΣΥΜΦΕΡΟΝ για την Ελλάδα και πώς θα προσθέσει το λιθαράκι του (είναι και ταπεινός ο άτιμος...) για να πάνε τα πράγματα μπροστά...

Τί και αν οι γνωστές φάτσες τον πλησιάζουν προς ίδιον όφελος, τί και αν του παρουσιάζονται ευκαιρίες να "ανελιχθεί" και αυτός, τί και αν, εκμεταλλευόμενοι την καλή και ανιδιοτελή καρδιά του, του "την φέρνουν" οι καπάτσοι καταπατώντας τα νόμιμα δικαιώματά του...
Τί και αν μπορεί να "χτυπήσει" διεθνή καρριέρα (όντας ένας από τους ελάχιστους που έχουμε με ΒΑΘΙΕΣ γνώσεις του αντικειμένου με το οποίο ασχολείται)... Αυτός ΕΚΕΙ, στο καθήκον: "πώς να τα παρατήσω και να φύγω, δεν μου πάει συνειδησιακά" λέει όταν, φουρκισμένος εγώ για τα ζόρια που τραβάει και γνωστός φιλοτομαριστής, τον παροτρύνω να τα μουτζώσει όλα και να κοιτάξει το συμφέρον του... Αυτή η αίσθηση καθήκοντος τον έκανε να παρατήσει περίοπτη θέση στις Βρυξέλλες για να βοηθήσει το πολιτικό πρόσωπο που του το ζήτησε...

Δεν θα μπορούσε όμως να αντιδρά διαφορετικά γιατί η ψυχή του (όνομα και πράγμα...) έχει μόνο μια έννοια, ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ, ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ:

Ξέρω περίπτωση που δάνεισε σημαντικό ποσό σε "άγνωστό" του συνάδελφο όταν αυτός έκανε ΝΥΞΗ για παροδικές οικονομικές δυσκολίες και, όταν αυτός του επέστρεψε το ποσό μετά από κάποιους μήνες, ο άνθρωπός μας το είχε ξεχάσει και ευχαριστούσε τον χρεώστη του για την επιστροφή των ΔΙΚΩΝ ΤΟΥ χρημάτων!

Κλέβουν τις ιδέες και τις επιστημονικές δουλειές του δημοσιεύοντάς τις με την υπογραφάρα τους και ο δικός μας, παρόλη την πικρία του, δεν προβαίνει σε ενέργειες εναντίον τους ("δεν πειράζει, αρκεί που φάνηκε η δουλειά μου χρήσιμη και θα βοηθηθεί έστω και λίγο η Ελλάδα"...).

Του προτείνεις να τον φιλοξενήσεις για λίγο καιρό στο σπίτι σου όταν δουλεύαμε μαζί στο εξωτερικό (για να μην χρειαστεί να νοικιάσει για 3 μήνες μέχρι να φύγει για Ελλάδα) και μετά από ομηρική μάχη δέχεται υπό τον όρο να πληρώνει μέρος του ενοικίου και να κερνάει ΟΛΑ τα φαγοπότια των 3 αυτών μηνών...

Χρειάζεσαι αίμα για την εγχείρησή σου και αυτός τρέχει πρώτος απ'όλους να δώσει (για τον φίλο-αδελφό του λέει) ξεκλέβοντας 1 ώρα ανάμεσα σε πολλαπλά επαγγελματικά ραντεβού του...

Και πόσο βαθιά "νυχτωμένος" είναι: "και εσύ στη θέση μου το ίδιο θα έκανες"...
Κυριολεκτικά κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια...

Όσο λοιπόν υπάρχουν τέτοιοι έχω ελπίδα ότι το καράβι τελικά δεν θα βουλιάξει...