Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

ΡΕΧΑΓΚΕΛ: "ΘΑ ΔΟΥΛΕΥΩ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ"

Δεν ξέρω αν η κυβέρνησή μας είχε προσχεδιάσει την προσφυγή στο ΔΝΤ με την ελπίδα να έχει άλλοθι για τις αλλαγές/μεταρυθμίσεις που εδώ και χρόνια μεταθέταμε στο μέλλον ή από μαλακίες της ("Τιτανικός" κλπ.) επιτάχυνε τις εξελίξεις ή, το πιθανότερο κατά τη γνώμη μου, έπεσε στη "Φαλκονέρα" των στοιχημάτων κερδοσκοπίας, η ουσία είναι ότι μπλέξαμε για τα καλά...

Ειδικά στο ασφαλιστικό και το εργασιακό μάλλον ένα της ζητάνε και δύο κάνει ...

Έλα όμως τώρα, Έλληνα, και βάλε τη γκλάβα σου να δουλέψει. Παράτα τις περισπούδαστες αναλύσεις για τα έξτρα χρόνια που χρειάζεται να δουλέψεις και άσε τις κλάψες, η μιζέρια δεν σου ταιριάζει... Κοίτα τί έκανε ο παππούς, ο πατέρας σου στις εποχές της ΜΕΓΑΛΗΣ φτώχειας: έσκυβαν το κεφάλι, όχι από υποταγή στο πεπρωμένο, ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ, συγκέντρωναν τις σκέψεις και την ενέργειά τους στο πώς θα ξεφύγουν από τα ζόρια που τους είχε ρίξει η ζωή και ΑΛΛΑΖΑΝ ΡΟΤΑ. Άλλοι μετανάστευαν, αρκετοί μπαρκάριζαν στα καράβια, λιγώτεροι άνοιγαν το δικό τους "μαγαζί" με την ελπίδα να καλυτερέψουν τη ζωή τους και ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΑΝ!

Εμείς τί κάνουμε;

Σπαζοκεφαλιάζουμε ψάχνοντας πότε μας συμφέρει να βγούμε στη σύνταξη, λες και στα 60 ή 65 μας έχουν εγκαταλείψει οι δυνάμεις μας ή θα ζήσουμε ζωή και κότα χωρίς να δουλεύουμε (αν είναι το δεύτερο, ε, τότε είμαστε τεμπέληδες). Ξέρω, σε πολλούς από εμάς δεν μας αρέσει η δουλειά που κάνουμε (δεν μιλάω για τα βαρέα/επικίνδυνα επαγγέλματα) και θέλουμε, όσο πιο γρήγορα γίνεται, να "την κάνουμε" για να ασχοληθούμε με κάτι πιο ενδιαφέρον. Βέβαια, αν η εικόνα των παλαιότερων συνταξιούχων που ξημεροβραδιάζονταν στο καφενείο ή ασχολούνταν ολημερίς με τον κήπο μας ελκύει, ε, τότε καλώς αγωνιούμε για τη σύνταξη και το δικαίωμα στην τεμπελιά... Αν όμως θέλουμε να δημιουργήσουμε κάτι και η τωρινή μας δουλειά δεν μας αφήνει τον απαιτούμενο χρόνο, ε, ας προβληματιστούμε από τώρα και ας δοκιμάσουμε να αλλάξουμε!

Δόξα τω Θεώ, έξυπνοι (λέμε ότι) είμαστε, λύσεις θα βρούμε. Ας ψάξει ο καθένας μας τί χάρισμα του έχει δώσει ο Θεός και ας ακολουθήσει το όνειρό του, ποτέ δεν είναι αργά! Αργά θα είναι όταν μας πάρει το ρεύμα της εποχής από κάτω και βουλιάξουμε στη μιζέρια...

Δηλαδή τί θα πάθει ο νεαρός γιατρός αν πάει στο εξωτερικό για ειδικότητα αντί να περιμένει με τα χρόνια εδώ; Θα κακοπεράσει ο νησιώτης αν παρατήσει επιτέλους τη φραπεδιά και μπαρκάρει σε καράβι; Θα γνωρίσει τις θάλασσες του κόσμου και θα γεμίσει εμπειρίες, άσε που η φραπεδιά στο νησί, όταν θα έρχεται για διακοπές, θα είναι απείρως πιο γλυκειά...

Η κοπελλίτσα που λιώνει στα ανήλιαγα ταμεία του Χόντου, θα πάθει τίποτα αν πάει στην επαρχία (από όπου συνήθως κατάγεται...) και δουλέψει είτε σε ντόπιο κατάστημα ή κάνει κάτι δικό της με την βοήθεια των συγγενών της (από ψιλικατζίδικο μέχρι μικροεπιχείρηση αγροτικής καλλιέργειας); Οι εφημερίδες βρίθουν πλέον από νέους (αλλά και μεγαλύτερους) που τα παράτησαν όλα στην Αθήνα και δημιουργούν στην επαρχία...

Προχτές άκουγα στο ραδιόφωνο δημοσιογράφο που καταριόταν, ως συνήθως, την Αθήνα (τί κακό πια και αυτό με όλους τους βλάχους που μας κουβαλήθηκαν...) και εξεθείαζε τη ζωή σε συγκεκριμένη πανέμορφη πόλη της Μεσσηνίας. Στο ρητορικό ερώτημα προς τον εαυτό του γιατί δεν φεύγει απάντησε "δεν έχω την οικονομική άνεση", γιατί, προφανώς, στην επαρχία θέλει να πάει για να κάαααθεται. Ούτε περνάει από το μυαλό του να στήσει μια μικρή τοπική εφημεριδούλα που θα προβάλει τον τόπο ή ένα γραφείο επικοινωνίας να βοηθήσει τους τοπικούς φορείς να μεγαλώσουν τις δουλειές τους ή να στήσει μια ιντερνετική επιχείρηση... Φυσικά θα έχει λιγώτερα έσοδα αλλά θα περνάει, κατά τα λεγόμενά του, πολύ καλύτερα!

Τον καταλαβαίνω όμως: όταν έχει αυξήσει αχρείαστα τις ανάγκες του οραματιζόμενος το γιο του μεγαλοδικηγόρο όπως θέλει (ο πατέρας...) και ξοδεύει μια περιουσία στα φροντιστήρια για να τον "καμαρώσει", όταν για διακοπές πάει ΜΟΝΟ Μύκονο, όταν κάνει το σκατό του παξιμάδι για να αγοράσει το Καγιέν (και να μπει στο μάτι των γνωστών του), όταν χρεώνεται μέχρι τα μπούνια για να αγοράσει το πολυτελές διαμέρισμα στο Ψυχικό, όταν τα Κοχίμπα έγιναν αναπόσπαστο αξεσουάρ της life style ζωής του, ε, τότε ΦΥΣΙΚΑ πρέπει να μείνει στην Αθήνα και να μην ξεβολευτεί! Στην επαρχία θα πάει σαν συνταξιούχος για να πουλάει μούρη και, παρεπιπτόντως, να βελτιώσει την ποιότητα της ζωής του...

Και το κακό είναι ότι, από τη φωνή του, φαινόταν ότι είναι νέος που όμως δεν προβληματίστηκε από συνάδελφό του (την Φιλιππούλη, τη θυμάστε;) που αποδέχτηκε πρόταση του Al Jazeera και παράτησε τη σιγουριά της ΕΡΤ και πήγε στο Κατάρ να μαζέψει λεφτά αλλά και εμπειρίες...

Μήπως λοιπόν, εκτός από τη γκρίνια που είναι συστατικό του DNA μας, είναι βαριές οι αλυσίδες που μόνοι μας χαλκεύσαμε και μας κρατάνε κολλημένους χαμηλά;

Ιδέες υπάρχουν, όρεξη και μεράκι λείπει για να καλυτερέψουμε τη ζωή μας...

Είναι, γαμώτο, πολύ μίζερη η ενασχόληση με τα ένσημα και τα συντάξιμα χρόνια λες και η ζωή αρχίζει στα εξήντα...

11 σχόλια:

Sofia Voikou είπε...

Δυστυχώς το όνειρο του Έλληνα, εδώ και χρόνια αυτό είναι: ή να μπει στο Δημόσιο για να μη δουλεύει ή να βγει στη σύνταξη πάλι για να μη δουλεύει...
Κι ύστερα, μας φταίνε πάντα οι άλλοι...

Αννη είπε...

Αυτό είναι βρε Τσότσο, πες τα! Γνωρίζουμε τέτοιους Έλληνες που άρπαξαν την ζωή απ' τα μαλιά, πολλοί από εμάς τους θαυμάζουμε αλλά δυστυχώς λίγοι κάνουμε το βήμα να τους πλησιάσουμε.
Αλλά όπως γράφει και η Σόφη πρέπει πολύ να προσπαθήσουμε, γιατί το όνειρο του καθισιού πολλά χρόνια μας έκατσε στο σβέρκο. Θυμάμαι το 90-91 στον ΕΟΤ που νέες γυναίκες 30 χρόνων συζητούσαν με τις ώρες για την σύνταξη που θα έπαιρναν στα 35τους...

Ανώνυμος είπε...

Είσαι τόσο ηλίθιος όσο φαίνεται απο την ανάρτηση σου ή είναι το νέο επικοινωνιακό τρυκ του Γιωργάκη που σας είπαν να ζυμώσετε στις μάζες; Δεν θα σας αφήσουμε να γεράσετε, θα δουλεύετε μέχρι να πεθάνετε για να συντηρείτε τους υπέργηρους γονείς σας που είχαν την ατυχία να ζουν, και να ταίζετε τα άνεργα παιδιά σας. Για τον απατεώνα ή μαλάκα που ψήφισες, αυτόν που σου αρπάζει το ψωμί απο το τραπέζι σου, τα λεφτά των γονιών σου, και το μέλλον των παιδιών σου, δεν περνάει απο το κεφάλι σου να φωνάξεις,έτσι;

τσότσος είπε...

Τί να κάνουμε, ανώνυμε, είμαι φαίνεται ηλίθιος που προσπαθώ να μην μιζερέψω βουλιάζοντας στον πάτο του βαρελιού, ενώ εσύ παλεύεις για τα ενσημάκια όπως παλιά πάλευες για την αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή των 500 δραχμών...
Τα περί ζύμωσης μαζών και επικοινωνιακών τρυκ τα αντιπαρέρχομαι, τί να απαντήσω... Πάντως με "κολακεύει" η μεγάλη σημασία που δίνεις στο ταπεινό blog μου...
Καλούς "αγώνες" σου εύχομαι...

KANTHAR0S είπε...

Καλώς σε βρήκα μάγκα!

Αν θες την γνώμη μου θεωρώ ότι τείνουμε να γίνουμε τεμπέληδες, λουφαδόροι και φυγόπονοι. Δεν έχουμε ιδιαιτερη σχέση με τους πατεράδες μας και τους παππούδες μας που οπως λες έσκυβαν το κεφάλι και δούλευαν.

Μάλλον θα πρέπει να σκεφτούμε εναλλακτικούς τρόπους διαφυγής. Προσωπικά ήδη σκέφτομαι.

Καλημέρες!

Αλεξιάννα είπε...

Τα μέτρα είναι απαράδεκτα,σίγουρα. Δεν έπρεπε να είχαν παρθεί, σίγουρα. Το θέμα είναι από κει και πέρα τι κάνεις. Ηλίθιος είναι αυτός που κάθεται και μιζεριάζει, γκρίνιαζει και κατηγορεί τους άλλους για τη μοίρα του. Α και επίσης αυτός που λέει κάτι χωρίς να έχει το θάρρος της γνώμης του, κρυμμένος πίσω από την ανωνυμία...

τσότσος είπε...

Γεια σου Σόφη, σε ευχαριστώ για το σχόλιο.
Το μεράκι λείπει που, ευτυχώς όμως, υπάρχει σε πολλούς ακόμα π.χ. σε νέους ανθρώπους που βρίσκουν χρόνο, παράλληλα με τη βασική τους δουλειά, να γράφουν βιβλία :))

τσότσος είπε...

Καλώσήλθες κάνθαρε,

Μη διστάσεις να κάνεις αυτό που σκέφτεσαι, προπαντός μην αφήσεις να σε επηρεάσουν τυχόν στερεότυπα των γύρω σου που συνήθως (δεν ξέρω αν ισχύει στο δικό σου περιβάλλον) προσπαθούν να τορπιλλίσουν κάθε προσπάθεια που ξεφεύγει από τα παραδεδεγμένα...

vagnes είπε...

...πες τα χρυσόστομε τσότσο πες τα
Ειλικρινά λυπάμαι που δεν έχω χρόνο να τα λέμε πιο συχνά.
Μ αρέσει η καθαρή ματιά σου.
Οι νέοι του φραπέ του καφέ και του ποτού ήρθε ίσως η ώρα να καταλάβουν οτι τίποτα δεν χαρίζεται σε τούτο τον κόσμο, μόνο κατακτιέται με σκληρή δουλειά και ΜΕΡΑΚΙ.
Ακόμη και τη λέξη μεράκι πολλοί την έχουν σαν άγνωστη λέξη!!!

συγνώμη αν παραφέρθηκα

τσότσος είπε...

Αλεξιάννα, άλλο η κριτική και άλλο η μιζέρια όπως σωστά λες.
Το θέμα είναι ότι όποιος επικεντρώνεται πολύ στην κριτική, χάνει σε ενέργεια απαραίτητη για να ξεφύγει από τη μιζέρια.

τσότσος είπε...

Φίλε vagnes είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος, χαίρομαι γι'αυτό...