"ΑΛΟΥΜΙΝΙΑ"

- Μου είπατε στο τηλέφωνο ότι τα παράθυρα θα είναι αλουμινένια της εταιρείας Τάδε, δεν τα βλέπω όμως!
- Μην ανησυχείτε κυρία μου, απόψε κιόλας θα έλθουν να τα βάλουν και όταν θα νοικιάσετε το σπίτι θα είναι έτοιμα.

- Θα αλλάξετε και τα πίσω, τα ξύλινα, έτσι;

- Βέβαια, μην ανησυχείτε καθόλου!

Γνωστή διαφήμιση στο ραδιόφωνο που αποτελειώνει και το τελευταίο ψήγμα του παλιού (καλού;) καιρού... Η κυρία δεν μπορεί να ανεχτεί "παλιατζούρες" και ο ιδιοκτήτης θεωρεί υποχρέωσή του να τη διαβεβαιώσει ότι "αλλοίμονο, αν είναι δυνατόν να έχουμε ξύλινα παράθυρα την σήμερον ημέρα..."

Και κάπως έτσι χάνεται ό,τι έχει σχέση με την πατίνα του χρόνου, που θέλει συντήρηση και, κατ' επέκταση, ΜΕΡΑΚΙ... Πού να βάφουμε τώρα το ξύλο, να το ντύνουμε με χρώμα, να το χαϊδεύουμε με το βλέμμα μας, να το νοιώθουμε να "αναπνέει", να μας "μιλάει"...

Το παν στη ζωή μας έχει να κάνει με την ευκολία: καφές φίλτρου/φραπεδιά ("πού να φτιάχνουμε τώρα ελληνικό, μας τρώει χρόνο"), φακελάκι τσάι (αντί για το παλιό τσαγερό), ασανσέρ ΜΕΣΑ στη μαιζονέττα ("να μη μας τρώει το ανέβα-κατέβα"), πισίνα δυο βήματα από τη θάλασσα μπας και κουραστούμε να περπατήσουμε λίγο, κήπο με αυτόματο πότισμα και Αλβανό να ασχολείται μαζί του, play room για να παίζουν τα παιδιά για να μην κολλήσουν μικρόβια από το χώμα, "μηχανάκι" οι νεώτεροι ("ποδήλατο κάναμε όταν είμασταν παιδιά, πώς να ανεβαίνουμε τώρα την ανηφόρα;"), ελάχιστοι οι πεζόδρομοι στις πόλεις μας για να περνάμε με την κούρσα και να μας ζηλεύουν οι συγχωριανοί...

Το σπίτι το φτιάχνουμε πολυτελές για να το επιδεικνύουμε στους φίλους μας κομπάζοντας για τα "κομφόρ" του, το αυτοκίνητο να είναι κουρσάρα όσο πιο μεγάλη γίνεται και ας μην "τραβάει", σημασία έχει να σκάσει ο γείτονας από τη ζήλια του για τα λεφτά μας...

Ευκολία, επίδειξη παντού, μεγαλομανία και ... μηδέν καλό γούστο...

Ζηλεύουμε τις πόλεις-κομψοτεχνήματα της Ευρώπης, μόνο όμως για να τις βλέπουμε σαν τουρίστες... Αν ρωτούσαμε τους τυχερούς Ρωμαίους, Βιεννέζους, Παριζιάνους θα μαθαίναμε ότι τα πανέμορφα σπίτια τους χρειάζονται κόπο, χρόνο και χρήμα για να διατηρούνται στο ζηλευτό τους επίπεδο και ΚΥΡΙΩΣ "φιλοκαλία", γνώση αισθητικής, καλό γούστο από τους ιδιοκτήτες τους που, προφανώς, διαθέτουν άφθονο.

Και το αστείο είναι ότι, γυρνώντας από τα ταξίδια μας και αφού εντυπωσιάσουμε τους φίλους μας με τα ψώνια που κάναμε και όχι με τις εντυπώσεις μας από μουσεία, θέατρα, εκθέσεις κλπ. ("δεν πήγαμε, δεν είχαμε χρόνο"), αναφωνούμε ανακουφισμένοι "Ελλάδα και πάλι Ελλάδα"!

Μα φυσικά, ξαναρχόμαστε στα "κιλά" μας, τον αρχοντοχωριατισμό, τα "αλουμίνια" και τα γρανιτένια δάπεδα, την αμπελοφιλοσοφία μας...

Εμείς τα λεφτά μας τα θέλουμε για επίδειξη, μόστρα, μεγαλεία...

Και κλαψουρίζουμε υποκριτικά για τα νεοκλασσικά που χάθηκαν, δήθεν θαυμάζουμε την Πλάκα με τα εναπομείναντα παλιομοδίτικα σπίτια της αλλά με τίποτα δεν θα θέλαμε να κατοικούμε σ'αυτά ("ξέρεις τί συντήρηση θέλουν;"), ευφραινόμαστε με το θρόισμα των πεύκων αλλά με την πρώτη ευκαιρία τα ξεριζώνουμε για να φυτέψουμε βολικά leyland...

Το όνειρό μας παραμένει: μαιζονέττα πολλών τετραγωνικών με πισίνα (να βουτάμε απλώς, όχι να κολυμπάμε...) και τετράπορτη κούρσα, κατά προτίμηση αυτόματη (να μην κουραζόμαστε αλλάζοντας ταχύτητες...).

Και τα γεράνια στους γκαζοτενεκέδες στα ταπεινά μπαλκόνια μας οικτίρουν...