Βιώνουμε τώρα το βίαιο άδειασμα του σπιτιού μας από το αλαφροϊσκιωτο πάτημά της, τις ξάπλες της στη βεράντα, το γουργούρισμά της και...ΠΟΝΑΜΕ...
Δεν γούσταρε πολλές αγκαλιές, είχε ευέξαπτο και έντονο χαρακτήρα (στην δική της περίπτωση δεν ίσχυαν οι γνωστοί κανόνες περί μονίμως χαϊδολογούμενης γάτας, το αντίθετο), μας γέμιζε όμως τη ζωή ιδίως όταν έμπαινε στις βαλίτσες μας παρακαλώντας μας με τον τρόπο της να μην πάμε σε προγραμματισμένο ταξίδι.
Την φωνάζαμε και "λογιστή", είχε τη μανία να κάθεται σε άχρηστα χαρτιά γραφείου ή σχεδόν δίπλα στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή λες και ήθελε να συμμετάσχει στις δουλειές μας...
Κάποιος, απογοητευμένος από την "άτιμη την κενωνία", είπε το γνωστό "απόφθεγμα" "γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα" .
Εγώ λέω "αγάπησα πραγματικά τα ζώα και ένοιωσα την ψυχή τους"...
8 σχόλια:
Μεγάλη η στενοχώρια μας, ανθρώπινη η παρουσία της μέσα στο σπίτι μας... Συνήθιζε να με χαϊδεύει με το χεράκι της όταν καθόμουνα στην καρέκλα της κουζίνας και να ζητάει σε ανταπόδωση και το δικό μου χάδι. Πόσες φορές έχουμε πονέσει από τους ανθρώπους, τα ζώα μόνο αγάπη δίνουν. Καλό κατευόδιο Σταχτούλα μας!
Πάντα θα σε αγαπάμε και θα θυμόμαστε τις πέροχες στιγμές μαζί σου... Εγώ δεν μπορω να το διαχειριστώ αυτό που συμβαίνει, νιώθω ότι κάποιος άλλος το ζει όλο αυτό και εγώ απλά κοιτάω και παρακαλάω να τελειώσει ο εφιάλτης. Θα μου λείψεις αφάνταστα. Εύχομαι μόνο να είσαι καλύτερα εκεί που είσαι τώρα και να μας κοιτάς και να γελάς. Είναι η μόνη μου παρηγοριά.
Δεν είχα ποτέ κατοικίδια οπότε δεν μπορώ να πω ότι γνωρίζω πως νοιώθει κάποιος που είχε στο σπίτι του μία γάτα για 13 χρόνια. Πιστεύω όμως ότι πράγματι την αγαπούσες και ότι υπήρχαν στιγμές που σου έφτιαχνε τη μέρα.
Τίποτα άλλο...
Να είσαι καλά φίλε Τσότσο!
Αγαπητέ Νίκο, σε ευχαριστώ!
Και εμείς βιώσαμε για πρώτη φορά τη χαρά του κατοικίδιου αλλά και την βαθιά λύπη του αποχωρισμού...
Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας αν αντέχεις ψυχολογικά να διαχειριστείς τα του ζώου, δεν υπάρχουν συνταγές... Και εγώ ήμουν της άποψης "όχι ζώο στο σπίτι", επέμεναν όμως πολύ η γυναίκα μου και η κόρη μου...
Καλό βράδυ!
Ειλικρινα δεν ήθελα να σχολιασω. Είναι όπως ακριβως αποφευγω το να πηγαίνω σε κηδειες. Ακόμα και ανθρωπων ηλικιωμένων, γονιων φίλων.
Αν το ξεχάσω, αν το κρυψω στο μυαλο μου, δεν θα φοβάμαι. Δεν θα υπάρχει.
Όταν μπηκα στο blog σας, πριν διαβάσω το κειμενο, όταν ειδα την φωτογραφία, καταλάβα, και δεν διαβασα....
Μπηκα καπου αλλου.
Αλλά Τσοτσο μου, Αννη μου, Αλεξιάννα μου, πρέπει να ξεπεράσω τον εγωιστικο φόβο μου, και να πω ...αν μη τι αλλο...καταλαβαίνω και φοβάμαι.
Αυτή την γλυκειά ευαισθησία σου αποζήτησα Κατερίνα όταν επικοινώνησα μαζί σου, αυτό χρειαζόμουνα και μου το έδωσες... Σε ευχαριστώ!
Σας καταλαβαίνω απόλυτα έχοντας χάσει 3 γατιά και 1 παπαγάλο!
Αλλά έχω και μια ενδιαφέρουσα πρόταση!είχαμε γεννητούρια στη Μάκιστο 2 γατάκια περιμένουν να παίξουν και επειδή είμαι κολλήτη με την μάνα τους! δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να σας παραχωρίσει είτε το ένα είτε και τα δυο!είναι κουκλιά!Και πιστέψτε με ο πόνος θα είναι πιο ελαφρής έτσι!
Σκεφτήτε το και περιμένω απάντηση!
Καλημέρα Μαρία,
Σε ευχαριστούμε για την πρόταση, θα το συζητήσω με την Άννη και την Αλεξιάννα και θα τα πούμε. Δυστυχώς λείπουμε πολύ τον τελευταίο καιρό σε ταξίδια, το ίδιο θα γίνει και το καλοκαίρι, δεν ξέρω λοιπόν αν είναι κατάλληλη εποχή να έχουμε μικρό ζώο στο σπίτι.
Χαιρετισμούς στους γονείς σου.
Δημοσίευση σχολίου