Γίναμε λοιπόν "χυλός"; Συμβιβαστήκαμε, κουραστήκαμε/κουράσαμε, βαρεθήκαμε, "κάτσαμε"; Ξεχάσαμε τα οράματα της νιότης μας, απεμπολήσαμε το δικαίωμά μας να αλλάξουμε τον κόσμο; Βολευτήκαμε, "αράξαμε στα κιλά μας", χορτάσαμε ζωή;
Εμείς οι Έλληνες μοιάζουμε περισσότερο με σπρίντερ παρά με δρομείς μεγάλων αποστάσεων: τις πρώτες 2-3 δεκαετίες της ζωής μας τις διάγουμε με πάθος γλεντώντας, ταξιδεύοντας, χορεύοντας, διαδηλώνοντας, ερωτευόμενοι με ορμή και χωρίζοντας για "ψύλλου πήδημα" εφαρμόζοντας τα νάματα του αείμνηστου λαϊκού αοιδού Χριστάκη ( "η κανάρα"...).
Και όταν μπουν τα δεύτερα ...άντα, τα πρώτα ...ήντα μένουμε ξέπνοοι, λαχανιασμένοι στη γωνία...
Έχουμε "καταλήξει/κατασταλάξει", συζητάμε για πολυτελή αυτοκίνητα που ήδη έχουμε ή θέλουμε να αποκτήσουμε, για τη μαιζονέττα με πισίνα που φτιάχνουμε, για την "μικρά" απέναντι που θα θέλαμε να "ξαπλώσουμε" με την πρώτη ευκαιρία... Τη γυναίκα μας τη βαρεθήκαμε, τα παιδιά τα κάναμε για να μας γηροκομήσουν, μόνο για λεφτά και καριέρα ενδιαφερόμαστε, γυαλίζει το μάτι μας και φθονούμε τον "καταφερτζή" που (μπράβο του ρε) έχτισε τη βιλάρα με την πισίνα και μας κουνιέται με το Cayenne του...
Διάβασμα βιβλίων; - "Μπααα"...Εφημερίδες; - "Βέβαια, ξέρουμε ότι έσκισε η ομαδάρα χτες"... Περιοδικά; - "Να φάνε και οι κότες, τα ξεκοκκαλίζω στην παραλία, άλλωστε πρέπει να ξέρουμε τί γίνεται "πολιτιστικά" στην πόλη μας"...Θέατρο; - "Βέβαια, ωραία η τύπισα που γδύθηκε στην Επίδαυρο, πήγα από περιέργεια, ταλαιπωρία όμως βρε παιδί μου να τρέχεις εκεί κάτω"...Πολιτική; - " Τί ψάχνεις τώρα, να πλακώσουν μόνο τους ταραξίες τους μαλλιάδες που διαδηλώνουν και δεν μας αφήνουν να πάμε στη δουλειά μας"...
Σφρίγος, ζωντάνια, πάθος, ΖΩΗ; - "Αυτά είναι για τους νέους"...
Με πόσους άραγε 40ρηδες/50ρηδες στον περίγυρό μας μπορούμε να κάνουμε μια ουσιαστική συζήτηση για τέχνη, βιβλία, μουσεία, φιλοσοφία, ιστορία, εθελοντισμό, πολιτική; να συμφωνήσουμε, να διαφωνήσουμε, να καυγαδίσουμε τέλος πάντων; Πόσοι παθιάζονται για μια βόλτα στο δάσος (όχι για να χωνέψουμε το κοψίδι που φάγαμε αλλά να νοιώσουμε την πνοή και τις ανάσες του), τις αιρετικές απόψεις του τάδε συγγραφέα, μια έκθεση φωτογραφίας; Πόσοι πάμε σε μπαρ να ακούσουμε τις ροκιές της νιότης μας και να χορέψουμε;
Και φυσικά βγάζουμε τη χολή μας για το "θεό" Μικ που αφηνιάζει, μαζί με τις άλλες "πέτρες", κάνοντας ακριβώς τα ίδια (και καλύτερα, πιστέψτε με, δείτε το shine a light του Σκορσέζε τον άλλο μήνα και θα καταλάβετε...) που έκανε στη νιότη του ("τί θέλει τώρα και κοψομεσιάζεται στη σκηνή, δεν του φτάνουν τόσα που απόκτησε 40 τόσα χρόνια, τζόβενο πάει να μας το παίξει;")
Και έτσι πορευόμαστε μέχρι ο διαιτητής να σφυρίξει τη λήξη...
9 σχόλια:
Φιλε Τσοτσο καλησπερα.
Πολυ πολυ ευστοχο το θεματακι σου. Εγω ειμαι ελαχιστους μηνες πριν μπω στα δευτερα -αντα και με αγγιξε πολυ. Και πραγματικα με πολυ λιγους ανθρωπους πλεον γινονται ουσιαστικες συζητησεις. Σχεδον ολους τους εχει φαει το "αγχος" της καθημερινοτητας και της προσωπικης επιβεβαιωσης μεσα απο την αποκτηση ολοενα και περισσοτερων υλικων αγαθων. Εγω που δεν εχω μπει σε κανενα τρυπακι καριερας και αποκτησης πολλων υλικων αγαθων που εντελλει δεν μου προσφερουν απολυτως τιποτα, πολλες φορες εχω τις ιδιες αποριες με αυτες που εξεφρασες. Αλλά πιστευω μεσα μου οτι για ολα αυτα που γραφεις και στα οποια συμφωνω και εγω φταιει ενα πραγμα περισσοτερο απο ολα τα άλλα. Η "ζωη" στην Αθηνα. Πιστευω οτι συνθλιβει τον ανθρωπο αυτο που ζουμε εδω. Αυτο για μενα δεν ειναι ζωη. Ειναι απλα επιβιωση.
Και βεβαια εχει και ο καθενας τις ατομικες του ευθυνες, οι οποιες ειναι πολλες.
Να εισαι καλα, φιλε Τσοτσο.
Πολυ ομορφο θεμα, με αγγιξε πραγματικα.
Καλησπέρα Αντώνη, σε ευχαριστώ για το εύστοχο σχόλιο.
Έδωσες μόνος σου την απάντηση στην απορία σου: εσύ που προσπαθείς να ζήσεις ισοροποιημένα και δεν κυνηγάς, άνευ όρων, χρήμα και καριέρα, έχεις, παρόλο το καθημερινό τρέξιμό σου, ανησυχίες, προβληματισμούς, ευαισθησίες που δεν συνθλίβονται από την ζωή στην Αθήνα (Ας μη γελιόμαστε: το μόνο πρόβλημα της Αθήνας είναι οι αποστάσεις που μίκρυναν θεαματικά με την είσοδο του μετρό στη ζωή μας. Μπορούμε να ζήσουμε και εδώ σε μικρές οάσεις ποιότητας και να απολαύσουμε τη βόλτα μας στην Πλάκα κλπ., να διαβάσουμε, να διασκεδάσουμε πραγματικά). Άλλωστε αν δεχτούμε τη λογική της ισοπεδωτικής Αθήνας, τότε οι άνθρωποι της επαρχίας θα ήταν όλοι "πέτρες" και θα αναιρούσαν την αιτία της ανάρτησής μου...
Καλό βράδυ!
...εχω δικιο που φωναζω πως το ψαρι βρωμαει πιο πολυ στην ουρα;
Οι περισσοτεροι κανουν κριτικη, κακη κριτικη για ολα και για ολους και ποτε δεν κοιτανε πως το μεγαλυτερο μερος του προβληματος ειναι οι ιδιοι και η ελλειψεις της προσωπικοτητας των (παιδειας, καλλιεργειας, κολτουρας κλπ κλπ).
Αν κανουμε κατι στραβα η δικαιολογια ετοιμη, φταιει το συστημα φταιει ο υπουργος φταει ο γειτονας, φταινε οι αλλοι γι' αυτο τι να σου κανω και γω, εγω θα βγαλω το φιδι απο την τρυπα;
Αγαπητέ μας τσοτσέτο,
πολύ καλά τα όσα έγραψες. Νομίζω παντως οτι ήθελες να τονίσεις και ξεκίνησες από το ωραίο τέλος «μέχρι ο διαιτητής να σφυρίξει τη λήξη» και τη προώθηση του έργου shine a light (που όπως το έγραψες φαίνεται σαν τουλάχιστον να το έχεις δει, αν δεν είσαι ήδη βοηθός του Σκορτσέζε)και το συμπλήρωσες με τα υπόλοιπα. Οι συζητήσεις και γενικότερες αναζητήσεις είναι απαραίτητες γιατί μόνο έτσι αισθανόμαστε ζωντανοί και πολίτες.
Γιώργος
@vagnes
Το προχώρησες πιο πέρα το θέμα: οι νωθροί πνευματικά μεν ξερόλες δε ...άρηδες είναι υπέυθυνοι για την πολιτική/κοινωνική παρακμή μας. Δεν είναι όμως μόνο αυτοί που επηρεάζουν καταστάσεις, εκτός αν εννοείς ότι και οι άλλες ηλικίες παρουσιάζουν την ίδια νωθρότητα...
Δεν ξέρω, εγώ απλά ήθελα να επικεντρώσω στον "βάλτο" που βλέπω στον ηλικιακό μου περίγυρο.
@ Γιώργο
Ακριβώς το αντίθετο: τα του Μικ μου προέκυψαν όταν τελείωνα την ανάρτηση (έχοντας το μυαλό μου στον κοινό μας φίλο που εκφράζεται ειρωνικά γι'αυτόν...).
Φιλε Τσοτσο καλησπερα,
Πράγματι πολύ εύστοχο το θεμα που διάλεξες. Εγώ ακόμα δεν έχω μπει στα πρώτα –άντα. Ωστόσο διακρίνω τις ίδιες ακριβως συμπεριφορές. Ατομα στα -ήντα τους, με τζιπάκια και μεζονέτες, να τραγουδάνε για «παραπονεμένα λόγια» και «δραπετσώνες» και αμέσως μόλις τελειώσει το τραγούδι για το εξοχικό που θέλουν ή εχουν ήδη αγοράσει. Η ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπως έχει γίνει σχεδόν είδος προς εξαφάνιση.
Δεν μπορώ να το αποδώσω στο άγχος της καθημερινότητας γιατί πραγματικά δεν υπάρχει πιο ανταγωνιστικό περιβάλλον (επαγγελματικά) από το Λονδίνο (νομίζω θα συμφωνήσεις). Και σε ρωτάω. Γιατί πρέπει ένας –άρης να έχει πιο μεγάλο άγχος για την καθημερινότητα τοπυ από ότι εγώ; Δουλεύει περισδσότερο ή έχει περισσότερα έξοδα;
Μάλλον είναι θέμα χαρακτήρα και «αλλοτρίωσης». Ολοι έχουμε προβλήματα, όλοι έχουμε φιλοδοξίες. Το ζήτημα είναι τι ξεπουλάς για να τις πετύχεις. Δεν λέω ότι δεν έχω μείνει μέχρι τις 4 το πρωί στο γραφείο για να δείξω ότι είμαι εργατικός, αλλά άλλο αυτό και άλλο να σε νοιάζει μόνο ο εαυτούλης σου και να πατάς πάνω σε πτώματα.
Η ισορροπία είναι απαραίτητο συστατικό για να πετύχεις τόσο στη προσωπική σου ζωή, όσο και στην καριερα σου. Αυτό πιστεύω, έτσι λειτουργώ και ως τώρα τουλάχιστον δικαιώνομαι. Αντίθετα έχω δει και άλλους που προσπάθησαν να ανέβουν έχοντας αποκτήσει μία blaming culture και μπορεί να τα κατάφεραν, αλλά αργά ή γρήγορα ήρθε ή θα έρθει και η σειρά τους. Ασε που ταυτόχρονα έχουν να ξυπνήσυν με γυναίκα στην αγκαλιά τους... πολύ καιρό.
Κάπου νομίζω ότι ξέφυγα, αλλά γενικά θέλω να πω ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν επειδή τους τρώει το άγχος (αλλιώς οι μοναδικοί επαναστάτες θα ήταν ο Κόκκαλης και ο Βαρδινογιάννης που έχουν λύσει το βιοποριστικό τους πρόβλημα), αλλά αλλάζουν γιατί στην προσπάθεια να απολαύσουν αυτά που έχει ο γείτονας ξεπουλάνε τα πάντα.
Φίλε Νίκο καλημέρα,
Συμφωνώ με την άποψή σου ότι η ισοροπία είναι το παν στη ζωή και φυσικά ούτε το ανταγωνιστικότατο Λονδίνο ούτε η πιο χαλαρές Αθήνα & Θεσσαλονίκη φταίνε για την αποξένωση.
Για μένα, το βασικό σημείο είναι η εξαφάνιση της ζωντάνιας, της φαντασίας, της επινοητικότητας, της ενασχόλησης με πιο πνευματικά θέματα παρά με το ρημάδι το χρήμα μόνο. Και αυτό συμβάνει συνήθως μόλις "αράξουν" τα Ελληνόπουλα δηλ. λίγο πριν τα δεύτερα ...άντα.
Μόνο την καλοπέραση έχουν στο νου τους πλέον και την γυναίκα στην αγκαλιά (όχι τη δική τους όμως...).
Μας χωρίζουν κάποιες δεκαετίες και μιλάω κυρίως για τη δική μου γενιά. Ελπίζω η δική σου να είναι διαφορετική...
Καλό Πάσχα να περάσεις φίλε!
Μμμμ, προκλητικό σε βρίσκω καλέ μου φίλε. Λοιπόν, κανόνισε, πάμε για ροκιές μεχρι θανάτου...
Και μην αρχίσουμε, τα καλα θα δούμε, καλα θα το κανονίσουμε, ...άμεσα.
Φιλια
Θα τα πούμε, Κατερίνα μου, μην ανησυχείς: απλά μας έχουν φάει οι γιορτές, η προετοιμασία επόμενων ταξιδιών (πολλά...) και γενικός φόρτος. Μας έχεις λείψει...
Για καφεδάκι σίγουρα θα βρούμε χρόνο!
Όσο για ροκιές, αν κρίνω από παλαιότερα λεγόμενά σου, δεν είναι το φόρτε σου ή κάνω λάθος;
Φιλιά πολλά!
Δημοσίευση σχολίου