- Αγγελική, ποιο είναι αυτό το μαυράκι;
- Ποιο μαυράκι, μπαμπά;
- Αυτό εκεί, παιδί μου!
- Δεν καταλαβαίνω, μπαμπά, ποιο μαυράκι;
- Αυτό το κοριτσάκι, παιδί μου, που τώρα κάνει κούνια!
- Α, τη Μαρία εννοείς;
Χρειάζονται σχόλια;
Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2008
ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ
Ο φίλος μου ο Γιώργος πηγαίνει με τη μικρή του κόρη στην παιδική χαρά για να παίξει εκείνη με τους φίλους της, τα παιδιά της γειτονιάς. Ανάμεσά τους και ένα νεγράκι.
- Αγγελική, ποιο είναι αυτό το μαυράκι;
- Ποιο μαυράκι, μπαμπά;
- Αυτό εκεί, παιδί μου!
- Δεν καταλαβαίνω, μπαμπά, ποιο μαυράκι;
- Αυτό το κοριτσάκι, παιδί μου, που τώρα κάνει κούνια!
- Α, τη Μαρία εννοείς;
Χρειάζονται σχόλια;
- Αγγελική, ποιο είναι αυτό το μαυράκι;
- Ποιο μαυράκι, μπαμπά;
- Αυτό εκεί, παιδί μου!
- Δεν καταλαβαίνω, μπαμπά, ποιο μαυράκι;
- Αυτό το κοριτσάκι, παιδί μου, που τώρα κάνει κούνια!
- Α, τη Μαρία εννοείς;
Χρειάζονται σχόλια;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
9 σχόλια:
Καταπληκτικό, και μαζί τόσο αποκαλυπτικό: της βαθειάς, ριζωμένης, θα έλεγα, αντίληψης γιά τον "χρωματικό" διαχωρισμό, σε αντίθεση με την άδολη αθωότητα του μικρού παιδιού... που δυστυχώς, όταν και αυτό μεγαλώσει, "μαύρο" θα λέει το κοριτσάκι...
Πολύ καλό, μπράβο τσότσο... Οσο πάει και πιστεύω στο "ουκ εν τω πολλώ το εύ".
Aν εμείς κινούμεθα προς τα πίσω, προς έναν νέο αλλά και τόσο παλιό και γνώριμο μεσαίωνα όπως έλεγες στο προηγούμενο ποστ, μια από τις κινητήριες δυνάμεις αυτής της οπισθοδρόμησης είναι κι ο κρυφορατσισμός, που γεννήθηκε με αφορμή αλλά όχι αιτία την είσοδο στην Ελλάδα των μεταναστών. Και τραβώντας μας από το χέρι μόνο τα παιδιά μπορούν να μας σταματήσουν στο πισοπάτημά μας και να μας πάνε όσο μπορούν, με τις λιγοστές τους δυνάμεις, λίγο πιο μπροστά.
Ας ελπίζουμε λοιπόν ότι μεγαλώνοντας δεν θα μάθει ΚΑΙ το κοριτσάκι να λέει 'μαύρο' αλλά εμείς γερνώντας θα μάθουμε να λέμε 'Μαρία'.
Σας ευχαριστώ και τους δυο για τα τόσο ανθρώπινα, ευαίσθητα μηνύματά σας.
Προτιμώ να γίνει πραγματικότητα η δική σου ευχή Γεράσιμε και όχι η δική σου σχολιαστή...
Η δική μου μόνο ευχή δεν είναι... Απλά, απαισιόδοξη (αλλά, φοβάμαι, ρεαλιστική) πρόβλεψη...
Έχεις απόλυτο δίκιο σχολιαστή, συγνώμη για τη λάθος διατύπωσή μου...
Μπορει το μυαλο να εξελισσεται αλλα συγχρονως να διατηρει και την παιδικη αθωωτητα;
Πως να γινει αυτο αφου απο τον διαχωρισμο, το ρατσισμο και την πολυδιασπαση μας, τροφοδοτειται η εξουσια του κερδους;
Αυτή όμως, φίλε μου, δεν είναι η πεμπτουσία της ανθρωπιάς δηλ. η εξέλιξη του μυαλού μας χωρίς να χάνουμε την ορθάνοιχτη παιδική ματιά μας; Έτσι θα αντιμετωπίσουμε τις επιθέσεις των κερδοσκόπων, δεν συμφωνείς;
Τα παιδια ειναι αθωα.Δεν ξεχωριζουν χρωμα.Τα βλεπουν ισα προς ισα.Οι γονεις ειναι αυτοι που μεσα απο την προκαταληψη τους στερουν στα παιδια τους την συντροφια των εγχρωμων.Οι μεγαλοι με τις τοσο συντηριτικες αποψεις.
Δυστυχώς, λικέρ μου, είμαστε πολλοί Έλληνες ρατσιστές, αν κρίνω από τα συνθήματα που ακούγονται στα γήπεδα και την απαξιωτική συμπεριφορά μας στους Αφρικανούς, συμπολίτες μας πλέον, που ήλθαν σε αναζήτηση καλύτερης τύχης.
Υπάρχει όμως ελπίδα: διάβασε, αν θέλεις, το σημερινό αφιέρωμα του περιοδικού Έψιλον της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ για τους Έλληνες που υιοθετούν "έγχρωμα" (τί βέβηλη λέξη Θεέ μου!)παιδιά. Θα συγκινηθείς!
Δημοσίευση σχολίου