Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΤΗΣ

Η Λυδία Κονιόρδου στο ΒΗΜΑ με αφορμή τις αποδοκιμασίες για την, κατά Βασίλιεφ, "Μήδεια" στην Επίδαυρο:

"Μου επιτρέπεται να έχω αμφιβολίες για το κριτήριο ενός μέρους των θεατών που έχουν πάθει μια αλλοίωση από την τηλεοπτική λαίλαπα... Στη Σπάρτη το κοινό ήταν καθηλωμένο χωρίς αντιδράσεις, με πολύ καλό χειροκρότημα... Εγώ δίνω αναφορά μόνο στο Θεό και αυτό σημαίνει ότι δίνω αναφορά σέ ό,τι πιστεύω βαθιά μέσα μου..."

Μπα;

Και εγώ ο αφελής που πάντα πίστευα ότι ο ηθοποιός κάνει παραστάσεις και δίνει αναφορά στο κοινό του, τον υπέρτατο κριτή κάθε καλλιτεχνικής δημιουργίας, από το χειροκρότημα του οποίου "τρέφεται" και παίρνει δύναμη να συνεχίσει... Αυτό το χειροκρότημα που επί δεκαετίες χαρίζουμε απλόχερα στην σημαντικότερη θεατρική ηθοποιό της γενιάς μας που μας έχει χαρίσει αξέχαστες παραστάσεις είναι καλοδεχούμενο, η αντίδρασή του όμως στις σκηνοθετικές σαχλαμάρες της πρόσφατης "Μήδειας" ΟΧΙ!!

Ξαφνικά μας προέκυψε "ηθοποιός-καλόγρια" που επιζητεί την θεία φώτιση και επικοινωνεί μυστικιστικά με τον Θεό που πιστεύει, για να πάρει την έγκρισή Του για τις παραστάσεις που επιλέγει, τον τρόπο που θα παίξει κλπκλπ.

Και τί "πατάτα" ήταν αυτή για το αλλοιωμένο από την τηλεόραση κοινό! Όταν την χειροκροτεί είναι άξιο, όταν την αποδοκιμάζει όμως τότε "δεν έχει ιδέα από θέατρο"!! Φαίνεται από τα λεγόμενά της ότι οι Σπαρτιάτες δεν βλέπουν τηλεόραση και γιαυτό την χειροκρότησαν, ενώ το κοινό της Επιδαύρου, πριν πάρει τον κοπιαστικό δρόμο για το αρχαίο θέατρο, καταναλώνει 2-3 δόσεις από "καφέ της Χαράς", πρωινάδικα κλπ. ώστε να είναι "έτοιμο" για τη γιούχα...

Και κάτι άλλο: Δεν δείχνει ωριμότητα ένα κοινό που, ενώ φωνάζει "ντροπή σου Κονιόρδου" κατά την διάρκεια της παράστασης (προφανώς για την επιλογή της, σαν διευθύντριας του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, να επιτρέψει στον Βασίλιεφ να ασελγήσει στον Ευριπίδη), στην αυλαία την χειροκροτεί (προφανώς για τις υποκριτικές ικανότητές της ακόμα και σε μια ανεκδιήγητη παράσταση);;

Και στο κάτω-κάτω, γιατί να ανεχτούμε τον όποιο Βασίλιεφ που μας έβριζε πατόκορφα σε συνεντεύξεις του πριν την παράσταση (" Η Ελλάδα δεν μπορεί να συντηρήσει το θέατρο, είναι τριτοκοσμική χώρα...") παρόλο που του παρασχέθηκαν ΟΛΑ όσα ζήτησε;;

Ε, ΟΧΙ...

ΕΠΕΡΑΣΑΜΕ ΟΜΟΡΦΑ...

10 μέρες διακοπές, καλά ήταν... Κεφαλλονιά (Φισκάρδο μεριά) με την απαραίτητη βουτιά στο Μύρτο, μια από τις ομορφότερες παραλίες της Ελλάδας, άριστα οργανωμένη από τον τοπικό δήμαρχο: παρκαδόροι (!) σε κατευθύνουν σε οργανωμένο πάρκινκ, καντίνα με λογικές τιμές, ξαπλώστρες... Πράσινα νερά, δεν θέλεις να βγεις (σε βγάζουν με το ζόρι...). Οργιώδης κάθε είδους βλάστηση παντού (βοηθάει η απουσία "αιγαιοπελαγίτικων" ανέμων), φιδίσιοι δρόμοι στο χείλος του γκρεμού, ζόρικοι για χαμηλά αμάξια... Γενικά σε "τρώνε" τα χιλιόμετρα...




Μουρλοί, με την καλή και κακή σημασία της λέξης, Κεφαλλονίτες που, επιτέλους, κατάλαβαν ότι έχουν ανάγκη τους τουρίστες και άφησαν κατά μέρος την παλιά φημισμένη απέχθεια προς τους επισκέπτες... Viva ITALIA παντού!

Από κοντά και ο "παιδαράς" Βουλγαράκης με το σκάφος και την παρέα του σε reserve αγκυροβόλιο, όπου οι ντόπιοι λιμενικοί είχαν φροντίσει να του το κρατάνε ελεύθερο μη τυχόν και αγκυροβολήσει άλλος σκαφάτος και ξεμείνει αρόδο ο άνθρωπος!



Στην επιστροφή, πέρασμα από την μαρτυρική Ηλεία, όπου όλα είναι όπως πέρυσι τέτοια εποχή: ανυπαρξία κράτους, μέριμνας, ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΙ από όλους, βουτηγμένοι στην μιζέρια, στην απελπισία, κοιτάνε τα κούτσουρα στα χωράφια τους και ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ (τί;)... Κλειστά τα ελαιοτριβεία, "με το σταγονόμετρο" ανακατασκευή των γκρεμισμένων σπιτιών (ο Βαρδινογιάννης κτίζει τη Μάκιστο, η Κυπριακή κυβέρνηση την Αρτέμιδα, οι μόνες, άξιες κάθε επαίνου, πρωτοβουλίες). Τα λεφτά που μαζεύτηκαν πέρυσι από τους (τηλε)μαραθώνιους παραμένουν στο "θησαυροφυλάκιο" του Μολυβιάτη...


10 χρόνια θέλει η ελιά, αφού φυτευτεί, να ξαναδώσει καρπό... Ποιοι θα περιμένουν τόσο;

Διαφημίσεις μεσιτικών γραφείων ξεφυτρώνουν παντού, προφανώς για να "βοηθήσουν" τους απελπισμένους να (ξε)πουλήσουν τα χέρσα πλέον χωράφια τους...

Ξενοδοχεία Miami style θα δώσουν νέα(;) πνοή; Οι πολυδιαφημισμένοι "δυτικοί" άξονες θα φέρουν την πολυπόθητη ανάπτυξη; Κανείς δεν ξέρει τί να πιστέψει, πού να ακουμπήσει τις ελπίδες του, σε ποιον να πει τον πόνο του...



Εμείς όμως περάσαμε καλά: και τις μπύρες μας ήπιαμε, και τις ρακέττες μας παίξαμε, και το μαυρισματάκι μας πετύχαμε, ΔΟΞΑ ΝΑ'ΧΕΙ Ο ΜΕΓΑΛΟΔΥΝΑΜΟΣ!