Βιώνουμε τώρα το βίαιο άδειασμα του σπιτιού μας από το αλαφροϊσκιωτο πάτημά της, τις ξάπλες της στη βεράντα, το γουργούρισμά της και...ΠΟΝΑΜΕ...
Δεν γούσταρε πολλές αγκαλιές, είχε ευέξαπτο και έντονο χαρακτήρα (στην δική της περίπτωση δεν ίσχυαν οι γνωστοί κανόνες περί μονίμως χαϊδολογούμενης γάτας, το αντίθετο), μας γέμιζε όμως τη ζωή ιδίως όταν έμπαινε στις βαλίτσες μας παρακαλώντας μας με τον τρόπο της να μην πάμε σε προγραμματισμένο ταξίδι.
Την φωνάζαμε και "λογιστή", είχε τη μανία να κάθεται σε άχρηστα χαρτιά γραφείου ή σχεδόν δίπλα στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή λες και ήθελε να συμμετάσχει στις δουλειές μας...
Κάποιος, απογοητευμένος από την "άτιμη την κενωνία", είπε το γνωστό "απόφθεγμα" "γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα" .
Εγώ λέω "αγάπησα πραγματικά τα ζώα και ένοιωσα την ψυχή τους"...
